Het wordt tijd dat ik eindelijk toegeef dat ik het verkeerd heb ingeschat wat Remedy betreft. Ik noem de Finnen al sinds de eerste Max Payne één van mijn favoriete ontwikkelaars, en al jaren hoop ik vurig dat ze sequels maken op hun toppers. Ik smeek dus al jaren om een Alan Wake 2, zou een gat in de lucht springen voor een nieuwe Max Payne en zou zelfs behoorlijk vrolijk worden van een nieuwe Quantum Break. Control bewijst echter dat ik de bal volledig mis geslagen heb, en dat ik blij moet zijn dat dit team niet voor de makkelijke weg van sequels gekozen heeft. Remedy heeft al ruimschoots bewezen één van die zeldzame ontwikkelaars te zijn die als geen ander weet hoe ze verhaal, worldbuilding en gameplay moeten samenvoegen tot een intrigerend geheel en Control zou wel eens de culminatie van al die jaren ervaring kunnen zijn. Het is misschien geen Alan Wake 2 of een Max Payne 4 of Quantum Break 2, maar het is overduidelijk een game die bouwt op de sterktes van de voorgangers.
Control voelt in het begin als een lekker ironische titel om op deze game te kleven, omdat je initieel allesbehalve het gevoel krijgt dat je de zaak onder controle hebt, het hele zaakje is namelijk helemaal naar de verdoemenis geholpen. Je speelt de game als Jesse Faden, een vrouw die naar het gebouw van het Federal Bureau of Control bijgenaamd The Oldest House reist op zoek naar haar jongere broertje die na een bovennatuurlijk voorval gekidnapt werd door het bureau. Zodra Jesse de lobby van het gebouw binnen treed en de glazen deuren de drukke straten van New York achter haar laten ontdek je al snel dat bizar een klein understatement is om de gebeurtenissen die The Oldest House in de ban houden te omschrijven, de zwevende lichamen in de gangen zijn nogal een weggever op dat vlak. Het blijkt dat een bovennatuurlijke kracht genaamd The Hiss het gebouw overgenomen heeft en nogal moordlustig uit de hoek gekomen is, waardoor ook de directeur van de organisatie het hoekje om is. Gelukkig is er het unieke, intelligente wapen van de directeur die zich aan Jesse bind en van haar de nieuwe directrice van het Bureau of Control maakt. Jesse besluit de taak op zich te nemen om The Hiss een halt toe te roepen en terug orde op zaken te stellen, terwijl ze koortsachtig verder blijft zoeken naar haar broertje.
Laat ons eerlijk zijn, qua setup klinkt het een beetje cheesy. Bovennatuurlijke krachten, speciale wapens met een eigen willetje..het is allemaal een tikje abstract als je het droog op papier ziet. Dat het tijdens het spelen echter wonderwel werkt kun je toeschrijven aan Sam Lake en de rest van de scenaristen bij Remedy die erg goed weten hoe ze een sterk plot vol knappe backstories moeten uitwerken die je steeds dieper binnentrekken. Ja, Control vertrekt vanuit een erg gek idee, maar is het zoveel geschifter dan een alcoholische schrijver die het met een zaklamp tegen schaduwmonsters opneemt? Het is zonde om louter dan de set up veel prijs te geven over het narratieve kluwen dat de game weeft, maar laat me stellen dat wat Remedy hier brengt complex en boeiend is. Het is het soort game die niet alles netjes voorkauwt maar je steeds meer stukjes van de puzzel geeft in het vertrouwen dat je die zelf wel kan inpassen.Of je nu gewoon je beperkt tot de revelaties die je al gamend op je pad vind of de vele files leest die de achtergrond verder uitdiepen, je kan er niet om heen dat Remedy met The Oldest House in Control weer een wereld geschapen heeft die op alle vlakken overtuigd.
Een sterk verhaal en boeiende setting is een belangrijk deel van een geslaagde Remedy-game, maar hoe zit het met de andere kant van het muntje, de gameplay? Waar te beginnen? Misschien met het feit dat Control de meest actievolle Remedy-game is sinds The fall of Max Payne? Of het feit dat de game, daar waar het narratief inspiratie haalt uit dingen als Lost en Inception het op vlak van gameplay nog geen klein beetje aan Metroid doet denken? Net als bij Nintendo’s klassieker is het enige dat je beperkt om overal in de spelwereld te komen de sterkte van je krachten. Je kan dus probleemloos je beperken tot het verhaal volgen, maar niets houd je tegen om wat van het lineaire pad af te wijken en wat te exploreren of een zij-opdracht te voltooien. Je merkt snel genoeg wanneer je ergens nog niet gewenst bent en je beter later met een sterker arsenaal terug komt. Ik zou het zeker geen semi open world game durven noemen, maar Remedy neemt je in deze game toch duidelijk veel minder bij het handje dan in hun vorige titels en dat voelt eerst een tikje intimiderend, maar later gewoon erg verfrissend.
De andere vergelijking die je met Metroid kunt maken is het verstikkende gevoel van isolatie. De steriele gangen van The Old House zouden evengoed een buitenaardse planeet kunnen zijn, zo bizar is de setting en de werknemers van het bureau die je tijdens je tocht tegenkomt kunnen evengoed buitenaardse wezens zijn, zo ongrijpbaar raar is hun gedrag. Het is dat wat Control zo boeiend maakt om te spelen, je wilt gewoon blijven speuren om de vele geheimen van The Old Building te ontdekken.
Wanneer je niet druk aan het exploreren bent hou je jezelf bezig met het bekampen van The Hiss en daar heb je een heel lekker combat-systeem voor. Het begint nog lekker rustig met een paar vuurwapens en een psychische kracht of twee maar gaandeweg worden de vijanden diverser en ook het arsenaal dat je vrijspeelt uitgebreid en steeds krachtiger tot je uiteindelijk vijf wapens en zes psychische krachten tot je beschikking hebt. Grote loszittende objecten en zelfs tegenstanders met telekinese oppikken en op de vijand afvuren? Uiteraard kan je dat. Brokstukken naar je toe trekken om een beschermende muur te vormen en die vervolgens wegknallen richting de vijand? Vijanden brainwashen zodat ze zich tegen elkaar keren? Door de lucht zweven of dashen om snel vijandige projectielen te ontwijken? Check, check en check. Koppel al die toffe krachten aan heerlijk solide gunplay en je krijgt een fijne wisselwerking die garant staat voor het beste wat Remedy op vlak van actie al afgeleverd heeft sinds de tweede Max Payne.
Wat eveneens belangrijk is om op te merken aan Control is dat je het heus kan redden als je gewoon het pad volgt dat het verhaal voor je uitstippelt, maar dat je dat dus echt niet moet doen. Om te beginnen is Control al niet bepaald een lange game en je wil echt niet naar het einde rushen.Nog belangrijker is echter dat Control ook erg belonend is wanneer het aankomt op het vervullen van de zij-opdrachten, niet alleen krijg je mods om je wapens en krachten sterker te maken, maar inhoudelijk zit er ook echt gewoon erg sterk spul in die side-quests. Enkele van de meest vindingrijke puzzels of meest uitdagende bossfights zitten in die zij-quests verstopt, dus negeer ze niet.
Valt er nog meer lof te strooien over deze game? Nou, zeker weten wel. Audiovisueel is het bijvoorbeeld een pareltje. Nou is het niet van mijn gewoonte om stevig te gaan palaveren over de mooie beeldjes en geluidjes, anno 2019 hebben games nou eenmaal heus wel een standaard gezet, alleen hoeft het hier dus echt wel.Kan een game mooi zijn op vlak van lelijkheid? Want The Old Building is geen gezellige plek, maar toch kan je je ogen niet van het scherm houden. De spelwereld vervormt constant, de belichting is heftig en sommige camerastandpunten adembenemend.Een fijn detail is ook dat de combat duidelijke sporen achterlaat op de steriele omgeving en je na afloop van een heftig gevecht overal puin ziet liggen, het doet keihard aan die hallway scene in The Matrix denken. Ook het geluid doet haar duit in het zakje wat sfeerschepping betreft met sterk stemmenwerk en een goede ambient soundtrack die weet wanneer er stevig geknald moet worden en wanneer er gas terug moet genomen worden. Het enige minpunt dat ik de game echt kan aanwrijven is dat het spel tijdens de meer heftige momenten wat last heeft van slowdown, maar dat lijkt me iets dat nog gewoon uitgepatched gaat worden en doet zelfs in de huidige vorm niks af van de prestatie die Control is.
Niet alleen doet Remedy het weer, met Control leveren ze zelfs hun beste game tot op heden af. Het is een meesterwerk dat op magistrale wijze verhaalvertelling, sfeerschepping en vette gameplay bundelt in een ervaring waar we het nog vele jaren over gaan hebben en voelt aan als een artistieke triomf.
