In 2012 verscheen Diablo III na een flinke ontwikkeling dan eindelijk voor de PC en Mac. Volgens velen was het niet het vervolg waar ze op gehoopt hadden. Het duistere, gotische stijltje uit deel twee had zich in laten ruilen voor meer kleuren. Toch, de gameplay stond als een paal boven water. In 2012 begon ik ook aan mijn Diablo-avontuur, nadat ik ‘em jaar na jaar tegenkwam op de Gamescom. Nu begon mijn avontuur opnieuw.
Blizzard is geen ontwikkelaar die jaarlijks een game uitbrengt. Nee, sterker nog, games verschijnen pas wanneer ze goed zijn, geen seconde eerder. Het is dan ook een ontwikkelaar die niet bang is om maanden, zo niet jaren aan werk in de prullenbak te gooien om opnieuw te beginnen. De games die ze uitbrengen worden dan ook enorm goed ondersteund. Want hoewel Diablo III inmiddels zes jaar oud is, verschijnt er regelmatig nieuwe (gratis) content voor de game en wist de Reaper of Souls uitbreiding een tof verhaal aan het bestaande toe te voegen. Daarnaast kregen we een betaalde uitbreiding in de vorm van Rise of the Necromancer. De game kreeg later een release op de Xbox 360 en PlayStation 3, om in de generatie daarna ook te verschijnen op de Xbox One en PlayStation 4. De plek waar Diablo III mogelijk het beste tot z’n recht komt.
Hoewel ik de game al een hele tijd niet meer aangeraakt had (ik heb ‘em maandenlang gespeeld op de Mac, begon opnieuw op de Xbox 360 en speelde ‘em nog enkele keren uit op de Xbox One), bleef ik de game keurig op de voet volgen. Want wanneer Blizzard iets uitbrengt, dan trekken ze de aandacht. De game lijkt vandaag de dag haast niet meer op het spel dat in 2012 verscheen. Er is zo gigantisch veel verbeterd en toegevoegd dat de grootste tegenstanders van toen inmiddels honderden uren in de game hebben zitten. En daar gaan vele uren bij komen. Blizzard kondigde eerder deze maand Diablo III aan voor de Nintendo Switch. Tijdens Gamescom mocht ik even met de titel aan de slag.
Onder de noemer ‘Eternal Collection’ bevat deze versie voor de Switch alle content die voorheen verschenen is op de overige systemen. Je krijgt dus de volledige basisgame, de Reaper of Souls uitbreiding, de Rise of the Necromancer DLC en zes jaar aan updates, patches en toevoegingen. Dat je een gigantisch compleet pakket krijgt wanneer je later met dit spel aan de slag gaat, is een understatement. De Switch leent zich perfect voor een game als deze. Even snel een paar minuten spelen onderweg kan resulteren in precies de juiste loot, of het stijgen van een level voor je favoriete personage.
Een lange sessie op je TV kan zorgen voor flink wat diepgang, het verkennen van de random gegenereerde dungeons en het afslachten van de meest lugubere vijanden. Het grinden van gear, het stijgen in XP, het verkennen van de wereld, het is fantastisch dat het onderweg kan. Het maakt van deze Diablo III de meest toegankelijke versie om te spelen.
Tijdens het spelen viel me op dat de Switch zich perfect leent voor de besturing van dit spel. Net zoals bij de andere console-edities heeft elke aanval zijn eigen knop. Dus, met elke knop doe je een andere aanval. Zo simpel kan het zijn. Natuurlijk kun je aanvallen aanpassen, sterker maken, vervangen of gewoonweg niet gebruiken, dat is geheel aan jou. De game loopt zowel in de dock als in de handheld mode op zestig frames per seconde. Een flinke prestatie, helemaal wanneer je met meerdere spelers een flink actievol gevecht beleeft. Want mensen die Diablo III kennen, weten dat er nogal wat op je scherm kan gebeuren. Veertig vijanden tegelijkertijd is eerder regel dan uitzondering. Een knappe prestatie van Blizzard. Waar me wel opviel dat de Switch niet zo krachtig is als de overige consoles was tijdens het inladen van het spel. Dat duurde net wat langer. Daarnaast is de game grafisch een stapje terug wanneer je ‘em in 4K hebt gespeeld op de Xbox One X bijvoorbeeld.
Toch, wat deze versie zo interessant maakt, is het feit dat je heel makkelijk met meerdere spelers speelt. Met maximaal vier spelers tegelijkertijd is het mogelijk om door Sanctuary te lopen. Dit kan op één Switch, online of met vier Switches die draadloos met elkaar verbonden worden. In die opzet speelde ik de game. Met drie andere gamers om mij heen koos ik voor de Demon Hunter als klasse en binnen een minuut liepen we samen door de wereld. Zonder haperingen, zonder moeite, zonder internet. En dat is een manier van spelen die je alleen op de Switch tegen gaat komen. Natuurlijk, met vieren kon je al aan de slag op de overige consoles, maar het volledige scherm voor jezelf gebruiken en toch lokaal met elkaar aan de slag gaan? Ik zie het wel zitten. Dat je ook nog eens exclusieve content krijgt in de vorm van een Cucco companion pet, een Triforce portet frame en de mogelijkheid om in het outfit van Ganondorf rond te lopen, zorgt voor alleen maar meer pret.
Ja, Diablo III wist me zes jaar na de release nog steeds goed te bevallen. Zelf heb ik (nog) geen Switch in huis, maar Diablo zou wel eens een reden kunnen zijn om dan eindelijk die Nintendo eens aan te schaffen. Ik zie me dit spel wel spelen tijdens lange treinritten, bijvoorbeeld. Hoewel ik de game al drie keer in bezit heb, zou een vierde keer niet ondenkbaar zijn. En dat is de kracht van Blizzard. Stay a while and listen…
