Downloadbare content is een vlag die een hele brede lading kan dekken. Alles wat je via het Sony Entertainment Network, Xbox Live, Steam, de App Store en andere online winkels naar je toestel kan trekken is downloadbare content. Van full games tot een extra kostuum voor een personage of extra levels, de laatste jaren is het aanbod gewoon uit de voegen gebarsten. Wat bescheiden begon op de Dreamcast met kleine bestandjes die erg minuscuul waren omwille van de trage internetverbinding van die tijd, is uitgegroeid tot een stevige business waar haast een jaar op voorhand uitgekeken wordt naar geplande uitbreidingen van een titel. Dat er uiteraard veel Horse Armor tussen de prijsbeesten zit hoeft niet uitgelegd te worden en daarom lijkt een nieuwe feature op GameParty dan ook aan de orde.
Het uitgangspunt is subjectief en simpel. In een op regelmatige basis terugkerende feature zal er steevast naar de belangrijkste DLC van het moment gekeken worden, namelijk de soort die de levensduur van een game verlengt. Essentiële mappacks, extra leveltjes of stevige expansions, de meest in het oog springende krijgen hun beurt op de testbank. In deze feature zal je alvast de dooddoener ’leuk voor de fans’ niet aantreffen, vandaag hebben we het namelijk over de belangrijkste brokjes singleplayer-DLC van de afgelopen maanden. Vooral leuk voor de twijfelende downloaders onder jullie dus.
BioShock Infinite: Burial at Sea Episode 1
Speel verder met?
Het heeft veel voeten in de aarde gehad, maar het eerste deel van het Burial at Sea tweeluik is een tijd geleden dan toch tot bij gamers geraakt. Het uitgangspunt achter deze alternatieve verhaallijn is simpel. Wat als Booker Dewitt en Elizabeth als alternatieve versies van zichzelf zouden opduiken in het Rapture van voor de val? Op die manier word je als speler getransporteerd naar Rapture, net voor de zeepbel uit elkaar spat in een orgie van geweld en verval.
Op continue drukken of niet?
Het begint in elk geval indrukwekkend. Het eerste half uur komt de grandeur van het utopische Rapture in volle kracht op je af, als je tenminste niet te veel door de smoke and mirrors heen probeert te kijken. Je bent enorm beperkt in het pad dat je volgt, en soms lijkt het gewoon een beetje als een ritje in een attractie waarbij alle personages exact op het juiste moment hun dingetje doen, gewoon omdat jij als speler het pad volgt. Het entertaint en is leuk om zien, maar Rapture voelt meer aan als een goeie act dan als een levende stad in deze uitbreiding. Desondanks spint Burial at Sea wel een interessant narratief garen, vooral wat de relatie tussen Booker en Elizabeth betreft. Daarvan ligt de dynamiek volledig anders dan wat we uit Infinite gewoon zijn. De gameplay is uiteraard vergelijkbaar met die van Infinite, tot een geforceerde variant op de skyhook toe, maar de uitdaging ligt net ietsje hoger. Splicers zijn talrijker dan de beschikbare munitie, wat betekent dat je gedwongen wordt om het meeste uit je vigors te halen. Uiteindelijk stelt het eerste deel van het tweeluik een tikje teleur omdat Rapture als spelwereld net ietsje sterieler voelt dan gehoopt, en de speelduur met twee uurtjes echt wel te kort is. Ondanks die duidelijke minpunten en het stevige prijskaartje is wat je krijgt voorgeschoteld echter zeker en vast niet verwaarloosbaar. Burial at Sea zit vol knipoogjes en backstory en werkt zo netjes naar een climax toe dat je niet anders kan dan ook uitkijken naar wat er nog komen zal in het tweede deel waarin Elizabeth de rol van hoofdpersonage op zich zal nemen.
Assassin’s Creed IV: Freedom’s Cry
Speel verder met?
Freedom’s Cry fungeert als een soort van sequel op het verhaal van Black Flag waarin je de rol vertolkt van Adewale, de voormalige first mate van de Jackdaw. De voormalige slaaf was zonder twijfel altijd al het sympathieke morele kompas uit de game en het is dan ook passend dat hij een eigen verhaallijn krijgt. In deze vijf uur durende uitbreiding trekken we richting Port-Au-Prince om een slavenopstand in de hand te werken.
http://www.youtube.com/watch?v=yoxNjLX4M-A
Op continue drukken of niet?
De thematiek van Freedom’s Cry is hard. Families die uit elkaar gerukt worden en verkocht als koopwaar, ongehoorzame slaven die genadeloos afgeranseld worden met een zweep. Vergeleken met de luchtige toon van Black Flag is de sfeer in deze uitbreiding loodzwaar te noemen. Dat werkt ook. Adewale blijft een personage dat sympathie opwekt en je begrijpt volkomen wat hem drijft. Alles wat je doet in deze uitbreiding is bedoeld om hulpeloze mensen te helpen, het doel van Adewale is kristalhelder vergeleken met de troebele motieven van Kenway. Adewale is ook fysiek een krachtig personage, wat betekent dat je in gevechten met een reusachtige machete erg veel schade aan kan richten. Ook de nieuwe stad Port-au-Prince is het vermelden waard. Iets kleiner dan Kingston en Havana, maar wel met een erg eigen sfeer en uitstraling. Het enige echte minpunt aan deze uitbreiding is voor mij dat de gameplay weer teveel verzeilt in de gekende achtervolg-missies en dat er los van de verhalende missies weinig nieuws te beleven valt in de wereld van Black Flag. Los van die smetjes is Freedom’s Cry echter het spelen keihard waard, al was het maar om enkele emotionele snaren die de game weet te raken. Het is van de tijd van Ezio geleden dat Assassin’s Creed op verhalend vlak nog zo sterk uit de hoek wist te komen.
Saints Row IV: Enter The Dominatrix
Speel verder met?
Saint’s Row IV was oorspronkelijk bedoeld als een uitbreiding voor The Third genaamd Enter the Dominatrix, waarin je als president van de US of A een alieninvasie zou afweren vanuit een computerprogramma. Uiteindelijk werd dat idee uitgewerkt tot een volwaardige sequel. Dit is een alternatieve versie van het oorspronkelijk idee dat de Saints nogmaals de strijd laat voeren tegen de Zin in een computerprogramma geleid door de Dominatrix.
http://www.youtube.com/watch?v=yIRuCUc6q-U
Op Continue drukken of niet?
Voor een groot deel werkt de grap. De Saints presenteren de missies die je voorgeschoteld krijgt als unseen footage in een interview met tv-ster Jane Valderama, en dat toontje past wel. Het interview leent zich voor geinig commentaar van de gebruikelijke cast, maar ook voor teleurgestelde opmerkingen van oude personages die geen rolletje in deel vier hadden. De referenties naar de Matrix zijn uiteraard ondertussen al ruim veertien jaar gedateerd en de handvol missies is uiteraard meer van hetzelfde, escort missies en wat dollen met je superkrachten, maar de humor houdt de boel overeind. Zoals we gewoon zijn van Saint’s Row vuurt de game weer tal van infantiele grappen en geschifte dialogen op de speler af, en vaak treffen die ook echt wel hun doel. Soms voelt het gewoon alsof de makers primair grappen en grollen in gedachten hadden en daar dan maar wat missies rond geplakt hebben. Dat betekent dus dat je het na de zoveelste wave van gimps die je wil aanvallen met purperen dildo’s echt wel gehad kan hebben met de gameplay, tot een klein stukje dialoog in een sex club je aan het schaterlachen brengt. Op vlak van gameplay blijf je als speler dus wat op je honger zitten met deze behoorlijk korte uitbreiding, maar enkele heerlijk foute grappen en een volstrekt van de pot gerukte climax, die Saint’s Row op zijn meest surrealistisch brengt, maken dit wel amusant tijdverdrijf.
The Last of Us: Left Behind
Speel verder met?
De eerste en enige brok DLC voor wat voor velen de beste game is die de afgelopen jaren voor PlayStation 3 is verschenen. De nieuwe verhaallijn richt de spotlights op Ellie, enkele jaren voor de gebeurtenissen in de hoofdgame, en fungeert als een proloog die het meisje verder uitdiept als personage.
Op continue drukken of niet?
Hoewel de proloog in een kleine drie uur uit te spelen is en er toch een behoorlijk prijskaartje aan vast hangt, is het gewoon heerlijk om nog even die prachtig uitgewerkte wereld van The Last of Us binnen te stappen. De verhaallijn is erg mooi uitgewerkt en voelt intiem aan. De jongere Ellie heeft met de iets oudere Riley een fijne compagnon en de dialoog tussen de twee meiden die veel van hun tijd in een verlaten shoppingmall slijten is het aandoenlijke hart van de proloog. Je merkt goed hoe de gebeurtenissen Ellie vormen tot wie ze is in The Last of Us en wanneer je het einde bereikt hebt van deze proloog heb je het gevoel een aanvulling gespeeld te hebben die de hoofdgame narratief versterkt. Spelen met Ellie in Left Behind voelt op vlak van gameplay trouwens logischerwijs anders dan we gewoon zijn. Ellie is jonger en nog niet gehard door haar ervaringen met Joel en dat maakt haar kwetsbaarder dan ooit. Ze staat haar mannetje met haar zakmes en kan venijnige steken uitdelen of vuurwapens en bogen hanteren, maar ze heeft nog geen ervaring in het gebruiken ervan en dat voel je gewoon. Het zorgt ervoor dat je instinctief een voorzichtiger spelstijl gaat hanteren, zoals een klein kind in duistere omgevingen vol verschrikkingen zou doen. Dat Naughty Dog dat soort gevoelens kan overbrengen op de speler is nog maar eens een bewijs van hun kunde.
In toekomstige afleveringen van deze rubriek zal er uiteraard wat korter op de bal gespeeld worden. Dat er met verse downloadbare uitbreidingen voor Batman Arkham Origins en Borderlands 2 alvast enkele grote knallers in aantocht zijn doet stiekem vermoeden dat de bespreking van Burial at Sea part two in goed gezelschap zal verkeren.
