Hoe maak je iets wat groter is dan Halo? Het was de vraag die Bungie zichzelf stelde tijdens het ontwikkelen van de eerste Destiny. Halo was, en is nog steeds, de grootste franchise op het platform van Microsoft. Het gaf de originele Xbox bestaansrecht. De console werd lange tijd ook het Halo-systeem genoemd. Bungie moest dus van goede huize komen om deze franchise achter zich te laten om naar het volgende te gaan. Om iets te brengen wat groter en beter zou zijn dan Halo. En het antwoord op die vraag zou Destiny zijn.
Ik denk dat er geen game in de geschiedenis van ons universum is geweest die mij zo wist te hypen als dat Destiny deed. Jarenlang volgde ik Bungie op de voet, bekeek ik elke video, elke screenshot en zat de website van de ontwikkelaar in mijn dagelijkse routine om te bezoeken. Een machtig gevoel was het dan ook toen ik de game voor het eerst mocht spelen tijdens de bèta, het moment dat ik met mensen van Bungie mocht praten over hun visie op gaming en over dat wat de game moest worden. Tijdens de release van de originele Destiny sloot ik me dan ook dagen op om me te storten op deze game. Een game die me honderden uren vast moest gaan houden, die me geweldige avonturen ging brengen en me compleet liet vergeten dat ik achter een tv zat en een game aan het spelen was. Maar dat gebeurde niet.
Ik wil niemand hier tegen het verkeerde been schoppen, maar Destiny was voor mij een grote teleurstelling. Mijn liefde voor Bungie ontstond vele jaren terug, in de tijd van Pathways into Darkness, Marathon en Oni. Maar met Halo brachten ze mij m’n meest favoriete gaming franchise ooit. Er is geen serie die ik meer heb gespeeld dan Halo. En was ik niet aan het spelen, dan las ik de boeken, had ik de soundtrack op staan, speurde ik me een weg door de Halo encyclopedie of liet ik mijn ogen vallen op de comics. Halo was voor mij niet zomaar een shooter, het was een universum. Een universum met een enorme diepgang, met een geweldig verhaal. Een verhaal dat verteld moest worden. Halo was de eerste verhalende shooter die mij transporteerde en nooit meer terug bracht. En daarom lag de lat gigantisch hoog. Te hoog. Want hoewel ik Destiny een hele puike shooter vond en er best wat weekjes lol mee heb gehad, had het te veel problemen. Het verhaal was niet bestaand, het was vaag, niet interessant. En dat viel bij mij verkeerd. Dit is Bungie, verdomme, de studio achter Halo! Wat gebeurde hier!? En hoewel ik de eerste twee DLC-pakketten heb gekocht (en waarvan ik weet dat er veel goed werd gebreid met de DLC), heb ik deze nooit gestart. Destiny stelde me toch teleur. De gameplay zat goed in elkaar, de multiplayer was lekker, maar het universum trok me niet terug. Vier weken na de launch verwijderde ik Destiny van de harde schijf van mijn Xbox One om nooit meer opnieuw geïnstalleerd te worden.
Eigenlijk vergat ik Destiny ook gewoon. Het was een game die in mijn kast stond; meer niet. Maar met de aankondiging van Destiny 2 begon het toch weer te jeuken. Want Bungie is in mijn ogen nog steeds één van de beste ontwikkelaars qua shooters. En zelfs Steven Spielberg heeft tussen zijn meesterwerken ook wel eens een mindere film gemaakt, toch? En daarom keek ik enorm uit naar Destiny 2. De beloftes van Bungie waren duidelijk. Ze erkenden dat Destiny niet geworden was wat het moest zijn en met het vervolg zouden ze zich wreken. En nu, na flink wat uren Destiny 2 kan ik zeggen dat Bungie het wel bij het juiste eind heeft. Jawel, Destiny 2 is de game die met de eerste beloofd werd. En meer. Veel meer.
De Traveller, de grote witte bol die boven onze planeet hangt, is de bron van rust, vrede onder de inwoners en geeft hoop. Het brengt het licht, wat tevens de krachtbron is van de Guardians. Het geeft speciale krachten, bijvoorbeeld het opnieuw tot leven gewekt worden door de Ghost (die vliegende robot die enorm veel te vertellen heeft). Echter, wanneer er ineens honderden schepen de lucht vullen is een buitenaardse aanval aanstaande. De schepen, afkomstig van de Cabal, zorgen voor een grote bedreiging en hebben het op de Traveller voorzien. De Guardians, niet voorbereid op deze gigantische strijd, worden bijna compleet weggevaagd van de planeet. Een gigantische strijd met vooral veel slachtoffers aan onze kant. Na een aanval op de Traveller (en het ontvoeren van The Speaker) verliezen de overige Guardians hun link met het licht en de krachten worden verloren. Ontsnappen is de enige optie, weg rennen van de dreiging, proberende staande te blijven en niet om te vallen in een wereld die niet meer van jou is. Jouw verhaal begint wanneer je Suraya Hawthorne op The Farm leert kennen. The Farm is een veilige haven waar de oorlog niet aanwezig is. Een plek waar alle overgebleven Guardians, jij en de overige spelers, als heuse verzetsstrijders hun ding kunnen doen. De plek waar de plannen worden gesmeed om de planeet en de Traveller weer in handen te krijgen. Ik had tijdens het spelen het gevoel dat het eerste half uur van Destiny 2 meer verhaal bezat dan heel Destiny. En dat is een goed iets.
Na deze bijzonder interessante en sterke opening begint jouw avontuur langs diverse planeten en leden van The Vanguard. Het is een weg om je te trainen, je licht terug te krijgen, te worden wie je ooit was, met als einddoel om de leider van de Cabal aan te vallen. De planeten zijn divers en ogen verschillend van elkaar. Met een compleet eigen sfeer, structuur en bouwwerken zou je binnen een seconde kunnen bepalen op welke planeet je zit. Of dat nu de Aarde is, Titan of één van de andere hemellichamen. Het is duidelijk dat Bungie de studio is achter deze game wanneer je de planeten ziet. Vaker dan eens is tijdens het spelen een ‘typisch Halo’-design langsgekomen, maar dan toch gecreëerd met een eigen gezicht. Favoriete planeet is echter gewoon de Aarde. Misschien omdat het zo herkenbaar is, waardoor de strijd belangrijker voelt. Wanneer je er leden van The Fallen, Vet of Hive tegenkomt, zet je alles op alles om als enige levende uit het gevecht te komen. De Aarde is van jou. Interessant is dat de vijandelijke rassen ook onderling hun ding uitvechten. Waarom frontaal aanvallen wanneer je dreiging zichzelf aan het uitmoorden is? Het brengt mogelijkheden tot interessante tactieken met zich mee. Niet dat het niet leuker is om toch gewoon één van de vele, vele wapens te trekken om ze leeg te knallen op het gespuis.
The Red War, zoals de campagne heet, geeft je diverse missies, verspreid door het universum. In dit verhaal leer je hoe je de Vanguard weer samen probeert te brengen en je opmaakt voor een grote tegenaanval. Het gaat je gemiddeld zo’n tien tot twaalf uur kosten om dit verhaal tot een einde te brengen. Een flinke campagne dus, vergelijkbaar met Bungie’s Halo-delen. Echter, het kan goed dat je er veel langer over gaat doen omdat je steeds afgeleid blijft worden door andere dingen die gebeuren. Waar ik de originele Destiny nergens interessant vond buiten de campagne, doet Bungie nu zijn uiterste best om de werelden te vullen met veel meer mogelijkheden om te spelen. Wanneer je op een planeet een missie van het verhaal hebt gedaan, openen vele andere missies, die niet per se bij het verhaal horen. Bijvoorbeeld de ‘Adventures’, waarbij je aan de hand wordt genomen tijdens secundaire missies die vergelijkbaar zijn met die uit het hoofdverhaal. ‘Patrols’ zijn echter korte opdrachten waarbij je er op uit wordt gestuurd om objecten te vinden en/of verzamelen. Echter, de ‘Public Events’ zullen het meest van je tijd gaan eisen. Dit zijn random plaatsvindende gebeurtenissen. Denk aan grote aanvallen van schepen die vijanden naar de planeet transporteren. Of een lopende tank die ineens verschijnt. Het is aan jou en alle spelers in de omgeving om de dreiging tegen te gaan. En hier merk je dan ook het beste het sociale aspect van de game. Het is bijzonder tof om met meerdere Guardians aan de slag te gaan om een hoger doel te bereiken. Elke missie levert uiteraard loot op, de perfecte drijfveer om sterker te worden.
Wanneer het spelen met andere Guardians het leukste blijkt om te doen in Destiny 2, is het zaak om eens te kijken naar de ‘Strikes’, ‘Nightfall’ en ‘Raid’. Destiny 2 blijft natuurlijk een sociale ‘open wereld shooter’ en samenspel met andere spelers is belangrijk. In een Fireteam met drie andere spelers kun je deze modi spelen. Het zijn de uitgebreidere dungeons, die duidelijk voor meerdere spelers bedoeld zijn. Hoewel de beste spelers een Strike ook in hun eentje aan kunnen, is het fungehalte gewoon veel meer aanwezig als je dit met meerdere doet. Middels een handig matchmaking-systeem kun je met onbekenden samen gaan spelen tijdens een Strike, echter ontbreekt deze optie bij de Nightfall en de Raid. Iets wat ik raar vind, aangezien een Nightfall op papier gewoon een moeilijkere versie van de Strike is. Bij een Raid moet je ook zelf zorgen voor een groepje van zes mensen, dus het is zaak om vrienden naar Destiny 2 te halen of ze daarin te ontmoeten. Wanneer dit niet het geval is is het niet mogelijk om de Raid te doen. Iets wat jammer is, want dit is bijzonder goede content in de game. Sluit je dan daarom ook zo snel mogelijk aan bij een actieve clan. Gratis tip. In de clan is het mogelijk om een Guided Game te starten zodat jij als speler gekoppeld wordt aan een speler uit de clan om samen op pad te gaan in de Nightfall of Raid. Echter, deze techniek is momenteel nog in bèta. Ik hoop dan ook dat dit een goede vervanging van het zelf zoeken van spelers gaat worden, want voor de gemiddelde solo-speler is de beste loot, die dus in de Nightfall of Raid te vinden is, gewoon niet te krijgen op andere manieren. Daarnaast is dit de manier waarop Bungie de game lang interessant kan houden. Door nieuwe Strikes, Nightfall of Raids toe te voegen, die steeds een tandje moeilijker zijn, blijft de uitdaging aanwezig onder spelers die tot het uiterste willen gaan.
Maar er is meer. Natuurlijk keert The Crucible terug. De mode die we ook kennen uit de eerste Destiny en voor velen de favoriete vorm van tijdverdrijf is. Het is de multiplayer mode waarin Guardians het tegen elkaar opnemen. De multiplayer, zoals we dat gewoon kunnen noemen. In arena’s nemen we het tegen elkaar op. Voor de meeste kills, de meest overgenomen zone’s, dat soort dingen. De mode is veel hetzelfde gebleven als in de eerste Destiny, maar er zijn dingen veranderd. Bounties zijn verdwenen. In plaats hiervan verdien je Crucible Tokens die je in kunt leveren bij de Crucible Master om te ruilen tegen fijne loot. Op deze manier kun je je meer dan in het eerste deel richten op de gameplay en de actie om je heen. De potjes zijn vier tegen vier, kleinere teams dan we gewend zijn, maar volgens Bungie werkt dit beter. De actie is sneller, de potjes zijn spannender. Neemt wel mee dat de maps wat kleiner zijn, maar door het kleinere spelersaantal is dit nergens een probleem. Ik heb ook het idee dat het stijgen van je light-level naar 260 (wat je nodig hebt om de Raid te kunnen spelen) veel sneller gaat in de Crucible. Daarnaast speelt Destiny 2 meer als Halo. Ik, als rasechte Halo-veteraan, kan dit enorm waarderen. De controls zijn scherper, de actie sneller, de wapens toffer. Door mijn achtergrond met Halo merk ik dat ik in Destiny 2 mezelf veel beter staande weet te houden dan in het eerste deel het geval was. Of deze mode van Destiny 2 de beste multiplayer van Halo in weet te halen? Nee, dat niet, maar het komt dicht in de buurt.
De modi waarin je kunt spelen zijn allen bekend. Supremacy, waarbij je een Guardian af moet maken om daarna zijn licht te pakken doet denken aan Kill Confirmed uit Call of Duty. De mode waarin je zones over moet nemen kennen we uit vierhonderdeenentachtig andere games. Maar het werkt allemaal heerlijk, dus mij hoor je hier niet over klagen. De mode met de zones, die jouw kills meer punten geeft naarmate je meer zones voor je team weet te veroveren, vind ik nu al toffer dan de gemiddelde Team Deathmatch. En dat terwijl ik al sinds de eerste dagen van Xbox Live puur Team Deathmatch speel. Het inzetten van je Super Ability, waarbij je tijdelijk enorm krachtig bent en jouw Guardian een klasse specifieke actie uit kan voeren, voelt elke keer machtig. Wees bang voor me! Het kan een potje ineens een andere kant op draaien. Ik heb vaker dan eens gehad dat ik aan de verliezende hand was, maar door een goed ingezette Ability ik de winnende kant werd. Echter, het is niet uit balans aangezien elke speler deze Ability kan vrijspelen. Vaak niet meer dan één keer per match. Zet ‘em dus goed in, en weet hoe jouw klasse (die hetzelfde zijn als in de originele Destiny) het beste kan fungeren tijdens deze cruciale tijden. Ja, The Crucible heeft me in Destiny 2 helemaal voor zich gewonnen. Het is alleen jammer dat het soms zo lang duurt om een potje te vinden.
Destiny 2 lijkt dus op alle fronten het eerste deel te overtreffen. De multiplayer zit beter in elkaar, het verhaal doet lekker z’n ding en de planeten die je bezoekt zijn interessanter. Niet onbelangrijk is de manier waar op je het spel speelt. De gameplay zelf voelt heerlijk aan. Je Guardian bestuurt lekker, zelfs tijdens de momenten dat je platforming elementen voor je kiezen krijgt. Schieten, springen, draaien, een dubbele sprong creëren en je vijand dood hebben voordat jij op het andere platform land kan ingewikkeld zijn wanneer de controls niet mee werken. Maar dat is hier niet het geval. Logisch, afkomstig uit de handen van Bungie, de studio die voor het eerst een shooter echt goed werkende kreeg op een console. Zelfs tijdens de meest met chaos gevulde momenten, waarbij de vijand van alle kanten komt terwijl er een grote boss boven je hoofd hangt, weet je precies wat je moet doen, hoe jij je Guardian het beste kunt positioneren en hoe jij een van de honderden wapens het beste in kunt zetten. En let trouwens op dit soort momenten ook even op de geluidseffecten. Bungie is en blijft wat mij betreft heer en meester op het gebied van geluid. De wapens klinken stuk voor stuk lekker, de vijanden maken geluiden die logisch zijn en alles dreunt heerlijk door wanneer je ver onder de aardkorst aan het vechten bent. Maar, hoofdrolspeler op het audiovlak is wat mij betreft de soundtrack. Ge-wel-dig! Destiny 2 heeft oprecht een geweldige soundtrack die soms in de achtergrond opgaat, maar soms prominent aanwezig is. Het maakt momenten meer emotioneel, epischer of juist vol geluk. Ik was bang voor de muziek, aangezien Bungie’s Martin O’Donnell de studio had verlaten (de man achter de muziek van Destiny en Halo), maar Micheal Salvatori weet de juiste snaar te raken. Van technobeats tot opera, tot klassieke momenten. Het zorgde er letterlijk voor dat ik tijdens het spelen van de game mijn iPhone heb gepakt, iTunes heb geopend en de soundtrack heb gekocht. Dat stukje wanneer je je licht kwijt bent, op die besneeuwde bergpas… wauw.
Verwacht niet dat Bungie met Destiny 2 het wiel opnieuw uit wil vinden. Nee, de game is een duidelijke opvolger en doet alles uit het vorige deel op een betere, interessantere manier. Het speelt als Destiny, maar dit keer met meer focus. De game is groter, voelt als een completer pakket. Met de toevoeging van een verhaal wat goed te volgen is, pakt de ontwikkelaar één van de grootste fouten uit het eerste deel op en zet dat meteen helemaal recht. De werelden zijn interessanter, er is meer te doen en het blijft steeds nieuwe loot opleveren. Daardoor is er meer motivatie om door te blijven spelen, de game te blijven ontdekken en de Guardians te blijven trainen om die Raid in te kunnen duiken. De PvP-actie in de Crucible speelt beter dan ooit met zijn kleinere, kortere potjes en gaat mij maanden bezig weten te houden. Wanneer Bungie de game interessant blijft houden met voldoende additionele content, verdwijnt Destiny dit keer niet zo snel van mijn harde schijf. Bungie is terug!
