Technologie wordt steeds verder en verder ontwikkeld en dingen die een aantal jaar geleden nog als science fiction werden gezien zijn nu al werkelijkheid geworden. Denk bijvoorbeeld aan het bellen met een horloge of het houden van videogesprekken, wat tegenwoordig mogelijkheden zijn voor vrijwel iedereen. Het idee van Androids die functioneren en eruitzien als mensen en veel werkzaamheden overnemen is dus niet iets wat onrealistisch is in de nabije toekomst. Dit toekomstbeeld gebruikt Quantic Dream voor hun nieuwe game, Detroit: Become Human, en schotelt hierbij gelijk een hele hoop morele vragen voor aan gamers waarbij vele keuzes niet gemakkelijk gemaakt kunnen worden.
Quantic Dream is de uitgever die we kennen van games zoals Heavy Rain en Beyond: Two Souls. Games die zich volledig focussen op het op een filmische manier vertellen van een verhaal waarbij de gameplay minder variërend is. Ook Detroit: Become Human is een game die helemaal draait om het verhaal en dit is iets wat een deel van de gamers enorm zal aanspreken en een deel van de gamers absoluut niet. Sommige zullen het zien als het kijken van een film waarin je af en toe keuzes mag maken en zullen dit als saai bestempelen, terwijl anderen compleet worden meegenomen in het verhaal en nog lang zullen nadenken over de gemaakte keuzes in de game. Dit gezegd hebbende, ben ik iemand die enorm kan genieten van dit type games, maar ben ik mij ook enorm bewust dat een grote groep zich minder kan vinden in dit soort games en zal Detroit: Become Human dan ook niet de game voor hun zijn.
In de game worden drie hoofdpersonages gevolgd die allemaal Android zijn, maar alle drie een compleet ander leven leiden. Kara is een huishoudelijke Android die moet zorgen voor een klein meisje en haar vader. Conner werkt voor de politie en wordt op pad gestuurd om defecte Androids die teveel vrije wil vertonen op te sporen en in hechtenis te nemen. Dan hebben we als laatste nog Markus die in het begin werkzaam is bij een oudere man die hem meer als mens dan als Android behandeld. Alle drie de personages hebben hun eigen verhaal, maar komen tegenover keuzes te staan die hen allemaal kunnen beïnvloeden. De hoofdpersonages zijn één van de grootste positieve punten in de game, deze zijn namelijk zo ontzettend goed neergezet doormiddel van de geweldige motion capturing die gebruikt is en het script wat ervoor zorgt dat je als speler zeer snel een band met de betreffende personages opbouwt. Verder zal ik niet ingaan op het verhaal, omdat dit juist hetgeen is wat elke gamer zelf moet ervaren en niemand houdt van spoilers.
Het gevoel een band te hebben met de personages waarmee je speelt is erg belangrijk in een game waar het draait om de keuzes die jij maakt. Mocht je namelijk totaal geen moer geven om een personage dan zullen de beslissingen die gemaakt moeten worden ook niet zwaar wegen en veel minder belangrijk zijn. Detroit: Become Human doet dit zoals ik al heb gezegd erg goed en meerdere malen werd ik voor ethische en morele vraagstukken gezet waar ik niet zo snel een direct antwoord op had. Vraagstukken zoals, wanneer wordt iemand beschouwd als levend, en hebben Androids het recht op een vrije wil en het recht om zelf keuzes te maken, zijn dingen die de rode draad vormen door het verhaal heen.
Elke keuze die gemaakt wordt heeft een bepaald gevolg en heeft invloed op hoe het verhaal verloopt. Er zijn meer games die dit doen en je het gevoel geven invloed uit te kunnen oefenen op de voortgang van het verhaal, maar in werkelijkheid zijn de verschillende uitkomsten zeer minimaal en hebben je keuzes weinig effect. Detroit: Become Human doet dit niet. Ik heb nog nooit een game gezien waarop keuzes zoveel invloed hebben en er zoveel verschillende mogelijkheden zijn hoe het verhaal kan verlopen. Quantic Dream laat dit heel mooi zien door na ieder hoofdstuk een zogenaamde ‘Flowchart’ te tonen. In dit overzicht kan je zien welk pad jij hebt gevolgd met de keuzes die jij hebt gemaakt, maar laat ook zien welke verschillende paden jij gemist hebt door jouw keuzes. De precieze uitkomsten van de niet gemaakt keuzes zijn niet zichtbaar in de Flowchart, maar je krijgt wel een idee van hoeveel verschillende mogelijke gevolgen er zijn en dit zorgt ervoor dat je de game graag wilt her spelen om de andere mogelijke verhaallijnen te ontdekken.
De gameplay is heel erg basic en bestaat uit het rondlopen en interacties met objecten doormiddel van het gebruik van de joystick, facebuttons, schouderknoppen en de motion sensor in de controller. De besturing werkt over het algemeen erg nauwkeurig, maar her en der verloopt het verplaatsten van je karakter iet wat houterig en kan een trap oplopen niet zo vloeiend aanvoelen als het zou moeten. Als Android zijnde is het ook mogelijk om de omgeving te scannen op zoek naar hints. Als Conner spelend zul je sommige crime scenes moeten scannen om aanwijzingen te vinden die gebruikt kunnen worden om te achterhalen wat er gebeurd is. Verder zijn er genoeg spannende quick time events waarin je binnen een bepaalde tijd knoppen moet indrukken om bijvoorbeeld in een gevecht te winnen. Deze scenes zijn soms zo spannend dat je op het puntje van je stoel komt te zitten. Zeker doordat het missen van sommige button prompts kan zorgen voor de dood van belangrijke personages of zelfs van het personage waarmee je speelt.
Zoals al eerder genoemd zijn de personages dankzij de uitmuntende motion capturing zeer mooi neergezet en zijn de emoties duidelijk zichtbaar op de gezichten en soms niet van echt te onderscheiden. De game ziet er prachtig uit wat er nog meer voor zorgt dat je wordt meegesleept in het verhaal en compleet kan meeleven met de personages. Daarnaast is de soundtrack ook verbluffend goed gedaan. De muziek weet elke scene onwijs goed te begeleiden en de verschillende emoties worden fantastisch extra kracht bijgezet door deze geweldige muziek. Ook dit draagt bij aan wat deze game zo voortreffelijk doet, het neerzetten van een meeslepend verhaal waar jij als gamer verantwoordelijk bent voor de verschillende moeilijke keuzes die gemaakt worden die daadwerkelijk een enorme invloed kunnen hebben op het vervolg van de rest van de game.
Detroit: Become Human zal niet voor iedereen zijn weggelegd, maar in het genre van deze game is dit misschien wel de beste game die ik ooit gespeeld heb. Het verhaal wordt zo verschrikkelijk goed verteld doormiddel van de fantastische hoofdpersonages, de zeer mooie graphics en animaties, de geweldig muziek en de keuzes die een overduidelijke invloed hebben op de voortgang. De ethische en morele keuzes die je voorgelegd krijgt laten je soms lang nadenken en zijn niet alleen maar vraagstukken die in een met Androids overspoelde toekomst gelden, maar ook dingen die in het echte dagelijkse leven herkenbaar zijn. De game vraagt erom om meer dan één keer gespeeld te worden, waardoor de speelduur van 10 uurtjes makkelijk 20 a 30 uur kan zijn omdat de game uitnodigt om alle mogelijke variaties in het verhaal te ontdekken. Quantic Dream heeft een meesterwerkje neergezet die iedereen met een voorliefde voor dit genre gespeeld moet hebben.
