Vroeger, in de goede oude tijd, waren consoles nog écht consoles. Apparaten om onder je tv te zetten waar je een cartridge, of later een cd of dvd, in schoof waarna je onmiddellijk kon beginnen met spelen. Geen moeilijk gedoe met installeren of patches zoals op de PC, gewoon lekker makkelijk. Ik mis die tijd.
Wat hebben we het toch makkelijk in dit gaming-tijdperk. Iedereen, of tenminste iedereen die een beetje serieus gamet, heeft de beschikking over snel internet. Op de desktop, de laptop, de tablet, de telefoon, de tv en natuurlijk de console. Alles en iedereen is tenslotte met elkaar verbonden. Firmware-updates zorgen ervoor dat interfaces van apparaten er op termijn compleet anders uit kunnen zien dan op het moment dat je ze kocht. Softwaremakers hebben de mogelijkheid om foutjes die per ongeluk zijn meegeleverd met de retailrelease van hun product achteraf glad te strijken. In principe een goede ontwikkeling, ware het niet dat het soms volledig uitgemolken wordt, Robin spuwde er vorige week zijn gal al over.
Hoe anders was dat toen ik begon met gamen, rond de tijd dat de PlayStation 1 uitkwam. Ik was een jaar of acht en had mijn eerste stapjes op gaming-gebied gemaakt op de GameBoy en de PC. Na lang sparen had ik eindelijk genoeg geld om een PS1 te kopen. Gamen op een groot scherm, geen gekut met installeren en vrije schijfruimte en eindelijk af van het door mij gehate muis en toetsenbord. Dat laatste lijkt in de huidige tijd bijna het enige dat een console nog van een PC onderscheidt.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Die verschuiving is begonnen met de toevoeging van een internetconnectie aan de eervorige generatie consoles. Zowel de Dreamcast, de PlayStation 2, de GameCube als de eerste Xbox konden, al dan niet met een adapter, aangesloten worden op internet. Dat werd uiteraard met veel gejuich ontvangen, want tot dat moment konden alleen PC gamers het online tegen elkaar opnemen. De internet verbinding completeerde de consoles, eindelijk kon je ook met een controller in je knuisten écht hetzelfde als op de PC, alleen dan zonder de nadelen.
Nu waren eerdergenoemde consoles (vooruit, de Xbox en de Dreamcast misschien een beetje) niet echt ontwikkeld met online gaming in het achterhoofd. De echte ommekeer kwam pas bij de daarop volgende generatie spelcomputers. Zowel de PlayStation 3 als de Xbox 360 (de Wii helaas minder) waren voorbereid op een leven binnen het wereldwijde web. Online gamen was out-of-the-box mogelijk, op de PS3 zelfs zonder dat daarvoor extra betaald hoefde te worden. De mogelijkheid om uitbreidingen op bestaande games of zelfs volledige (kleine) spelletjes te downloaden, was na online gamen de nieuwe grote en welkome vernieuwing. Maar tegelijkertijd gebeurde er nog iets. Iets wat in eerste instantie positief leek, maar in de huidige tijd eerder een nadeel dan een voordeel is.
Patches. Aan het begin goedbedoelde ‘pleisters’ om per ongeluk meegeleverde foutjes in de consolegames glad te strijken. Precies zoals op de PC het geval is. Tegenwoordig slaat het door, worden day-one patches gezien als een vanzelfsprekendheid en zelfs verplicht gesteld om een game te kunnen spellen. Met de huidige internetsnelheden is een patch van 15 gigabyte (Halo: The Master Chief Collection) qua downloadtijd nog best haalbaar. Maar kom, dit haalt toch de hele filosofie van gamen op een console onderuit.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Om nog maar niet te spreken over de verplichte installatie van games op de PlayStation 4 en de Xbox One. Gelijk beginnen als je het schijfje in je console laat glijden? Nee hoor, eerst wachten (per game variërend van tientallen seconden tot minuten) tot het spel geïnstalleerd is. En daarna krijg je negen van de tien keer nog een day-one patch om je oren, in de meeste gevallen van minstens enkele honderden megabytes. Als je snel aan de slag wilt met een game kan je bijna beter de PC-versie spelen dan de console-versie.
Een zorgelijke ontwikkeling. Volgens de ontwikkelaars is het allemaal om de speelervaring van ons als gamer te verbeteren. De leessnelheid van een harde schijf is stukken hoger dan die van een Blu-ray drive. Patches idem dito, dat heeft Robin vorige week al uitgebreid verteld. Een console is tegenwoordig niks meer dan een non-upgradable PC met controllerbesturing. Zelfs de processoren zijn gebaseerd op bestaande, middelmatige PC hardware. Of ja, gebaseerd, er is amper iets aan veranderd. En wij gamers slikken het allemaal als zoete koek.
Vinden we dit dan echt een goede ontwikkeling? Zouden we niet meer dat gemak van vroeger terug willen dat DLC puur bedoeld is als toevoeging en niet als reparatie? Dat we gewoon een schijfje in onze spelcomputer schuiven en we gelijk kunnen beginnen met spelen, zonder installatie en patches? Laat jouw mening achter in de comments!
