Heeft de opgebouwde anticipatie voor Death Stranding de game nu voor of nadelen opgeleverd? Ik ben er nog steeds niet helemaal uit. De eerste game van Hideo Kojima sinds de pijnlijke split met Konami bleef, zelfs na een aantal erg uitgebreide trailers, tot op de release, in nevelen gehuld. Niemand wist exact wat Death Stranding zou worden, en dat verklaart waarom het zo een gemengde gevoelens oplevert denk ik. Spelers die een spirituele opvolger voor Metal Gear Solid in gedachten hadden, en die dachten als Daryl Dixon wat langs robots te sluipen merkten al snel dat ze op de verkeerde deur geklopt hadden. Het had eigenlijk een teken aan de wand moeten zijn toen Kojima het begon te omschrijven als een compleet nieuw genre in gaming nietwaar? Het grappige is echter dat je zoiets al snel zou kunnen wegzetten als wollige marketingpraat, alleen….heeft hij dus wel degelijk gelijk. Death Stranding is een volledig unieke game, evenzeer een sociale ervaring als een traditioneel spel. Het is dus een erg raar beestje dat zichzelf misschien niet meteen presenteert als speels of aaibaar, maar verdomme wat ben ik er van gaan houden.
Goed, als je alle mystiek en poeha wegstript, wat is Death Stranding dan? Kort door de bocht gesteld? Het is een virtuele koerierdienst waarin je een soort post apocalyptische DHL-koerier speelt. Het komt er dus op neer dat de wereld nog maar eens naar de kloten is en dat jij als Sam Porter Bridges voor diverse preppers pakketjes levert in de ruïnes van voormalig Amerika. Het is een op papier simpel concept waarbij het gewoon een kwestie is van het pakket van punt a naar punt b te brengen op de uitgestrekte maps die de game je voorschotelt. Op papier. In realiteit ontdek je uiteraard al snel waarom de preppers hun zooi niet zelf rondbrengen maar de taak overlaten aan Sam, en dat is omdat de post-apocalyps ook hier gewoon geen gezellige plek opgeleverd heeft. De desolate landschappen bestaan uit ruw terrein waar wandelen niet bepaald een sinecure is. Gelukkig heeft Sam de nodige gereedschappen tot zijn beschikking om de trektochten iets haalbaarder te maken. Je hebt ladders om bovenop kliffen te komen, klimtouwen om afdalingen te maken en rudimentaire bruggen om rivieren over te steken. Nee, hoogstaand kan je de hulpmiddelen van Sam niet bepaald noemen, maar dat ze vaak genoeg de klus klaren om je over hindernissen te helpen die onoverkomelijk lijken, dat is zeker. Een belangrijke factor om rekening mee te houden wanneer je aan je tocht begint, is uiteraard het gewicht dat je gaat mee zeulen op je rug. Je kan weliswaar het hele zootje hoog opstapelen, maar dan hou je er best rekening mee dat het lastig kan worden om je balans te houden en dat een stevige windvlaag genoeg kan zijn om je omver te kegelen. Gewoon wat items vastmaken aan Sam’s outfit dan maar? Goed idee, maar het maakt je wel een stuk trager en heeft geen al te beste gevolgen voor je uithoudingsvermogen omdat je meer gewicht meezeult dan je eigenlijke massa. Gewoon een pakketje in je handen vasthouden dan maar? Dat is perfect mogelijk, maar zorg dan wel dat je het ding niet laat vallen, iets dat makkelijker gezegd is dan gedaan in de onherbergzame wereld van Death Stranding. Het is een fijne balans vinden tussen de manier waarop je pakketjes met je meeneemt in combinatie met het navigeren over het woeste terrein die voor een fascinerende introductie in de game zorgt. Je bent echt aan het nadenken over wat je mee kan nemen, en hoe je alles kan stapelen in de hoop alles met zo weinig mogelijk schade af te leveren. Ik had al erg snel een gevoel van beroepseer in Death Stranding te pakken, dat mag duidelijk zijn.
De manier waarop je de pakjes met je meeneemt en hoe je door de spelwereld navigeert heb je uiteraard zelf in de hand, maar dat is niet het enige waar je rekening mee moet houden tijdens je tochten. Natuurlijk zijn er vijanden die je het leven zuur maken, elke zichzelf respecterende post-apocalyps heeft er. In Death Stranding heten je kwelgeesten Mules en uiteraard hebben die het op je cargo gemunt, de cargo die jij als koerier hoort te beschermen. Nou kan je wel venijnige trappen en vuistslagen uitdelen in een noodgeval en als het echt nodig is kan je zelfs een stuk van je cargo gewoon naar het hoofd van een Mule mikken om die permanent uit te schakelen…alleen komt dat uiteraard de inhoud van je pakketjes niet ten goede. Zeker in de beginuren van Death Stranding is het gewoon het beste om op je hoede te blijven en de Mules zo goed mogelijk te ontwijken. Als je denkt dat die Mules al erg zijn, hou je dan maar vast wanneer je in contact komt met BT’s. Die bovennatuurlijke entiteiten zijn vastbesloten alle levenden te verslinden en zijn immuun voor de wapens van mensen, en je kan hen enkel detecteren door het gebruik van….een baby. Echt veel wil ik uiteraard niet spoilen, want ontdekking is een groot deel van de ervaring bij Death Stranding, maar ik kan je wat de BT’s betreft wel zeggen dat ze voor enkele van de meest bloedstollende momenten van de afgelopen jaren in een game zorgen. Alleen al het idee dat je echt geen gevecht met die monsters wil en dat je langs hen probeert te sluipen terwijl je wanhopig probeert je adem in te houden doet het bloed echt wel pompen.
De wereld van Death Stranding is een gevaarlijke, onvergeeflijke setting waar jij je dus een weg door moet zien te navigeren. Het is een wereld waar je constant op je hoede bent voor gevaar en waar je constant afwegingen aan het maken bent wat je route betreft. Ga ik voor die korte route die me enkele echt lastige hindernissen gaat bezorgen om over te klimmen, of neem ik een omweg die me langs vlakker terrein brengt met het verhoogde risico om Mules tegen het lijf te lopen? Het zijn vragen die Death Stranding je constant voor de voeten werpt.
Persoonlijk begrijp ik heus dat de gameplay van Death Stranding niet voor iedereen is. Het is traag en eenzaam en gaat vooral over het worstelen met je eigen beperkingen in een moeilijke wereld. Persoonlijk was ik er echter al snel helemaal weg van, omdat er onmiskenbaar een aantrekkingskracht uitgaat van het succesvol navigeren door deze wereld vol hindernissen. Een feature die vooral indruk op me maakte in dat opzicht was het sociale component. Op geen enkel moment kom je een andere speler tegen tijdens je avontuur, maar dankzij de online mode ontdek je zaken zoals ladders, bruggen, generatoren en schuilplaatsen die andere spelers achtergelaten hebben op de map. Het fungeert als een herinnering dat andere spelers eveneens hun taken uitvoeren in de wereld van Death Stranding en hulpmiddelen achterlaten die het collega’s net wat makkelijker maakt. Het werkt belonend ook omdat je likes kunt geven aan hulpmiddelen die je echt geholpen hebben, en je dus vice versa ook kan zien wie likes gegeven heeft aan de elementen die jij achtergelaten hebt. Het gaat nog een stuk verder dan dat. Een aangelegde weg kan je toelaten om met een voertuig vlotter een pakket af te leveren en kan dus het geploeter van in de eerste uurtjes een stuk korter maken. Zo een weg kost echter heel wat resources, en die heb je uiteraard niet in overvloed tot je beschikking..dus dan leg je maar gewoon een stukje van een weg aan, toch? Wanneer je dan na een tijd terug komt in die omgeving en merkt dat andere spelers je stukje weg kilometers ver hebben doorgetrokken, dan krijg je toch echt even een warm gevoel. De sociale feature van Death Stranding is gewoon een enorm indrukwekkend ding die je echt het gevoel geeft met anderen te werken aan een betere wereld. Het blijft de post apocalyps, en het blijft gevaarlijk en deprimerend, maar je staat er niet alleen voor.
Heeft Death Stranding veel zwaktes? Naar mijn gevoel niet bepaald, ware het niet dat het tempo in het middenluik van de game wat aanmoddert naar mijn gevoel. De eerste tien a vijftien uur is het oprecht een feest om te ontdekken hoe de kaarten geschud zijn in de wereld van Death Stranding en hoe je het beste je pakketjes levert. Daarna lijkt het echter een tijdje alsof je wel gezien hebt wat Death Stranding in petto heeft. Het blijft een visueel feest, het bewegen door die spelwereld blijft boeien en van tijd tot tijd gooit Kijima er nog even een narratieve what the fuck moment tegenaan, maar de gameplay stagneert. Je doet in essentie niets anders dan wat je drie uur eerder ook al deed. Dat gevoel houd eventjes aan, tot de game plots besluit een paar versnellingen hoger te schakelen. Natuurlijk is het lastig om het over de latere chapters van de game te hebben zonder dingen te gaan spoilen, maar het lijkt veilig te stellen dat iedereen die durfde te zeggen dat Kojima het verleerd is met Death Stranding prematuur afgehaakt heeft. De end-game van Death Stranding is misschien wel het meest geflipte, indrukwekkende staaltje gaming dat ik deze consolegeneratie de revue heb zien passeren. De gameplay begint een steeds grotere focus op actie te leggen, je krijgt een paar boss-fights voorgeschoteld die zo naast de beste uit Metal Gear Solid kunnen staan en de lange cutscenes beginnen zowaar steek te houden. Death Stranding is al van in het begin een zeer, zeer goede game, een onvervalste topper van creatieve gameplay die wat doet denken aan Breath of the Wild…in de derde akte wordt het echter een meesterwerk. Hoe het dat allemaal doet kun je dus niet zeggen in een review omdat het in de laatste tien uur zit en het de bedoeling is dat je als speler erdoor overrompeld wordt, maar dat Kojima Death Stranding hiermee cementeert als één van de allerbeste games van de generatie en sowieso zijn beste sinds Guns of the Patriots mag duidelijk zijn.
Er is nog zoveel dat ik zou kunnen zeggen, zou willen zeggen zelfs. Het feit dat acteurs als Mads Mikkelsen, Norman Reedus en Léa Seydoux gebruiken echt wel loont in een labyrinthisch aandoende verhaallijn zoals enkel Hideo Kojima kan bedenken. Een verhaallijn die trouwens hoegenaamd niet zo onbegrijpelijk is als je initieel zou denken en die zelfs toewerkt naar een verrassend emotioneel einde. Ik zou het ook nog kunnen hebben over de visuele presentatie die Red Dead Redemption 2 naar de kroon steekt voor de titel van indrukwekkendste game van de voorbije generatie. Er is nog zoveel dat ik zou kunnen zeggen over Death Stranding, maar uiteindelijk is het beste om te besluiten met één zin: Death Stranding is geen game, het is een ervaring die je geprobeerd moet hebben.
