Zweefteven beweren wel eens dat de reis die je onderneemt stukken belangrijker is dan de bestemming. Je zou denken dat die mutsen nog nooit een Ryanair-vlucht richting Rome genomen hebben. Desondanks is het een statement dat je ook wel kan overzetten op videogames. Alles draait rond de vele obstakels die je moet zien te overwinnen op je pad en het finale rollen van de credits heeft bij een goeie game altijd iets bitterzoets. Meestal toch. Zie je, een goed einde hoort de kers op de taart te zijn voor een game: je hebt de wereld gered en die stomme grijns finaal van de bad guy zijn smoel geschoten, eind goed al goed. Nouja, dat is niet altijd het geval. Soms opteert de ontwikkelaar ervoor zijn game af te ronden met een knoert van een cliffhanger. Tadaa!! Om te weten hoe het verhaal afloopt koop je maar onze volgende game. Een Halo 2’ke doen heet zoiets naar verluid tegenwoordig in het vakjargon. Allemaal leuk en aardig, maar dan moet er uiteraard ook een sequel komen om heel de narratieve boel op te ruimen. Helaas pindakaas, soms gaan die plannen de lucht in omdat de ontwikkelaar van koers wijzigt, de fles op gaat of gewoonweg weigert om nog games te maken. In deze feature vind je enkele van de games terug met de meest trieste cliffhangers ooit.
Shenmue II
Als je in het woordenboek cult-game zou opzoeken, dan hoort daar een verwijzing naar Shenmue II bij te staan. Weinig games hebben jaren na hun release nog zo een liefkozende fanbase als deze titel. Het uitgangspunt achter de game is dan ook goud waard. Je neemt de rol aan van Ryo Hazuki, een jonge martial arts expert die door een immense open weergave van Japan op zoek gaat naar de moordenaar van zijn vader. De zoektocht naar die kerel genaamd Lan Di heeft uiteraard veel meer voeten in de aarde dan even zijn Facebook googelen; dit is een game gemaakt toen de Twin Towers er nog stonden, weet je wel, dus uiteraard heeft de quest van Ryo heel wat omwegen, zoeken naar zeelui bijvoorbeeld. Aan het einde van Shenmue 2 reist Ryo naar een afgelegen stadje waar hij een jonge vrouw genaamd Shenhua ontmoet. In dat stadje ontdekt onze protagonist dat de familie van het meisje een link heeft met zijn overleden vader. Spanning, intrige!! Ryo is in het bezit van een artifact genaamd The Phoenix Mirror en op een verlaten steengroeve ontdekt Shenhua een mysterieus zwaard va haar vader. Zodra ons duo de spiegel combineert met het zwaard wordt de boel helemaal trippy. Grote stenen komen plots uit de grond waarop een voorspelling te lezen staat: het lot van Ryo en Shenhua is verweven met elkaar. He, wat??? Het is een hersentollende revelatie die heel wat gamers met de mond vol tanden naar het scherm liet staren, verder versterkt toen het scherm onmiddellijk op zwart ging en de letters “The story goes on” verschenen. Wanneer dat het geval gaat zijn? Als alles goed blijft gaan in december van dit jaar. Na een stevige zestien jaar wachten krijgen de trouwe fans ein-de-lijk een nieuw deel dat verder bouwt op het verhaal en vragen zal beantwoorden. Ik heb zo het voorgevoel dat fans collectief hun shit gaan verliezen wanneer Shenmue 3 eveneens afsluit met een open einde.
XIII
De award voor meest lullige einde ooit gaat naar XIII. Ubisoft’s poging om van de Belgische stripreeks een actie-game te maken was zeker lovenswaardig te noemen. Het uitgangspunt van een huurmoordenaar met geheugenverlies die wakker wordt met het besef dat hij de President van de USA heeft vermoord is zeker interessant te noemen. Het klinkt een beetje als Bourne van de Aldi, maar hou in gedachten dat er van de films met Matt Damon toen nog geen sprake was. Wat je dus voorgeschoteld krijgt is een first-person shooter met een look om te zoenen omdat alles er uitziet als een stripverhaal, inclusief kadertjes met tekstbalonnen, en een verhaal vol intriges. Wie is het hoofdpersonage nou werkelijk en wie o wie heeft POTUS echt vermoord? Het zijn spannende vragen die je als speler aanzetten om tot het einde te spelen, alleen… hoef je geen concrete antwoorden te verwachten. Net wanneer je de man die verantwoordelijk is voor je situatie ontmoet en je eindelijk de antwoorden zal krijgen die je personage zoekt eindigt de game en komt er een gortdroge “to be continued” op het scherm. Roll credits. Een meer schaamteloze poging om een franchise op te starten en gamers te baiten voor een opvolger heb je zelden gezien in een game. Helaas voor Ubisoft en de fans van de game die meegesleept waren door het verhaal verliep de verkoop van de game niet bevredigend genoeg voor een sequel en daardoor blijft XIII het meest bekend als die cellshaded shooter met het rukeinde.
Beyond Good & Evil
Wat mij betreft nog steeds de enige game die leuker is om te spelen in een Nederlands gedubte versie dan in de originele versie. De hele game voelt als een warm badje op een zondagochtend na het kijken van tekenfilms in je pyama. Er valt ook iets te zeggen voor het feit dat de avonturen van journaliste Jade, die samen met haar oom Pey’j een invasie van boosaardige aliens (zijn er andere?) moet trotseren de beste Zelda-game is waar Link geen rol in heeft. De heerlijke dungeons gecombineerd met hovercraft races en het fotograferen van de plaatselijke fauna van de thuisplaneet, het roept nog steeds fijne herinneringen op. Alleen, dat einde dus. Op het einde verslaat Jade de evil Alien Overlord die iedereen gevangen houdt en ontdekt ze dat ze ontzettend krachtige nieuwe powers heeft die zonder twijfel van pas zullen komen in de strijd tegen het Alienras dat de planeet bedreigt. Een ideale set-up voor een sequel dat, en wat moet je denken van de after credits scene waarin we ontdekken dat ieders favoriete zwijn Pey’j besmet is met het alienvirus? Het is een stevig cliffhangertje dat echt doet uitkijken naar een sequel en dat was ook echt het plan van Ubisoft. De game was bedoeld als eerste deel van een trilogie, maar ook hier deed teleurstellende verkoop de game de das om. Er werd in 2008 weliswaar een sequel aangekondigd met een trailer, maar dat is ondertussen bijna tien jaar geleden dus dat begint wat lachwekkend te worden. Tegenwoordig zit Michael Ancel, de bedenker van Rayman en Beyond Good and Evil, op Instagram wel te hinten naar de game en bevestigd Ubisoft dat de game in ontwikkeling is, maar ik geloof pas oprecht in het bestaan ervan als ik echte gameplay te zien krijg. En dan nog ga ik pas echt heel zeker zijn wanneer ik het medium van die game in mijn console duw, even in mijn arm knijp en vervolgens op start druk.
Half-Life 2: Episode Two
Je dacht toch heus niet dat ik deze niet in de lijst ging opnemen he? Lezers die mijn schrijfsels op GameParty volgen weten waarschijnlijk dat ik het einde van Episode Two en vooral het vervolgens uitblijven van een nieuw deel in de Half-Life reeks nog steeds één van de grootste dickmoves in de geschiedenis van gaming vind. Dat een game geen vervolg krijgt omdat de ontwikkelaar de mogelijkheden niet meer heeft om dat financieel tot een goed einde te brengen? Zoiets kun je begrijpen. Dat een uitgever beslist een sequel te schrappen omdat de verkoop van een spel tegenvalt? Ook dat kan je plaatsen, het is een industrie en geen liefdadigheid. Wanneer een ontwikkelaar echter beslist om op gemaakte beloftes terug te komen en besluit om geen nieuw deel uit te brengen, terwijl hun spel één van de best verkopende titels van dat jaar was? Dan word ik pissig. Dat is het probleem met Half-Life 2, toch? Het was gewoon een geniaal goeie game die op veel vlakken voor was op wat de concurrentie deed met het medium. Het is een game waar je heel makkelijk fan van kon worden. Het probleem schuilt in de episodes, verhalende uitbreidingen voor de game die de strijd van wetenschapper Freeman tegen alienras de Concubine verder zou uitdiepen. Drie episodes zouden er komen en hoewel de eerste iets minder was van kwaliteit was deel twee wel weer spot on. Episode Two haalde netjes het niveau van Half Life 2 en eindigde met een hartverscheurende cliffhanger. De rebellen hebben eindelijk de plannen in handen om de Combine een finale slag toe te dienen en dat is aan het einde van de game reden om te vieren. Tot er dus een grotesk monster de schuilplaats binnendringt, één van de meest geliefde personages oppikt en een tentakel in zijn kop ramt om zijn hersenen en dus ook de plannen op te zuigen. Het is een shocker van een einde en eentje dat zeker fungeert als catalysator naar die beloofde derde episode toe. Wanneer komt die nou eigenlijk uit? Valve is nog steeds frustrerend stil als het om Half Life gaat, nooit bevestigend of ontkennend of de reeks ooit nog een toekomst heeft. Dat ze tegenwoordig tonnen geld scheppen met Steam en dus al zes jaar geen game meer gemaakt hebben is één ding, maar dat constante mysterie rond het voortbestaan van de reeks begint toch de keel uit te hangen. Grote schuldige zou CEO Gabe Newell zijn die gewoon geen interesse meer heeft in Half-Life waardoor opgestarte projecten binnen Valve nooit echt van de grond komen. Inderdaad, dezelfde kerel die indertijd de episodes aankondigde met de melding dat het de ontwikkeltijd voor Half Life aanzienlijk zou verminderen is de reden dat we na tien jaar nog steeds geen koevoet hebben kunnen planten in die breinetende Combine.
Uiteraard zijn dit slechts een aantal van de games die dit soort geintjes flikten, ook games als The Darkness 2 en Dante’s Inferno hadden bijvoorbeeld eindes die de deur wagenwijd openlieten voor de sequel die nooit kwam en wat te denken van het geschifte einde van The Conduit 2 waarin Abraham Lincoln en George Washington aan het einde met een spaceship landen met de belofte dat ze je gingen helpen met je strijd in het volgende deel? Dat ontwikkelaars maar wat graag hun games zien uitgroeien tot een lucratieve franchise en er veel voor over hebben om gamers te laten terugkeren voor het vervolg is zeker, maar cliffhangers blijken in de praktijk niet bepaald de beste truc in het arsenaal. Wat dan wel de manier is om gamers te verleiden tot een nieuw deel? Dat lees je een volgende keer of misschien binnen een jaar of vijf.
