Ik ben een gelukkig man. Ik heb namelijk kennis mogen maken met de duistere wereld van Dark Souls II. Ik had mij via PSN opgegeven voor de bèta, maar dit mocht niet baten. Gelukkig kreeg ik de kans om een preview te schrijven en heb ik alsnog toegang gekregen tot de ontzettend donkere bèta van Dark Souls II. Ik moest op zondagochtend de game spelen, aangezien dit de laatste bèta test van Dark Souls II zou zijn. Ik ben een nachtmens en het vroege opstaan,zorgde al voor wat pijn. Pijn die ik tijdens het spelen sowieso nog veel vaker zou gaan voelen. Als Dark Souls-veteraan zeg ik dan ook: pijn is fijn. Tenminste, veteraan, ik heb zowel Demon’s Souls als Dark Souls in mijn bezit en de laatst genoemde heb ik voor zowel de PlayStation 3 als voor de PC. Het mag bij mij altijd even duren, maar zodra ik de smaak weer te pakken heb kan ik geen genoegen krijgen van de game.
Zo gaat het ook weer worden met Dark Souls II. Tenminste, dat vermoed ik na de twee uur durende bèta. De bèta was er overigens om het netwerk te checken. Zoveel mogelijk spelers tegelijkertijd online. Als dat probleemloos kan, zijn ze bij From Software al erg blij. Ik denk dat het goed gewerkt heeft, aangezien ik overal bloedvlekken en berichten van andere spelers heb zien liggen. Er is gelukkig niemand in mijn wereld binnengedrongen, want ik heb begrepen dat zoiets een stuk makkelijker is dan voorheen. Zelfs als je niet in je menselijke vorm bent kan er iemand je wereld binnendringen. Je krijgt geen beloningen meer wanneer je als je een wandelend karkas rond blijft lopen. In tegendeel. Je levensbalk krimpt wanneer je sterft. Deze balk blijft krimpen totdat je weer menselijk gaat worden. Je levensbalk kan overigens halveren, kleiner dan dat gaat ‘ie niet worden.
Wat mij is opgevallen is dat het allemaal vrij soepel is verlopen. Natuurlijk ben ik meerdere malen doodgegaan en natuurlijk ligt de moeilijkheidsgraad hoger dan menig ander game, maar toch is Dark Souls II tot dusver makkelijker dan zijn voorganger. Waarschijnlijk is de game toegankelijker gemaakt voor het testen van het netwerk. Je begint namelijk met een personage van level 20 en je hebt ook per direct 5000 zielen te besteden. Ook je bewapening mag er zijn. De eerdergenoemde zielen kan je uitbesteden aan de verschillende statistieken van je personage. Bijna wilde ik voor het nieuwe personage kiezen: de Dual Swordsman. Geen schild maar wel twee zwaarden. Puur offensief in de levensgevaarlijke wereld van Dark Souls. Volgens mij is dat erg riskant, maar het zou zomaar kunnen werken door goed te ontwijken, iets wat overigens net weer even anders lijkt te werken dan in het voorgaande deel. Je kan de beide wapens in deze game wel tegelijkertijd gebruiken, iets wat origineel niet kon. De hoge offensie heft de lage defensie weer op, maar het blijft riskant.
Dark Souls is namelijk een wereld waarin je het schild bijna altijd geheven moet houden. Dit omdat (bijna) alles wat je tegenkomt je wil vermoorden. Hierdoor heb ik voor de Warrior gekozen. Mijn 5000 zielen spendeerde ik voornamelijk aan mijn strength en het voelde alsof ik klaar was voor de strijd. Ik begin de game en ik kom er al vrij snel achter dat Dark Souls II donker is. Nog donkerder dan het voorgaande deel. Ik ben dan ook blij dat ik mijn fakkel kan aansteken bij de eerste bonfire. Het nadeel van de fakkel: ik kan mijn schild niet meer gebruiken. Het voordeel: ik kan zien waar ik heen ga en onderweg kan ik verschillende lichten aansteken. Deze lichten gaan overigens niet uit wanneer ik doodga, maar blijven branden, ontzettend nuttig dus! Zodra ik mijn schild weer pak, dooft de fakkel en deze kan ik helaas pas weer aansteken bij de volgende bonfire. Met mijn schild geheven, maar met slecht zicht loop ik langzaam maar zeker naar het gevaar toe. Ik loop in een donkere grot met ravijnen waar je u tegen zegt. Overal zie ik bloedvlekken van medespelers die te gehaast door de grot hebben willen lopen en hun dood al spoedig tegenkwamen. Zo’n ravijn is diep en dit hebben mensen onderschat, een beginnersfout. Wacht maar tot ze de vijanden tegenkomen, denk ik dan bij mezelf.
Mijn eerste ontmoeting met de vijand is redelijk goed verlopen. Een aantal zombies die heen en weer aan het lopen waren, ogenschijnlijk ongevaarlijk, maar diep van binnen weet ik beter. Ik val de eerste de beste zombie aan en ik heb de aandacht van ze. Ze vallen niet aan als je het schild hoog hebt, ze weten zelf ook wel dat zoiets nutteloos is. Sterker nog: ze vallen je aan wanneer je bijvoorbeeld je leven aan het bijvullen bent of wanneer je ze de rug toekeert. Ze zijn meedogenloos.
Mijn tweede ontmoeting was een heel stuk spannender. Een dikke kerel met een gigantische zeis komt met ontzettend hoge snelheid op me af. Ik weet niet waar ik het moet zoeken. Het liefst druk ik op pauze en ga ik huilen, maar ik weet dat dit niet gaat werken. Ik hef mijn schild en laat hem een aantal keren aanvallen. De bewegingen van mijn vijand leren om die tegen hem te gebruiken. Na eenmaal te sterven lukt het me om hem te vellen en ik voel me een ontzettende baas. Helaas duurt dit niet lan, aangezien ik overal dikke kerels zie met zeisen. Ik ben ten dode opgeschreven, dit weet ik, maar ook een dooie kan vechten.
Dark Souls II gaat weer een parel worden. Dingen als een backstab komen mooier in beeld, maar hebben minder effect en het ontwijken van aanvallen is moeilijker geworden. Daarentegen kan je wel met twee zwaarden tegelijk aanvallen om ontzettend veel schade aan te richten. Het systeem wat veelal hetzelfde werkt is flink aangepasts om het je even moeilijker te maken. Dark Souls was nog niet moeilijk genoeg. De toevoeging van de fakkel is geweldig en ik ben nu al benieuwd hoe het verhaal van Dark Souls II gaat lopen. De graphics zijn mooier en de overgang van donker naar licht is geweldig. Ik kan niet wachten tot maart. Misschien nog wel de belangrijkste toevoeging: lijken blijven liggen, ze vliegen niet meer elke kant op.
