De trend van het najaar moet toch wel die van de goeie ouderwetse uitbreiding zijn. Kortere ervaringen die nieuwe verhalen brengen binnen een gekend universum, vaak met frisse personages. Bij Uncharted werkte het al wonderwel met The Lost Legacy en ook Horizon Zero Dawn krijgt in november een stevige expansie met The Frozen Wilds. Vandaag nemen we echter Death of the Outsider onder de loep, een op zichzelf staand avontuur binnen het Dishonored-universum dat een sluitstuk moet vormen voor het verhaal dat vijf jaar geleden op zo een indrukwekkende wijze ontstond.
Laat me de spits afbijten met een statement, namelijk dat ik niet echt het stand alone karakter van deze game begrijp. Het is een game die je gewoon in de winkel kan kopen en beginnen spelen, terwijl het naar mijn gevoel toch echt wel DLC had moeten zijn. Het ding is namelijk dat het verhaal van Billie Lurk, wie ze is en wat ze doet en alles waar deze Death of the Outsider om draait, een culminatie is van verhaallijnen die teruggrijpen naar de eerste Dishonored-game. Doe jezelf als nieuwkomer bij deze franchise dus het plezier van de Definitive edition van Dishonored en de onweerstaanbare sequel in huis te halen voor je ook maar overweegt om dit op te starten. Voor fans van de reeks liggen de kaarten uiteraard heel anders geschud, voor hen is het een vertrouwd weerzien met een spelwereld die na al die jaren nog steeds even aantrekkelijk is in al haar afstotendheid.
We zijn terug in de zonnige straten van Karnaca, maanden na de gebeurtenissen uit Dishonored 2. Van Corvo Attano en Emily Kaldwin is er geen spoor meer, dit keer kruipen we in de huid van voormalig straatrat omgevormd tot moordenares Billie Lurk. Het is een stevige stap van zij-personage tot protagoniste, maar Lurk zet die onbevreesd op een pad dat wel vaker centraal stond in de Dishonored-games, dat van brute wraak. Lurk heeft het gemunt op de Outsider, een personage van bijna goddelijke status met tonnen invloed binnen het universum van de game, niet meteen een doetje dus. Billie Lurk is echter eveneens verre van een katje om zonder handschoenen aan te pakken, en je gelooft dan ook meteen haar motivatie om een met bloed bespatte queeste als dit aan te gaan. Ze zoekt haar voormalig leermeester Daud op, leert nieuwe krachten en moord haar weg door belangrijke doelwitten op weg naar haar einddoel. Het is allemaal rechtlijnig spul dat doet denken aan genrecinema als Kill Bill en uiteraard de vorige Dishonored-games. Op dat vlak doet Death of the Outsider niks nieuws ten opzichte van de andere games op structureel vlak, maar had iemand dat überhaupt gewild?
Tijdens het spelen kom je er al donders snel weer achter waar de aantrekkingskracht van de Dishonored-games ligt, en dat is in de grote uitgebreide levels die je vrij laten om lekker rond te sluipen en dingen te ontdekken. Wil je als een kat door de omgeving glijden, alle geheimen ontdekken en enkel je uiteindelijk doel uitschakelen of ga je er met de botte bijl doorheen en laat je stapels lijken achter? Het is nog steeds aan jou als speler om dat te bepalen. Voor mij is dat nog steeds de grote sterkte van Dishonored omdat de levels door de vrijheid die je krijgt en de uitgebreidheid ervan zo herspeelbaar zijn. Persoonlijk hou ik echt van de manier waarop je gewoon even fuck it kan zeggen en irritante bewakers vakkundig een kopje kleiner maken, maar ik haat het om dat op mijn officiële savegame te doen omdat het aanvoelt als falen. Klinkt dat raar? Het komt er vooral op neer dat mijn eerste speelbeurten van een level nogal messy zijn, maar dat ik steeds verder verfijn tot de statistieken na elk level die vermelden hoe vaak je gezien werd en hoeveel doden je op je geweten hebt lekker minimaal zijn. Nou heb je om dat te bewerkstelligen uiteraard de nodige tools. Pijltjes met gif of slaapmiddel uiteraard zoals we van de reeks gewoon zijn, en uiteraard magische krachten. Billie kan net zoals Corvo zichzelf over een korte afstand teleporteren, maar met als moordlustige extra troef dat ze in het lichaam van een tegenstander kan landen. Laat me je nu al zeggen dat iemand van binnenuit laten exploderen niet bepaald lowkey is en dus eerder de definitie van messy. een ander handigheidje van Billie is dat ze haar geest uit haar lichaam kan laten treden om nabije kamers te onderzoeken op gevaren en nuttige loot. Tenslotte is er ook de nuttige mogelijkheid om voor een korte periode de gezichten van vermoorde tegenstanders te dragen, een Arya Starkje doen noemen we dat. Dit is erg leuk om te doen, maar zorg er dan wel voor dat niemand het lijk vind en blijf uit de buurt van honden. Honden in Dishonored zijn notoire klootzakken en zien ook in dit geval meteen door je vermomming.
Of je nu echt je best doet om op haast maniakale wijze door de omgeving te stealthen of eerder van mening bent dat de moorddadige tools die je krijgt te leuk zijn om niet te gebruiken, wat altijd de steunpilaar van je ervaring blijft is die spelwereld. Die verdomd mooi in al zijn lelijkheid Dickensiaanse wereld vol overdadige schoonheid en grauwe vuilheid. Arkane blijft echt een meester in het spelen met die contrasten en het neerzetten van een wereld waarin je net zoals Alice in het konijnenhol, wil tuimelen. Het is een setting die niet enkel bedoeld is als decoratie voor de actie, maar als essentieel deel van het verhaal en de ervaring. Het is de lijm die alle sterke elementen van Dishonored samen brengt tot eén geheel en dat is ook in deze Death of the Outsider niet anders. Je kan misschien opperen dat de game in de laatste levels verhalend wat stoom verliest, maar als je op de weg erheen enkele van de beste levels uit de hele franchise te spelen krijgt doet dat weinig afbreuk aan de gehele ervaring.
Billie Lurk hoeft in haar eigen avontuur geenszins onder te doen voor Corvo en Emily. Uiteraard levert deze Death of the Outsider toch vooral meer van hetzelfde, maar wanneer dat neerkomt op hoogst immersieve gameplay in een indrukwekkende setting kun je daar weinig op af dingen. Death of the Outsider is een juweeltje voor wie maar geen genoeg krijgt van het heerlijke Dishonored-universum.
