Het volgens traditie bomvolle games-najaar bonkt met beide vuisten oorverdovend op de deur. Een stroom aan toffe titels staat te trappelen om jouw PC of console in te vliegen in de komende maanden. Op 11 november is het de beurt aan het vervolg op Dishonored; ik mocht alvast een paar uurtjes met de game aan de slag.
Na de presentatie die ik een krappe twee maanden te zien kreeg op de Gamescom, jeukten mijn handen om aan de slag te gaan met voornamelijk het level dat zich afspeelt in het Clockwork Mansion. De footage die ik destijds daarvan te zien kreeg zag er niet alleen grafisch gelikt uit, maar prikkelde ook de fantasie op gebied van leveldesign. En inmiddels weet ik: met de controller zelf in de hand, wordt dat alleen maar meer en beter.
Het Clockwork Mansion is het vierde level in de game, dat je zo’n drie tot vier uur na het begin van de game bereikt. In de build die ik mocht spelen waren zowel Corvo, die al speelbaar was in de eerste Dishonored, als het nieuwe speelbare character Emily (al kennen we ook haar als personage al uit de vorige game) te selecteren om het level mee te doorlopen. In de uiteindelijke game zal je niet kunnen switchen tussen beide personages; even nadat je met de game begonnen bent kies je één van de twee, waar je vervolgens de gehele game mee doorloopt. Van tevoren krijg je overigens wel de gelegenheid om met beide te spelen, zodat je kunt kiezen voor het personage waarmee je op persoonlijk vlak of op gebied van abilities de meeste binding hebt.
In mijn geval is dat Emily. Met haar Far Reach ability, waarmee ze mensen naar zich toe trekt of vice versa, en Domino ability, waarmee ze meerdere targets selecteert die allemaal op dezelfde manier sterven als je een van hen omlegt, rijgt dat op een soepelere manier stealth-combo’s aan elkaar dan Corvo dat kan met de krachten die hij bezit. Al hangt dat natuurlijk compleet af van je manier van spelen. Je kunt, net als in deel 1, guns blazing je doelen proberen te bereiken (niet de slimste optie), zoals genoemd door stealthy te werk te gaan en iedereen sneaky om te leggen, of door volledig ongezien te werk te gaan. Voor die laatste optie leent het Clockwork Mansion zich perfect.
Om spoilers te voorkomen zal ik niet ingaan op de doelen die ik moest voltooien, maar laten we het erop houden dat ik op twee verschillende plekken moest zien te komen. Iets dat je niet zomaar even doet, want het Clockwork Mansion is een waar doolhof. Door het overhalen van verschillende switches die op diverse plekken in het huis staan, begint letterlijk de hele omgeving om je heen te schuiven. Een beetje vergelijkbaar met een decor van een musical dat in delen verplaatst wordt, maar dan wel nog een flink stuk next-level. Het design-werk dat Arkane Studio’s hierin moet hebben zitten is zeer indrukwekkend, vooral gezien het feit dat je, en nu komen we bij het volledig ongezien te werk gaan, mee kunt liften op de bewegende onderdelen binnen het huis. Zo kom je terecht in de krochten van het Clockwork Mansion; feitelijk de backstage van het huis om maar even in toneeltermen te blijven. Via deze geheime ruimten kan je shortcuts vinden om sneller om je plek van bestemming te komen, evenals beschutte plaatsen van waaruit je in de weg lopende guards een kopje kleiner kunt maken.
Echter zijn guards nog tot daaraan toe; om de Clockwork Soldiers moet je je net iets drukker maken. Zodra je niet stealthy te werk gaat en ze je detecteren, ben je de sjaak. Met hun machete’s als armen hakken deze steampunk-droids zonder moeite door je heen, en door hun grootte plus het feit dat ze volledig van metaal zijn ben je wel wat langer bezig met het omleggen van zo’n unit dan met het choken of vermoorden van een guard. Sleutel tot succes is dus echt het gebruikmaken van stealth, en dat is natuurlijk ook waar Dishonored voor gemaakt wordt. Het gevoel dat je krijgt wanneer je op deze manier eigenlijk als een paling door het level glibbert, is iets dat ik nog in geen enkele andere game gekregen heb. Ook niet in de eerste Dishonored. Het is duidelijk dat Arkane Studios zichzelf op gebied van leveldesign weer een stuk heeft ontwikkeld. Op mijn vraag of we in de volledige game meer doolhof-levels als deze kunnen verwachten, werd beantwoord met een glimlach, gevolgd door ‘natuurlijk, het is Dishonored’.
In totaal heb ik het level vier keer uitgespeeld, alle vier de keren op totaal verschillende manieren en in verschillende volgorden. Telkens kwam ik weer nieuwe ruimtes tegen en telkens verbaasde ik me opnieuw over de hoeveelheid werk die er zowel in het design van het level als de hoeveelheid details zit. Als dit niveau door de gehele game vastgehouden wordt, gaat Dishonored 2 een hele zonnige toekomst tegemoet.
