Dit jaar trok ik enkele keren naar de bioscopen om oude, bekende avonturen opnieuw te beleven. Met Aladdin en The Lion King bracht Disney haar bekende verhalen opnieuw uit, dit keer in een moderner jasje. De tekeningen werden vervangen door echte acteurs en digitale leeuwen. Afgelopen dagen trok ik achter mijn Xbox ook terug naar het verleden met Aladdin en The Lion King. Dit keer door de games uit de begin jaren negentig opnieuw te spelen, exact zoals ze toen waren. Nouja, bijna dan.
Vroeger had ik best wel wat games van Disney om te spelen. Denk aan het fantastische Ducktales, het memorabele Rescue Rangers. Maar de twee die duidelijk mijn favoriet waren, waren Aladdin en The Lion King. Ik heb vele, vele uren doorgebracht met beide games, maar kan me niet herinneren ooit de aftiteling te hebben gezien. Want de games waren moeilijk, te moeilijk voor die jongere ik. Aladdin was een flinke uitdaging, terwijl The Lion King gewoonweg onmogelijk leek te zijn. Toch verloor ik nooit het plezier tijdens het spelen, hoe moeilijk de uitdaging ook was. Aladdin en The Lion King waren twee hele leuke, sterke titels die de beste momenten uit de fantastische tekenfilms opnieuw naar je scherm bracht.
Wat ik toen als zevenjarige niet wist, was dat ik zo’n vijfentwintig jaar later opnieuw de kans zou gaan krijgen om toch die scrollende lap tekst met namen op mijn scherm te toveren. Ontwikkelaar Digital Eclipse en uitgever Nighthawk Interactive brengen namelijk een puike combo van deze twee games op éen schijfje. En daarmee trekken ze de games meteen de moderne tijd mee in. Ik besloot dan ook dat ik mijn jongere zelf trots ging maken en dit keer beide games tot een einde ging brengen. En als extra uitdaging besloot ik het te doen op de hoogste moeilijkheidsgraad.
Vergis je dus niet wanneer je het aanlokkelijke hoesje in je handen hebt wanneer je eens een game shop binnen gaat stappen. Dit is echt geen makkelijk spel dat je even aan je neefje geeft voor zijn verjaardag. Dit is zelfkastijding. Op internet wordt The Lion King ook ‘Dark Souls voordat Dark Souls een ding was’ genoemd. Dat zegt genoeg. Je vraagt je bijna af waarom een game gebaseerd op een tekenfilm zo verdomd moeilijk kan zijn. Door de modernere technieken die nu aanwezig zijn is het echter wel wat makkelijker geworden. In beide games is er nu de mogelijkheid om terug te spoelen wanneer je een foutje maakt (een functie die ik dan ook vaker dan eens gebruik heb). Het maakt de game niet makkelijk, het maakt de game net dat kleine beetje minder moeilijk. Het zorgde ervoor dat mijn leventjes en continues wat minder snel gingen dan voorheen, waardoor dat verdraaide Game Over-scherm langer uitbleef. Stiekem voelt het een beetje als valsspelen, dat zal ook mijn jongere ik tegen mij zeggen. Maar ergens vind ik het niet erg. De game geeft me de optie, ik gebruik de optie die de game me geeft. En weet je? Simba heeft Scar eindelijk verslagen op Pride Rock, op de hoogste moeilijkheidsgraad! Het is me gelukt!
The Lion King voelt als twee games in één. De game volgt de film, waardoor je in het begin uiteraard speelt met een jonge Simba. Echter, wanneer je de oudere versie wordt, kun je veel toffere dingen doen, waardoor het eigenlijk wat makkelijker lijkt te zijn. De aanvallen lijken krachtiger te zijn, het grommen effectiever. De jonge Simba is gewoon niet zo sterk. Hij brult om vijanden te bevriezen (de kleintjes dan) en springt op andere om ze af te maken. Volwassen Simba maakt de game makkelijker. Geloof me. Het er komen is moeilijk. Het platformen is nergens oneerlijk, maar wel erg lastig. Dit is zo’n game waarbij elke pixel er toe doet. Een verkeerde sprong resulteert in een dood (of een vinger op de terugspoelknop). En er gebeurt een hoop in beeld, waarbij beesten soms vijanden zijn terwijl andere beesten helpen met het doorgaan in het level. Elk level voelt als een overwinning wanneer het overwonnen is. Het geeft een goede kick wanneer je een level haalt en ik voelde me oprecht trots (als een leeuw!) toen ik bovenop Pride Rock stond en Scar naar beneden wist te gooien. Hoewel The Lion King geen lange game is (op easy liep ik er in veertig minuten doorheen), is het een hele toffe ervaring. Tijdens de credits zag ik dat de game origineel door Westwood Studios is gemaakt, de originele ontwikkelaar achter de Command & Conquer serie. Nooit geweten.
Dan heb je natuurlijk nog Aladdin. Hoe geweldig ik The Lion King ook vind, Aladdin is duidelijk de betere game in deze compilatie. Persoonlijk denk ik ook dat Aladdin misschien wel de beste game is die ik in die tijd van mijn leven heb gespeeld. Net als The Lion King is ook Aladdin geen makkelijke game, maar nooit ligt de moeilijkheidsgraad zo hoog als bij die andere. Aladdin weet een betere balans tussen platformen en combat te vinden, gecombineerd met de lol die de geest met zich mee kan nemen. Elk level is origineel, fris en leuk om doorheen te gaan. De muziek is fantastisch, grafisch doet de game de tekenfilm goed eer aan en het gooien van appels om vijanden in hun onderbroek te zien staan (don’t ask) is tijdloze fun. Jawel, Aladdin gooit met appels op zijn vijanden wanneer ze te ver weg staan om zijn zwaard te gebruiken. Je zoekt kristallen, koopt leventjes, ontdekt de grot der wonderen, vliegt op een tapijt en vecht uiteindelijk tegen Jafar. Ja, Aladdin is nu nog net zo tof als begin jaren negentig. Zelfs met die terugspoelknop.
De games zijn beide grafisch niet veranderd. Het zijn pixels, maar dit keer op een Full HD-resolutie. En dat ziet er nog vrij scherp uit ook. Het doet niet af aan de ervaring. Totaal niet. Het brengt iets nostalgisch met zich mee, net zoals die films dat dit jaar deden. Het toffe is dat de compilatie tot de nok toe is gevuld met extra content. Zo zijn er verschillende versies van de games te spelen. Denk aan de SNES en Genesis-versies van The Lion King, alsook die van de Game Boy (inclusief Super Game Boy mode) en de versie uit Japan. Toch was de ‘final cut’ versie degene die mij het meeste trok. Het is een ‘nieuwe versie’ van het spel waar foutjes uitgehaald zijn en nieuwe geheimen in verstopt zitten. Aladdin krijgt een dergelijke zelfde behandeling, maar brengt ook een demo mee die origineel alleen te spelen was tijdens een trade show in Chicago in 1993. Het geeft een leuk beeld op hoeveel een game kan veranderen tussen aankondiging een daadwerkelijke release. Ook zijn er uitgebreide video’s en concept art te bekijken die laten zien hoe de games tot stand zijn gekomen en is er een mode waarin het spel de game voor je speelt, zodat je het als een soort walktrough kunt bekijken. Handig wanneer je ergens even niet weet wat je moet doen. Handiger is zelfs dat je deze op elk gewenst moment kunt onderbroeken om de controle over te nemen en verder te spelen.
Wanneer je een collectie van oude games uit gaat brengen, is dit eigenlijk de manier waarop je het zou moeten doen. Dit had heel makkelijk een manier kunnen zijn om snel geld afhandig te maken van spelers die uit nostalgisch oogpunt opnieuw de games willen spelen. Maar door genoeg verschillende versies van de games te brengen, de nodige extra’s toe te voegen én de titel voor de helft van de prijs in de winkel te leggen, is dit een hele fijne collectie geworden. Als toevoeging aan de eerder verschenen ‘Disney Afternoon Collection’ is Disney Classic Games: Aladdin and the Lion King een hele fijne game om in de kast te hebben staan.
