GTA maakt bij elke gamer wel wat los en dat zullen meestal niet de beste eigenschappen zijn. Sommige mensen sluiten zich op in hun kamer en dat voor een dag of twee, weer anderen willen de game zo graag hebben dat ze er iemand voor beroven omdat hij het laatste exemplaar in handen heeft. Elke gamer heeft wel zijn eigen manier om om te gaan met een release van GTA. Ook gaat elke gamer anders om met de eerste week nadat ze de game in huis hebben gehaald. Van een aantal GTA’s ben ik nog heel bewust wat ik op de release met die games heb gedaan en misschien, heel misschien, kan ik deels beantwoorden waarom de mensen zo gek worden wanneer het eerste geluid van een nieuwe GTA naar buiten komt.
Begrijp me niet verkeerd, maar ik heb de releases van de eerste twee GTA’s niet heel bewust meegemaakt. Natuurlijk heb ik de spellen grijs gespeeld terwijl ik veel te jong was. Natuurlijk heb ik in een tank verschillende Elvis-imitators omgelegd, maar dat was niet tijdens de release van beide games. Toen de eerste game verscheen was ik vier jaar oud, nog geheel onwetend van de geneugten die een game als GTA met zich mee kon brengen. Bij de tweede game was ik zes en rond die tijdsperiode zag ik de game ook in zijn volle glorie. Mijn grote, stoere buurjongen had de game namelijk in zijn bezit en wanneer ik daar was vond hij het geen probleem dat ik ‘zijn GTA II’ ging spelen. Ik snapte er in het begin natuurlijk geen bal van, maar al snel kreeg ik de smaak te pakken. Het verhaal snapte ik niet, ik weet nog dat er een passage in beeld kwam met de woorden ‘piece of shit’. Ik dacht dat dat zoiets betekende als: ‘piece of cake’. Hieruit trok ik de conclusie dat de game makkelijk moest zijn en met de nodige cheats die mijn buurjongen had ingevoerd, was dat het ook! Jaren later had ik het spel eindelijk thuis en kon ik daar eindelijk GTA II naar behoren spelen. Ook toen speelde ik het nog steeds stiekem, wanneer mijn ouders niet thuis waren, of TV keken. Misschien dat zo de verliefdheid voor de reeks wel is begonnen. Het mocht niet, maar het was zo leuk. Het was net een verboden liefde.
GTA III was een ander verhaal. Ik wist dat de game uit zou komen en ik wist dat familie, mijn vrienden en broers van vrienden de game in huis zouden halen zodra deze op de markt was. Hier was de hype rondom de release al zo groot dat we weken van tevoren op het schoolplein er al over spraken. De game zou in 3D zijn. Destijds had ik amper begrip van wat het was, maar ik wist wel dat het ‘vet echt’ werd en ‘je kon je poppetje helemaal zien’. Ik was verkocht, maar ik had thuis een PC die de graphics niet aankon. Misschien past het nu wel op een iPhone, maar toen hadden wij thuis een beeldscherm en computer ter grootte van een koelkast. Helaas kon deze computer het nog steeds niet hebben. Gelukkig had ik een vriend die de game wel op de release had en dagenlang hebben we bij hem thuis de game gespeeld en ledematen van onschuldige burgers eraf geschoten. Wat ik destijds niet begreep, was waarom hij de missies zo graag wilde spelen. Waarom wilde hij niet gewoon in het prachtige Liberty City rondlopen en kloten? Dat antwoord werd mij jaren later pas verschaft. Voordat ik met die vriend ging afspreken, hadden we school en op school ging het nergens anders over dan over GTA III. Of je in groep 8 zat of in groep 4, iedereen had er weet van en iedereen die het thuis had, was tijdelijk de populairste jongen van de klas.
Bij de release van Vice City was ik paars aangelopen van jaloezie. Mijn neefje kreeg Vice City, zomaar, als een cadeautje. Zo goed als dat hij was, wilde hij dit met mij delen en wilde hij het samen met mij bij hem thuis spelen. Ik greep de kans natuurlijk meteen aan, maar wat was ik jaloers. Ik had toch ook een Playstation 2? Waarom gaf niemand mij dan Vice City? Natuurlijk legde ik dit voor aan mijn ouders, maar zij vertelden mij dat dit te duur voor hen was. Ik was witheet. Op dit moment vind je mij natuurlijk een snotjoch en dat klopt ook wel, maar denk wel: ik was destijds slechts negen jaar oud en begreep nog niet helemaal dat het geld niet uit de lucht kwam vallen. Ik was sowieso al vaak bij mijn neefje, maar natuurlijk was het nu nog vaker. Ik bleef meer bij hem slapen en was ook doordeweeks vaak bij hem te vinden. Dit was allemaal in de eerste weken na de release. Wat ik alleen niet had verwacht, en mijn neefje overigens ook niet, was dat het doelloos rondlopen door de stad kon vervelen waardoor we aan het verhaal begonnen. Wat bleek? Missies waren geweldig om te doen. Het verhaal konden we niet echt volgen en daar waar scènes weggedrukt kon worden, drukten we ze weg. Om mezelf niet helemaal als een barbaar af te schilderen, we vonden de muziek op de radiostations wel erg leuk.
GTA: San Andreas was anders. Deze game zou ik van mijn ouders krijgen. Mijn ouders wisten ooit dat GTA II een spel was vol met geweld, maar waren de naam van die game al lang weer vergeten. Ver voor de release had ik het al over de titel. Mijn ouders zagen de kans om wat geld opzij te leggen om San Andreas voor mij te kunnen betalen. Mijn moeder ging, een dag na de release, met mij naar de videotheek. Bij ons verkochten ze daar destijds ook games en ik liep doelgericht naar het speciale schap voor San Andreas. De videotheek was rustig en mijn moeder en ik kende de eigenaresse van de videotheek. Die waarschuwde mijn moeder met ongeveer deze woorden: “Dat spel is wel heel grof hoor. Ik zeg dit niet vaak, maar ik heb het mijn jongens zien spelen en ze kunnen gewoon mensen in de fik steken! Van mij mogen ze het niet meer spelen.”. Je kan wel begrijpen dat ik de eigenaresse per direct niet meer aardig vond en ook voelde ik de moed in mijn schoenen zakken. Verrassend genoeg keek mijn moeder mij aan en vertelde me de volgende, prachtige woorden. “Je moet me beloven dat je geen rare dingen gaat uithalen met dit spel. Ik weet hoe graag je het wilt hebben, maar je moet wel voorzichtig zijn!” Ik beloofde dit meteen en we liepen naar de kassa. Thuis aangekomen speelde ik de game non-stop en op het schoolplein was ik één van de populairste jongens van de klas. Ik had San Andreas, ik kon erover vertellen en nog belangrijker: mensen konden het samen met mij spelen. Ik heb me overigens aan de belofte gehouden, want mijn jongere neefjes wilden het spel ook graag spelen maar ik zei altijd dat ze daar te jong voor waren en dat ik dan ruzie zou krijgen met hun moeder.
Tegen de tijd dat GTA IV verscheen had ik helemaal geen Playstation 3. Ik zou deze krijgen voor Sinterklaas. Ik sprak er wel over en ik was er enorm enthousiast over, maar ik kon het niet spelen. Met Sinterklaas kreeg ik wel die Playstation 3, maar geen GTA IV. Ik kreeg Uncharted 2 erbij (overigens één van mijn favoriete games ooit). Mijn eerdergenoemde neefje had ook een Playstation 3 gekregen en hij kreeg GTA IV er wél bij. Ik vond dit echter niet zo storend. Toen we twee tv’s naast elkaar hadden gezet, zag ik dat Uncharted er veel mooier uitzag. Mijn neefje belde me ongeveer een week na Sinterklaas op en zei “Ik heb per ongeluk nog een GTA IV binnen. Ik heb er wel 30 euro voor betaald. Als je wilt, mag je de game overkopen.”. Dat heb ik meteen gedaan en zodra ik weer thuis was met GTA IV, had ik het verhaal binnen 24 uur uitgespeeld (ongeveer 23 uur en 49 minuten). Iedereen was al lang al klaar met de nieuwe Grand Theft Auto. Iedereen behalve mijn neefje en ik, maar we spraken erover met onze vrienden en iedereen die we tegen kwamen. Uiteindelijk werden onze vrienden ook weer enthousiast, waardoor we voor het uitgaan vaak nog even GTA IV met elkaar gingen spelen. Het was misschien geen launchperiode, maar zo voelde het wel.
Nu heb ik een ‘goedbetaalde’ baan waardoor het geen probleem was om de speciale editie van GTA V te bestellen. Telkens wanneer er een trailer verscheen nam ik contact op met wat vrienden om erover te spreken en zelfs de vrienden die niet gamen werden opnieuw enthousiast. Zelfs op een verjaardag bij een vriend van mij hadden we het erover. Het ene moment ging het over uitgaan, sporten en vreemde capriolen die we in Duitsland uitgehaald hadden en het andere moment ging het over GTA V. Een gespreksonderwerp waar iedereen euforisch over sprak. Twee vrienden van mij kregen het van hun vriendinnen. De desbetreffende dames waren ook aanwezig en ook zij keken blij terwijl hun vriendjes weer een kinderlijke lach op hun gezicht hadden gekregen. Dat was twee weken geleden. Nu heb ik de game gespeeld en als ik de tijd had, had ik het nooit weggelegd. Ik zou het op 17 september heel even spelen, maar niets bleek minder waar. Ik kon het niet wegleggen. Na mijn veel te lange speelsessie sprak ik erover met vrienden en ook zij waren laaiend enthousiast. De dag erop was ik op mijn opleiding en ook daar vroeg iedereen hoe GTA V beviel. Ik voelde me weer even die stoere jongen op het schoolplein.
Voor mij staat GTA gelijk aan het stiekeme spelen van het spel en de innovatie die het spel met zich meebracht. De verbroedering op het schoolplein en met je vrienden. De pure goedheid van je neefje die zijn nieuwste aanwinst met jou wil delen en je lieve ouders die geld opzij hebben gelegd om jou een plezier te doen. GTA doet mij denken aan het samen bier drinken terwijl we belachelijke dingen uithaalden in een virtuele stad en GTA doet me denken aan een kinderlijke blijheid en onschuld die eigenlijk niet bij de franchise past. GTA is leuk en misschien slechts een game, maar het is voor mij een game met enorm veel goede herinneringen. Misschien heb ik het je niet kunnen uitleggen waarom de hype rondom GTA er is, maar voor mij is dit de hype. O, en dat neefje waar ik het over had? Die heeft zich samen met een vriend van hem opgesloten met twee tv’s, energy drinks en snacks en hebben 48 uur achter elkaar GTA V gespeeld.
