Lang geleden viel ik al voor de charme van Cuphead. Al vanaf de aankondiging tijdens de E3 conferentie van Microsoft in 2014 wist de game indruk op me te maken. Ja, vooral door de grafische stijl, die duidelijk gebaseerd is op de tekenfilms uit de jaren dertig. Gelukkig is Cuphead meer dan dat. Zo veel meer dan dat.
Denk aan het werk van de Fleischer Studios, en breng er wat Merry Melodies van Disney bij. Het zijn tekenfilms die ik als jong jochie vaak keek. Tekenfilms die mij hebben geïnspireerd om een animatie-opleiding te volgen en mij lieten zien hoe geweldig het is om getekende objecten tot leven te laten komen. De kracht van het creëren is iets dat mij toen al aangeleerd werd door wat ik zag op tv. Niet die strakke, Flash animaties van tegenwoordig, maar puur handgetekende pracht. De stijl van Cuphead grijpt duidelijk terug naar deze tijd en wist daarom meteen bij mij te bevallen.
Het voelt heel origineel om de grafische stijl zo door te drukken. In een wereld waarin alles er steeds realistischer uit komt te zien, waarin games soms haast niet meer van de werkelijkheid zijn te onderscheiden, voelt Cuphead enorm uniek. Uiteraard is de game afkomstig van een zeer kleine studio, een studio die vaak niet de middelen heeft om de grafische pracht die we gewend zijn op het beeld te toveren. De manier waarop Studio MDHR hiermee om is gegaan is daarom lovend te noemen. Er zijn geen concessies gemaakt, maar er is een grafische stijl die zo nieuw is door terug te grijpen naar het oude. Geen strakke lijnen, maar gewoon een handgetekende, kleurrijke overdaad aan nostalgie. Heerlijk.
En misschien ken je die oude tekenfilms helemaal niet. Tekenfilms die ik vroeger nog keek die denken aan de stijl van Cuphead, zoals Popeye, Betty Boop en Superman, komen enorm overeen met de grafische kracht van Cuphead. Denk dus even niet aan dat wat je nu op de televisie ziet. Maar voordat je denkt dat oud gelijk staat aan niet goed, wil ik je meteen op de vingers tikken. Ouderwetse graphics, met scheuren in het beeld, van die zwarte vlekjes die opduiken alsof de projector niet goed werkt… het werkt perfect in deze game. Dit in combinatie met de pianomuziek die constant op de achtergrond aanwezig is, brengt spelers terug naar zo’n zestig tot zeventig jaar geleden. Zelfs wanneer ze nog niet geboren waren.
Gelukkig is Cuphead meer dan een geweldige, grafische game. Het is de gameplay die me nog lang bij zal staan. Cuphead is ongenadig moeilijk. Laat dat voorop staan. Hoewel de game er uit ziet als iets dat iedereen aan kan spreken, is dit geen game voor mensen die snel op willen geven. Cuphead past daarom makkelijk naast een Dark Souls. Het is aan jou om eindbazen te verslaan, eindbazen die tijdens gevechten kunnen veranderen van vorm en aanvalstactieken. Het is opletten wat er gaat gebeuren, sterven, het opnieuw proberen, sterven en het nog eens proberen. En steeds merk je dat je een stukje verder gaat komen. Het brengt frustratie met zich mee wanneer je die ene eindbaas voor de veertigste keer op rij niet weet te verslaan. Maar wel goede frustratie. Je gaat dood omdat jij een fout maakte, niet omdat de game oneerlijk is. Wanneer zo’n baas dan eindelijk het loodje legt is de euforie zo enorm dat de adrenaline door je lijf knalt en je schreeuwt van geluk.
Wanneer het boek van Cuphead, getiteld ‘Don’t Deal with the Devil’ openslaat om zijn verhaal te vertellen, maak je kennis met de gebroeders Cuphead en Mugman. Per ongeluk komen ze in de schulden te zitten bij de duivel en om hun eigen ziel niet te verliezen moeten ze zielen van anderen innen. Je merkt het, het is een game die draait om twee personages. Daarom is het volledige spel ook met tweeën te spelen, iets wat ik ten zeerste aan wil raden. Niet alleen is de game nog leuker wanneer je een coöperatieve partner hebt, maar ook kun je elkaar, wanneer iemand gestorven is, opnieuw tot leven wekken om door te kunnen. Hierdoor zal de game ietsje makkelijker worden, maar blijft de moeilijkheid nog steeds extreem hoog. Echter, het opnieuw tot leven wekken kan maar in een korte poos. Mis je als de andere speler je kans, dan blijft de andere speler dood. En dood staat gelijk aan het level opnieuw starten. Cuphead doet niet aan checkpoints.
Elke vijand (of het nu een eindbaas is, of een gemiddelde tegenstander tijdens de platform stukjes) is anders en uniek. Hierdoor is de game steeds interessant, ook al doe je in feite constant hetzelfde. Het ging me nergens tegenstaan. Evenals de soundtrack, die steeds hetzelfde is wanneer je die ene baas voor de zestigste keer wil gaan proberen te verslaan. Het is repetitief, maar voelt zo niet. Daar zorgen ook de platform stukjes voor. Want hoewel Cuphead echt een game is waar je vooral tegen eindbazen vecht, zijn er ook momenten dat je je al platformende en schietende door een level moet zien te banen. Deze 2D-levels kunnen je munten geven waar je weer upgrades van kunt gaan kopen, waardoor je die ene eindbaas op een andere manier te lijf kunt gaan.
Mocht de moeilijkheidsgraad je afschrikken, wees dan niet bang. Je kunt de game op een standje makkelijker zetten. Nog steeds is het een enorme uitdaging, maar de game is net wat vriendelijker. Echter, dit heeft een keerzijde. De zielen die je moet verzamelen krijg je niet op deze moeilijkheidsgraad. En kun je de Duivel op het einde niet afbetalen. En is de game dus niet uit te spelen. Wees dus gewaarschuwd wanneer je het niveau omlaag gooit. Ja, ik kwam hier op de moeilijke manier achter, nadat ik een hoop had gedaan op een makkelijkere setting en ik dus gewoon helemaal opnieuw kon beginnen. Ergens geen straf, want Cuphead heeft me zo in z’n macht dit ik me met liefde nog eens door deze vrolijke hel wil gaan brengen. Wat ik wel oprecht jammer vind is dat je niet kunt zien hoe ver een baas verslagen is. Hij heeft geen health balkjes, je weet nooit wanneer ‘ie echt dood gaat. Tijdens het gevecht vallen ze ineens om, maar je weet pas hoe dichtbij je was op het moment dat ‘ie verslagen is, of wanneer jij dood bent gegaan. Tijdens de gameplay is er niets te zien.
Het idee achter Cuphead is simpel, maar doeltreffend. Een leuk verhaal, sterke gameplay en een fantastische stijl brengen dit concept echter goed naar de voorgrond. De moeilijkheidsgraad is misschien niet voor iedereen, maar toch wil ik je de game perse aanraden. Vooral wanneer je een tweede speler mee wil gaan nemen op avontuur. Voor een zachte prijs staat de game op jouw PC of Xbox One. En ja, dit is zo’n game waar je als bezitter van die platformen trots op bent. Want hoewel we hier niet spreken over een AAA-exclusieve titel van een gigantische studio, is dit wel een exclusieve titel waar spelers met andere platformen heel jaloers naar mogen kijken. Cuphead verdient het om gespeeld te worden.
