Hoog tijd voor nog maar eens een bekentenis. Ik ben de meest hypocriete vegetariër ooit. Ik ben dol op slaatjes enzo, en eet weinig vlees, maar helemaal niks? Nou, dat uiteraard ook niet. In de praktijk komt het er op neer dat ik geen dieren eet die ik schattig vind. Geen koetjes, varkentjes, konijntjes, paardjes of zeehondjes. Dieren met pluimen daarentegen? Fuck die klootzakken! Sinds ik als kind gepikt ben door een kip moeten al die rotzakken eraan voor mijn part. Misschien is het daarom dat ik zo een fan ben van Chicken Nuggets. Niet het meest hoogstaande voedsel ooit en je weet dat het niet gemaakt is van de meest kwalitatieve bestanddelen, maar in combinatie met het juiste sausje kan het gewoon lekker smaken. Dit brengt ons uiteraard naadloos bij het onderwerp van onze review, want die elementen vallen ook te gebruiken als omschrijving van de game die we vandaag onder de loep nemen. Dead Rising is gewoon de Chicken Nuggets van de game-industrie.
De grap begint uiteraard al bij ons hoofdpersonage Frank West, ieders favoriete kieken. Nou is kieken uiteraard een Vlaams woord voor kip, maar het is ook een scheldwoordje dat in België gebruikt wordt om een dom persoon te omschrijven. Kun je een andere verklaring verzinnen waarom de kerel na de zombie outbreak in Willamette Mall van 2006 zich tien jaar later opnieuw naar exact dezelfde plek begeeft om weer met een zee van rottende lijken geconfronteerd te worden? Ja, volgens het verhaaltje wordt de cynische journalist die nu werkt als docent door één van zijn studenten aangespoord om onderzoek te verrichten naar een nieuwe samenzwering die hem terug brengt naar Willamette. In realiteit gelooft Capcom echter nog steeds dat Frank West gewoon het gezicht van de game is, een personage met de aantrekkingskracht van een Nathan Drake of Master Chief. Dat is de reden waarom Dead Rising 2 werd herwerkt naar een alternatieve versie waarin hoofdpersonage Chuck werd vervangen door Frank, en waarom Capcom gelooft dat deel 3 tegenvallend verkocht. Frank West is dus terug van de partij, de look en stem mogen dan veranderd zijn, maar het blijft dezelfde cynische lul. Het shoppingcenter is ook terug van de partij, maar ook dat kreeg een significante facelift mee. Ik denk dat ze in die tien jaar tijd gewoon de boel platgegooid hebben en opnieuw laten herbouwen door Donald Trump want het is een overdadige plek geworden vol winkels, maar ook een mini race-track en zelfs een Caribische sectie inclusief piratengaljoen. Het Disneyland gehalte ligt dus hoog in die shoppingmall daar in het midden van nergens in Amerika. Je kan bij die setting uiteraard de nodige vragen stellen, maar dat het een leuke achtergrond oplevert voor het simpele verhaaltje dat de game tussen het zombierammen probeert te vertellen, dat is duidelijk. Ik wil zelfs nog een stap verder gaan en zeggen dat het net de setting is die Dead Rising’s Chicken Nugget het juiste sausje bezorgt om lekker te smaken. De zombieplaag deed zich namelijk voor zo rond Black Friday, toen de jacht naar koopjes wel erg bloeddorstig bleek uit te pakken. Het leuke daaraan is dat alle kerstmisversiering al up and running is, en dat zorgt dat heel de game in een heerlijk foute kerstsfeer baad. Er is uiteraard een peperkoeken Kerstmandorp, er speelt constant cheesy kerstmuziek op de achtergrond en je kan je uiteraard uitdossen als kerstman om de stoute zombies een goed pak voor hun vuile broek te geven. Het is een grap, dat zeker, maar wel eentje die met de tong stevig tegen de wang gedrukt de volledige game domineert.
Frank is er dus, en Willamette ook, en er zijn duizenden zombies en wapens en outfits om mee keet te schoppen. Alle elementjes van de Dead Rising-formule zijn dus van de partij, behalve eentje. De timer ontbreekt. De meningen over het gebruik van een tijdslimiet in Dead Rising polariseerde het publiek duidelijk. Sommige spelers baalden van het idee dat ze met tijdsdruk te kampen hadden en dus nooit alles konden doen tijdens een eerste speelbeurt, anderen zoals ikzelf hielden dan weer van de spanning die de tikkende klok met zich mee bracht. Het idee van een savegame terug in te laden omdat je een kortere weg richting een doel had gevonden, of repetities waarin je dingen uitprobeerde op je ene savefile, om het dan voor echt te doen op je andere save, dat is volledig van de partij. Dead Rising 3 sprong al stukken guller om met tijdsdruk dan je gewoon bent van de reeks en in deeltje 4 heb je dus voor het eerst alle tijd van de wereld. Ik denk niet dat dit de beste zet ooit was van Capcom Vancouver en het feit dat ze in DLC voor de game de klok terug gaan brengen toont duidelijk dat ze zelf wat twijfelen. Waar het in Dead Rising 4 in de praktijk op neer komt is dat je gewoon alle berichtjes op je radio gewoon kan negeren tot jij er zelf zin in hebt, omdat je te druk aan het shoppen bent voor een harnas om Frank in te hijsen. Uiteraard is dat een voordeel als je echt alles uit je speelbeurt wil halen, maar het ondermijnt toch echt wel de consequenties van dingen die je doet. Bij de eerdere games moest je echt plannen en kon je keihard falen als je geen rekening hield met de deadlines, en dat zorgde voor een intens sfeertje, Dead Rising 4 voelt meer aan als vrijblijvend zombies pesten.
In essentie heeft Capcom gewoon het Ubisoft-malletje voor Open World-games genomen en toegepast op hun game. Elke regio heeft safehouses die je moet ontdoen van zombies en elke safehouse levert missies en zij-missies op en zo vul je de map en je tijd dus in. Klinkt dat saai? Erg inventief kun je het geenszins noemen, zeker niet als het om zij-opdrachten gaat waar het steeds neerkomt op een perimeter vrijmaken van zombies zodat je iets kan vernietigen of iemand kan redden. Hoe leuk je dat vind hangt af van hoe amusant je het blijft vinden om zombies hun kop van hun romp te hakken met een zwaard. Erg veel frustratie hoef je in elk geval niet te verwachten, want die is gewoon grotendeels gemakkelijk. Ik had het al over zombies pesten, maar daar komt het dus vaak genoeg gewoon op neer wanneer je ze met tientallen tegelijk tot pulp vermaalt. Dead Rising 3 was al aan de vereenvoudigde kant wanneer je de trucjes kende, maar deeltje 4 is gewoon relatief makkelijk op zichzelf. Neem nu bijvoorbeeld de maniacs. Net als in deeltje 1 kom je op je tocht weer diverse psychopaten tegen en ik ga nooit vergeten hoe taai die ontsnapte gevangenen of geschifte clown was, maar hier? Ze zijn gewoon iets sterker dan normale mensen om neer te krijgen en hebben een raar kostuumpje aan, maar de enige echte indruk die ze achterlaten is die van hun lijk op de ondergrond waar je ze al snel achterlaat. Nog de meest lastige tegenstanders zijn de soldaten van de Obscuris Group, de obligate duistere organisatie van dienst waar je het mee aan de stok krijgt, maar enkel omdat ze vuurwapens hebben en je dan met je hark behoorlijk voor lul staat. Dat Frank zo weinig tegenstand krijgt is wat jammer, gewoon omdat het personage zelf zo capabel geworden is. De besturing is veel vlotter, met een eenvoudige manier om health-items en wapens te selecteren via de d-pad. Dat en je hebt uiteraard die speciale wapens die je kunt samenstellen dankzij gevonden blueprints. Ook dit is een hoogtepunt voor Dead Rising 4 omdat deze wapens gewoon zo ontzettend grappig zijn dat je echt de blueprints wil zoeken en ontdekken wat voor ongein je kan aanrichten ermee. Een rugzak met een muppet erin die met een musket op zombies achter je knalt is hilarisch en de Gandalf is helemaal geniaal: een staf die je in de grond kunt rammen waardoor je een legertje van tuinkabouters afvuurt. Dat soort zaken zijn pure Dead Rising en maken ook van deel 4 een leuke titel om te spelen; het is alleen jammer dat je niet genoeg tegenstand krijgt om die wapens als meer dan een leuke gimmick te beschouwen.
Dead Rising 4 is geen slechte game, het is zelfs best een leuke om te spelen. Het enige wat wringt is dat dit een game is die duidelijk bedoeld is om een erg mainstreampubliek te bekoren, en op die manier wat aan identiteit heeft ingeboet. Het gebrek aan uitdaging en een tijdslimiet maken er een fijn tussendoortje van voor gamers die gewoon op grappige wijze ondoden willen decimeren, maar ik kan me inbeelden dat fans van het eerste uur meewarig het hoofd schudden bij deze vierde game. Voor mij hapte het vlot weg, en ik kon het grappige kerstsausje zeker wel smaken, maar erg hoogstaand was het verder niet te noemen. Chicken Nuggets dus .
