Collector’s Editions horen bij videogames zoals een soa bij een weekje Magaluf. Tegenwoordig ben je gewoon geen grote triple A-game als je niet meerdere extra edities hebt die fans laten kiezen uit de game in een exclusieve steelcase of een premium pakket met een standbeeldje en de soundtrack op vinyl. Sommige fans staan maar wat te trappelen om exclusieve goodies rond hun favoriete games te kopen, zolang het maar in een gelimiteerde doos zit. Uitgevers weten dat maar al te goed en daarom zie je bij nagenoeg elke noemenswaardige game wel collector’s editions opduiken, waarvan sommige wat jammerlijk aanvoelen. Wat moet je bijvoorbeeld denken van de Amazon exclusieve collector’s edition van Battlefield 1 die een aantal items levert, inclusief een coole steelcase, maar wel geen game om er in te stoppen? Dat is vage shit, maar geloof me vrij, het kan stukken erger. Hieronder vind je een aantal van de meest schaamtelijke fouten in de wereld van de Collector’s Editions.
Call of Duty: World at War
Geen slechte game dat Call of Duty: World at War. Call of Duty in de Stille Oceaan, met Kiefer Sutherland in de stemmencast, vlammenwerpers en zo. De CE is echter een beetje van een faalgevalletje. Een leuk doosje, dat wel, maar van een exclusieve gun voor de multiplayer en een weekendje double xp lag niemand wakker. Maar wacht, er zit een exclusieve drinkbus bij, met Call of Duty opdruk. Dat ronde veldflesje zou toch zeker indruk moeten maken wanneer je er Capri Sun uit drinkt tijdens namiddagen met de jeugdbeweging? Nou, nee. Het ding is bedoeld als een prop, wat in essentie betekent dat het vastgeschroefd is, niet open te maken en Capri Sun erin gieten dus geen optie is. Een veldfles waarin niet uit te drinken valt lijkt om het even bij militair jargon te houden even nuttig als een lolly met lulsmaak. Uitstallen dan maar dat ding? Het is een RONDE veldfles, het enige dat je ermee kon doen was het ding daar leggen en hopen dat niemand vroeg waarom er een veldfles op je bureau lag en of er iets te zuipen viel.
Assassin’s Creed
Ubi was duidelijk nog de dingen aan het leren toen ze met Assassin’s Creed bezig waren. Dat zie je aan de game die vol foute designkeuzes zit, maar o boy, dat zie je ook aan de CE van het ding. Een artbook en dvd met making off is zeker aardig te noemen en die Penny Arcade comic zou je zelfs tof kunnen noemen voor de fans van die indertijd best populaire webcomic, maar het beeldje,Jezus Christus , het beeldje. Het staat omschreven als Miniature Altair action figure, en het is vooral die Miniature waar je op moet letten. Nauwelijks een pinkje groot is het ding, zonder al te veel detail, en verfwerk dat doet vermoeden dat het geboren werd in een Indonesische sweatshop op een maandag. Gelukkig herpakte Ubisoft zich met deeltje twee met a vengeance, met een veel betere game en een veel betere Collector’s Edition. Duidelijk een geval beginnersfoutje dit.
The Elder Scrolls IV: Oblivion
Deze heb ik zelf gekocht, ik ben er nog steeds niet van bekomen. Dat de game een meesterwerk is, dat staat als een paal boven water, maar de limited edition? Stukken minder indrukwekkend. Uiteraard zat er een extra dvd bij het ding die vooral uitblonk door trailers van het spel te tonen. Trailers zijn bedoeld om mensen aan te sporen om het spel te spelen, aan te zetten tot het kopen van het ding, toch? Mij lijkt het dat als iemand tachtig euro betaald heeft voor de CE je toch als maker al moet weten dat de buit binnen is? Niet dus. Verder zat er ook een boekje bij met geschiedkundige info over het land van de game, en een heuse echte munt. Een behoorlijk dikke, best zware munt. Waarmee je gezellig kop of munt kon doen om uit te vogelen of de aankoop van deze Collector’s Edition een goed idee was vermoed ik.
F.E.A.R. 3
Als je één van de zes mensen bent die effectief geïnteresseerd is in het achtergrondverhaal van de F.E.A.R-reeks, dan kun je vast wat plezier halen uit de meegeleverde comic, uitgegeven door DC dus je weet dat het geen slechte bagger is. Het standbeeld daarentegen, dat is een ander verhaal. Het is niet enkel omdat het van slechte kwaliteit is of zo, het is gewoon erg, erg, erg, erg lelijk. Dat is lelijk in het kwadraat, het soort lelijk waar puppy’s jankend van wegrennen. Een naakte, gelukkig ondertussen volwassen; Alma, die erg zwanger staat te wezen op een sokkel met iets gruwelijk in haar buik dat duidelijk eruit wilt. Dat is de omschrijving van het onding waarvan ik gewoon niet kan snappen dat iemand dit vrijwillig op zijn kast zou uistallen. Ik ben redelijk openminded als het op rare fetishes aankomt, maar ik trek de grens bij beeldjes van creepy zwangere wijven met een demonbaby in hun buik. Als extra bonus geeft het ding trouwens licht in het donker, dus zelfs na bedtijd blijft het ding griezelig in het oog springen. Huiveringwekkende shit.
Red Dead Redemption
Wederom een heel coole game, waardig van het woord meesterwerk, maar de CE? Lachwekkend. Het enige dat de duurdere versie van de game je extra bied is een extra outfit, een speciaal paard en gouden wapen-skins voor de online multiplayer. Ik durf te wedden dat je jezelf helemaal het mannetje voelt wanneer je op de map komt met je gouden shotgun, klaar om iedereen duidelijk te maken dat jij één van die idioten was die het nodig vond om een extra tientje op te hoesten voor een gouden kleurtje. Voor een tijdje toch, want enkele maanden na de release werden alle digitale items van de limited edition gewoon beschikbaar voor het grote publiek. Ah, the Exstacy of Gold.
John Woo’s Stranglehold
Een heel toffe, ietwat onderschatte game dit Stranglehold. Een soort Max Payne op speed met actiester Chow Yun Fat in een officieus vervolg op de John Woo-film Hard Boiled. Twee vuurwapens tegelijk in de hand, zwevend in slow motion door de lucht, het hele decor dat aan gort gaat en duiven, veel duiven. Stranglehold was een natte droom voor John Woo-fans. Op papier is het idee voor een erg simpele collector’s edition ook een schot in de roos, namelijk een bundel met de film Hard Boiled. Een erg leuk idee dat stevig bijdraagt aan de game die als sequel beschouwd wordt, maar een idee dat in praktijk op zijn bek ging. Xbox 360 bezitters kregen enkel in een making-of dvd te horen over de film die uitsluitend als bluray bij de PS3-versie werd geleverd. Tot op zekere hoogte begrijpelijk zou je kunnen zeggen, de Xbox 360 ondersteunde nou eenmaal geen bluray, de PS3 wel. Ja, maar dat maakt het nog net iets lulliger dat de film Hard Boiled op die bluray te bekijken viel in glorieuze standaard definitie dvd-kwaliteit.
Fable 2
Dit staat in de notulen genoteerd als de grootste fuck up in de geschiedenis van fucked up Collector’s Editions. Het zag er allemaal best ok uit wat die special editie van Fable 2 betrof. Een speciale doos, een setje exclusieve tarot-kaarten en een bobble head moesten voor een best leuk verzamelobject zorgen voor de fans. Tot er tijdens het productieproces serieus wat kinken in de kabel liepen en Lionhead dan maar besloten om al die items uit de speciale editie te schrappen. Fans moesten zich uiteindelijk tevreden stellen met een duffe dvd met wat crappy making off features op.
Bulletstorm
Dit is zonder twijfel één van de meest onderschatte shooters van de afgelopen tien jaar. Een topper die overloopt van de fun en eentje waar alleen al het kleinste gerucht van een sequel me doet giechelen als een psychopatisch klein schoolmeisje. Die speciale Epic Edition is echter een aanfluiting van heb ik je daar. De enige extra die kopers van deze editie in ruil kregen was de uitnodiging voor de multiplayer-beta van Gears of War 3. Of hoe gamers die uit keken naar één van de meest geanticipeerde games van dat jaar verleid werden om de speciale editie van een andere game te kopen, gewoon om mee te kunnen doen aan een stress-test voor de servers. Kapitalisme op zijn best jongens en meisjes. Gelukkig is Bulletstorm een dijk van een game, die volledig bruist van de fun op zijn eentje. Ja, ik weet dat ik dat al benadrukt heb, maar soms kun je iets niet genoeg in de verf zetten.
Halo 3
Halo 3 had, zoals wel vaker gaat bij games met een reusachtige fanbase, meerdere limited editions. Er was er eentje met een replica van de helm van Master Chief, het is te zeggen, moest het hoofd van ieders geliefde Spartan de grootte van een katje hebben. Over de afmetingen van dat ding kunnen we nog discussiëren, over de bagger die de normale limited edition van Halo 3 is kunnen we dat niet. Het probleem zat hem bij de lamentabele verpakking waar de schijfjes van het spel in huisden. Het resultaat kwam neer op loszittende discs die vol krassen uit de doos kwamen, en bijgevolg onspeelbare spellen. Na een jaar van hype en verwachtingen kun je zo inbeelden hoeveel zoute tranen er bij fans vloeiden die koude winteravond in 2007 toen de game uitkwam. Voor die fans zat er niks anders op dan braafjes te wachten op vervangschijfjes van Microsoft om dan uiteindelijk na dagen wachten te kunnen ontdekken dat de extra dvd waar ze de limited edition voor gekocht hadden vol waardeloze troep stond. Classic. Als je jezelf afvraagt waarom er in de Limited edition van Halo: Guardians enkel een downloadcode voor de game zat en geen disc, yup….hierom. een Microsoft stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen.
