Nu de Playstation 5 officieel is aangekondigd voor najaar 2020 zitten we in de laatste rechte lijn in de levenscyclus van onze geliefde PS4. MediEvil zit er in fris herwerkte vorm aan te komen, Death Stranding zal binnenkort eindelijk haar geheimen onthullen en binnen minder dan een half jaar worden we eindelijk terug herenigd met Ellie. Het is gemakkelijk om in alle opwinding voor die grote titels een klein spelletje als Concrete Genie over het hoofd te zien. Hoe jammer dat zou zijn kom je uiteraard in deze review te weten.
Concrete Genie is niet de eerste game die het maken van kunstwerken in een spelomgeving centraal zet. In Okami hanteerden we een goddelijke verfborstel om de omgeving te manipuleren en als Delsin Rowe gingen we met spraycans in de weer in Infamous second Son. Het gegeven om met motion controls kunstwerkjes tot leven te brengen in een digitale wereld is dus zeker en vast niet nieuw, maar desondanks weet ontwikkelaar Pixelopus er een unieke draai aan te geven.
Jij neemt de rol aan van Ash, een dromerig jongetje wiens dagen gevuld zijn met tekenen in zijn schetsboek. Hij hangt wat rond in het verlaten vissersdorpje Denska, een plek die achtergelaten is om te rotten nadat een katastrofisch olielek de bevolking grotendeels de biezen deed pakken. Het is een sombere plek geworden, die steeds verder vervalt en aftakelt, en enkel nog een aantrekking lijkt uit te oefenen op jonge delinquenten. Dat die nozems het constant op de zachtaardige Ash gemunt hebben zal niemand verbazen, maar dat is niet het enige gevaar dat op de loer ligt voor onze jonge artistieke vriend. Er ligt een duistere kracht op de loer die er op gebrand lijkt het dorp volledig te verslinden.
Al meteen aan het begin van het spel roept dat uitgangspunt gevoelens en vergelijkingen op. Het doet denken aan donkere animatie voor kinderen zoals wat Burton deed met Corpse Bride en Nightmare Before Christmas, of wat Studio Laika nog steeds doet met films als Coraline en The Boxtrolls.Het is een beetje namedropping, maar het illustreert wel het gevoel van de game. Ja, het is op kindermaat gemaakt, maar dat betekent niet dat het niet donker mag zijn en geen scherpe kantjes mag bevatten.
Uiteraard loopt het al erg snel uit de hand voor Ash, dat doet het altijd voor de held in een verhaal als dit. De bullebakken scheuren de pagina’s uit zijn schetsboek, laten ze door de wind verspreiden over het hele dorp en sluiten hem vervolgens op in een cable car die koers zet naar de enge verlaten vuurtoren. Daar ontmoet onze jonge held echter Luna, een magische geest die hem een bijzondere verfborstel geeft waarmee je kunst tot leven kan brengen. De opdracht is duidelijk, het naderende gevaar van de duisternis afwenden door terug kleur naar het deprimerende dorpje Denska te brengen.
Dit is waar het uiteraard leuk wordt. Denska is onderverdeeld in buurten vol saaie troosteloos bruine en grijze gebouwen. Alles om je heen lijkt wel te smeken om een laagje kleur en je staat dan ook te springen om volledig los te gaan met je betoverde verfborstel. Op de meeste oppervlakken kan je in de weer gaan met je borstel en de manier waarop je dat doet met motion controls gaat verrassend vlot. Met enkele snelle bewegingen van je Dual Shock 4 bepaal je zo de manier waarop je kunstwerkje er moet komen en dat voelt wel erg fijn aan. Het helpt uiteraard dat wat je doet er visueel ook wondermooi uitziet. Bomen, bloemen en vlinders spatten van je borstel naar het oppervlak dat je aan het schilderen bent en komen daar in kleurrijke pracht tot leven, lampen in de omgeving beginnen te branden om aan te tonen dat de duisternis verdreven is.
Uiteraard is een deel van de pret uiteraard dat je kunt variëren in de zaken die je in de omgeving schildert. Als je wil, dan kun je heus wel hetzelfde op elk oppervlak gaan kliederen, maar natuurlijk is het veel fijner om steeds meer van de pagina’s uit het verscheurde schetsboek van Ash te vinden door de omgeving te exploreren.
Gaandeweg krijg je de kans om nieuwe sprookjes-geesten te creëren die je in staat stellen om puzzels op te lossen en nieuwe gebieden te betreden. Deze geesten zijn steeds gebonden aan een kleur, en hebben hun eigen specifieke kracht. De rode kan dingen affikken, de gele heeft elektrische krachten, dat soort dingen. Complex kun je het niet noemen, zeker niet omdat je steevast alle beschikbare geesten op bezoek krijgt die de puzzel haast vanzelf voor je oplossen. Is dat echter problematisch voor de game? Nou, dat hangt er uiteraard vanaf wat je verwacht van een spel? Speel je games voor de uitdaging? Skip! Concrete Genie is een titel die het meer van de sfeer en esthetische beleving moet hebben dan van de eigenlijke gameplay. Persoonlijk vind ik dat echter niet erg. Ik had het te druk met plezier hebben in het ontwerpen van de geesten en er een band mee op te bouwen om me te ergeren aan de simpliciteit van de puzzels.Concrete Genie doet veel goed, maar het gegeven dat je de look van de geesten kan bepalen, en dat dit ook weerslag heeft in hun persoonlijkheid vind ik een meesterzet. Jij hebt die wezentjes zelf gemaakt en schildert voor hen, speelt spelletjes met hen, wordt vriendjes. Plots ziet niet alleen de omgeving, maar ook het bestaan van Ash er heel wat warmer en kleurrijker uit.
Concrete Genie draait voor het leeuwendeel van de speelduur om exploratie, kleur en lichte puzzels, maar kiest in de laatste akte voor een twist door ook combat toe te voegen. Het houd perfect steek voor het verhaal, en is zelfs een amusante toevoeging te noemen, maar ergens voelt het ook een tikje te laat in de game aan. Je krijgt vooral boss fights tegenover je waarbij je met drie beschikbare aanvallen schilden moet uitschakelen, en veel meer valt er niet over te zeggen. Het is geinig, maar niet bepaald diep uitgewerkt en voelt vooral aan als een manier om een finaal conflict voor het einde van het verhaal te kunnen brengen. Tegelijk met de combat doet ook paint skating de intrede, en daar ben ik blijer mee. Het komt er op neer dat je als het ware over verf schaatst met je magische schoenen, waardoor je een stuk sneller door de omgeving beweegt. Het leuke is dat je die kracht ook na het uitspelen van de game mag houden, zodat door Denska navigeren op zoek naar de laatste collectibles een stuk vlotter gaat. Het zorgt ervoor dat je zelfs na het rollen van de credits nog maar wat graag een paar extra uurtjes in de mooie spelwereld van Concrete Genie wil spenderen.
Concrete Genie voelt als een kleurrijke animatiefilm die op je PlayStation 4 tot leven komt. Dat de gameplay daardoor laagdrempelig voelt vind ik dan ook eerder een plus dan een min omdat het een spel is die op die manier zowel kinderen als volwassenen die nog steeds voeling hebben met het kind in zich kan betoveren. Uitdaging heb ik in Concrete Genie niet gevonden, maar charme en verwondering des te meer.
