Jongens en meisjes: gamingseason is geopend. Vanaf nu tot mei volgend jaar kunnen we traditiegetrouw een stroom aan toppers verwachten en zoals elk jaar wordt de champagne reeds in augustus ontkurkt door één grote titel. Er hangt wat mij betreft altijd een speciaal soort verwachting rond die ene game die het einde van de zomer inluidt. In het verleden kregen we bijvoorbeeld al toppers als Bioshock en Batman: Arkham Asylum op deze manier, games van relatief jonge studio’s die het publiek volledig wisten in te palmen.
Het is overduidelijk dat Square-Enix met Deus Ex: Human Revolution een zelfde soort scenario in gedachten had. De hype rond het spel is het voorbije jaar systematisch aangewakkerd tot op een punt dat de verwachtingen eigenlijk nog nauwelijks ingelost konden worden.
http://www.youtube.com/watch?v=i6JTvzrpBy0
Human Revolution heeft in elk geval grote schoenen te vullen. De eerste Deus Ex verscheen meer dan tien jaar geleden, maar blijft zelfs nu nog stevig speelbaar. Die game was simpelweg een pareltje qua development, waarin alle puzzelstukjes klikten en waarvan het design en de keuzes die je kon maken, nog steeds indruk maken. Wat Warren Spector en zijn kompanen indertijd verwezenlijkt hebben met die eerste game heeft de voorbije jaren tal van andere developers beïnvloed. Van Ken Levine in BioShock tot Kojima in MGS 4 en verder. Dat grote succes van die eerste game is uiteraard ook een soort van vloek gebleken voor de sequel die enkele jaren later verscheen. Die game was goed, maar verre van meesterlijk en daar is het spel zo ongenadig hard op afgebrand dat de franchise jarenlang in de koelkast bleef. Enter 2011, waarin een jong intern team binnen Eidos eindelijk het resultaat van jaren development op de wereld los laat. De huidige generatie is niet opgegroeid met Deus Ex, de schoenen blijken al bij al niet zo groot om te vullen. Dit is ook het jaar waarin het lukt om eindelijk die sequel te maken waar Deus Ex al die jaren recht op had.
Eigenlijk noem ik dit nu een sequel, maar dat hoor ik niet te doen. Alles in de game speelt zich jaren voor het originele spel af en dat is uiteraard een slimme zet van de makers. Geen ingewikkelde verhaallijn die constant refereert naar de voorganger, maar simpelweg een vette reboot.
Human Revolution vertelt het verhaal van Adam Jensen, het nieuwe hoofd beveiliging van een bedrijf genaamd Sarif Industries. Een voormalige vlam van Adam blijkt bij het bedrijf te werken en staat op de rand van een medische doorbraak die moet toelaten mensen te moduleren ver voorbij hun eigen potentieel. De technologie genaamd augmentation klinkt uiteraard als een interessant concept dat niet eens zo onwaarschijnlijk klinkt. In het jaar 2027 waarin de game zich afspeelt lijkt het concept van aanpasbare ogen en dergelijke best plausibel. Uiteraard loopt de boel in Human Revolution al snel mis wanneer Sarif Industries aangevallen wordt door enkele huurlingen. De vrouwelijke wetenschapster en haar team worden uitgeroeid en Adam komt dodelijk gewond op een operatietafel terecht. Om Jensen’s leven te redden wordt hij volledig geaugmenteerd. Handen en benen, longen en ogen, alles wordt noodgedwongen vervangen. Dit is eigenlijk een stoere variant op wat Alex Murphy overkwam in Robocop. De game maakt vervolgens een sprong van een half jaar naar een gijzelingszaak in een ander gebouw van Sarif. Je krijgt de kans om al wat te stoeien met de voordelen van je augmentations en de laagjes in de gameplay, zoals het kiezen voor stevige actie of stealth. Nog belangrijker zijn echter de gelijkenissen met het voorval van zes maanden geleden. Nodeloos te zeggen dat de ontdekkingen die Jensen doet tijdens deze zaak een sneeuwbal vormen die door het verloop van de game verder rolt en blijft groeien. Veel meer prijs geven over het verhaal zou doodzonde zijn omdat het zo fundamenteel is voor de game. Complotten en verraad, het idee dat rijken zich kunnen aanpassen en minder gegoeden inferieur worden. Dit alles en veel meer vind je terug in het verhaal van Human Revolution.
Deus Ex: Human Revolution biedt een gameplay die innig is verstrengeld met het verhaal. Puur op vlak van gameplay is Human Revolution namelijk echt niet zo bijzonder hoor. Het schieten is functioneel, maar daar is alles dan ook mee gezegd. Het stealthen is leuk, maar het kan niet op tegen de toppers binnen dat genre. Het is de mix van die gameplay en de keuze die je te allen tijde hebt die het spelen zo bijzonder maakt. Je hebt als Adam Jensen bijna steeds het gevoel dat jij de game en het verhaal aanstuurt. Missies die je doet zijn gelaagde ondernemingen waarin je keuzes kunt maken die het verdere verloop bepalen en de game kent verschillende eindes zodat de ervaring daadwerkelijk kan gaan verschillen voor spelers, afhankelijk van hun manier van spelen. De game is erg slim op dit vlak. Je hebt nagenoeg constant de illusie van meer vrijheid dan het spel je daadwerkelijk geeft en enkel in bossfights ontploft die zeepbel af en toe.
Sowieso is Human Revolution een uitgebreide game geworden die je toch een dikke dertig uur zal bezighouden. Daarnaast zul je de game ook nog minstens een keer willen herspelen. Niet enkel om kennis te maken met een andere einde, maar ook omdat je zo kan stoeien met de gameplay en de vele augmentations die je kan ontvangen om op die manier beter te worden. De stoere badass spelen is leuk in Human Revolution, maar een stiekeme hacker zijn die liever niet teveel lijken maakt heeft ook zo zijn charmes.
De engine van Deus Ex is niet de krachtigste, dus verwacht niet weggeblazen te worden van de geweldige graphics. Er zijn soms wat probleempjes met gezichtsanimatie en de framerate durft wel eens te haperen. Wat de game wel visueel aantrekkelijk maakt is het design van de spelwereld. Het team bij Eidos heeft een wereld geschapen die de cyberpunk van Blade Runner mengt met ouderwetse architectuur. Ook het warme kleurenpalet van de game is een stuk aantrekkelijker dan wat je doorgaans te zien krijgt in futuristische games.
Schoonheidsfoutjes terzijde is Deus Ex: Human Revolution een erg waardige opvolger voor de klassieker geworden. Los daarvan is het ook gewoon een verdomd goede, moderne game geworden die vlotjes refereert naar klassiekers zonder daarbij een eigen smoel te vergeten. Het verhaal en de mogelijkheid om je eigen speelstijl te ontwikkelen zijn slechts enkele elementen die dit één van de sterkste games van het jaar maken.
[review pros=”+ Waardige opvolger” cons=”- Enkele schoonheidsfoutjes” score=96]
