Het is eindelijk zo ver: Doom is hier! De game die talloze keren is uitgesteld, nog eventjes in ontwikkel hel heeft doorgebracht maar toch weer is opgepakt, is er eindelijk. Vroegtijdig konden we met z’n allen aan de slag met de multiplayer in de vorm van een beta, maar deze werd niet al te hartelijk ontvangen en kreeg op Steam grotendeels negatieve beoordelingen. Ondertussen had nog niemand een idee hoe de singleplayer eruit zou zien, maar mensen vreesden voor het ergste. Mensen waren bang dat Doom de hel zou zijn, maar dan niet op de manier waarop de bedoeling was. Nu rest de hamvraag: is dit terecht of is het uiteindelijk goed gekomen met Doom? Is de multiplayer daadwerkelijk zo slecht als dat in de beta gedacht werd, of moesten gamers wennen aan de verschillende invloeden die de multiplayer rijk was? Hoe is de singleplayer? Is de singleplayer net zo hectisch als de originele Doom of lijkt het te veel op andere populaire shooters? Lees vooral verder als je het antwoord wilt weten!
Laten we beginnen met datgene wat in mijn ogen het belangrijkst is en dat is de campagne. Die spelen op Ultra-Nightmare (het moeilijkst), te unlocken door de game op Nightmare uit te spelen, vond ik ietwat overdreven voor een eerste playthrough, dus ging ik maar voor Ultra-Violence; zeker niet voor doetjes! Overigens is Ultra-Nightmare zo moeilijk dat de mensen het bij id Software niet uit kunnen spelen. Nu ben ik ervan overtuigd dat mij dat zou lukken, uiteindelijk, maar omwille van de review heb ik een wat lagere moeilijkheidsgraad gekozen; ik heb natuurlijk niet jaren de tijd. Na het kiezen van de moeilijkheidsgraad begint de game en dan begint deze ook echt meteen. Geen lange intro, geen uitleg over wat er aan de hand is, niet alles is eerst goed en gaat vervolgens naar de verdoemenis, nee, dit is Doom en alles is al naar de hel. Jij bent Doom Guy en het eerste wat je doet nadat je wakker wordt, is de schedel verbrijzelen van een demoon. De toon is gezet, maar niet alleen hierdoor. Het altaar waar je op wakker wordt, en de sarcofaag waaruit je je Praetor suit trekt om je jongeheer te beschermen, doen vermoeden dat er meer aan de hand is en dat is tof!
Vervolgens schiet je de rest van de vijanden overhoop en krijg je in een redelijk hoog tempo nieuwe vijanden, wapens en tactieken naar je hoofd geslingerd. Allemaal onder begeleiding van jengelende gitaren. Het is bijna onnodig om te zeggen, maar ik haal het toch even aan: Doom is hardcore. Doom Guy is razend op de demonen die Mars hebben geïnfecteerd en hij is nog kwader op de mensen die er verantwoordelijk voor zijn. Kortom: er is niets anders dan agressie in de campagne van Doom en dat is goed. Je bent constant in beweging, constant ben je agressief jezelf op demonen aan het gooien. Achter een muurtje staan werkt niet, aangezien je leven niet automatisch herstelt. Alles is old school, leven pak je op en dat geldt ook voor bepantsering en kogels. Herladen hoeft overigens niet, maar dit zou ook de snelheid uit het spel halen. Ammunitie wil nog wel eens opraken. Hoe voorkom je dit? Door met een kettingzaag je vijanden te doorklieven natuurlijk! Elke succesvolle kill met de kettingzaag levert je namelijk extra ammo op in vergelijking tot een reguliere slachting.
Alles aan Doom stimuleert agressie en beweging. Niet alleen de elementen die ik zojuist heb opgenoemd, maar ook de opbouw van de levels. Elk level is opgebouwd uit meerdere arena’s. Deze arena’s verschaffen je van zowel veel horizontale als verticale beweging: verschillende platformen, afgronden en dergelijke zorgen ervoor dat je blijft bewegen. Over de arena’s liggen ook health packs en ammo crates verspreid. Demonen komen ook van alle kanten op je af. Sterker nog: ze komen op je af als een beer op honing. Je bent onweerstaanbaar voor de monsters en ze stoppen pas als jij hun hebt gedood of andersom. Mijn tactiek is monsters ontwijken en schieten totdat mijn leven bijna op is. Op dat soort momenten sprint ik al schietend op de eerste demoon af die ik zie en hoop ik op een glory kill, een soort van brutal kill waarin je door het extra bloed vergieten meer health krijgt als beloning. Ik dacht dat dit uiteindelijk zou vervelen, maar na uren speelplezier bleek dit niet het geval te zijn. Deze glory kills gaan namelijk ontzettend snel en halen de snelheid niet uit het spel. Die snelheid ligt trouwens bijna altijd hoog, echter heb je tussendoor nog wel eens platform stukken die heel af en toe de snelheid uit het spel weten te halen. Echter duurt dit nooit lang en is het nooit storend. Het verhaal in de campagne kan je verwaarlozen, maar is erg leuk als je hem volgt!
Naast de campagne heb je natuurlijk de multiplayer en snapmap. De negativiteit rondom de multiplayer is enerzijds terecht, aangezien er wel aan de multiplayer gewerkt moet worden, anderzijds is de multiplayer anders dan andere shooters en dat verdient ook erkenning. In de multiplayer herstelt je leven en schild niet automatisch, net als in de singleplayer, echter zorgt dit ervoor dat mensen die weten waar health en armor shards liggen de bovenhand hebben, aangezien zij altijd volledige bepantsering hebben en jij dan niet. Het maakt vervolgens dan niet uit of je die mensen raakt met een headshot van een rocket launcher, dit kan je namelijk vier keer doen en soms staan ze nog steeds overeind. Dit zorgt ervoor dat de mensen die de maps het beste kennen vaak het hoogst zullen eindigen. Daarnaast zijn er power-ups in de map en kan je in een demoon veranderen. De team met de demoon aan hun kant heeft helaas een grote kans op winnen en daarbij zijn de wapens ook ongebalanceerd helaas. Die lekkere, keiharde gitaarmuziek mist in de multiplayer en de commentator spreekt met een soort robot-stem. Dit is het tegenovergestelde van de hardcore vibe van de campagne en trekt je compleet uit de sfeer die daar neergezet wordt.
De multiplayer mag wat uitgebalanceerd worden en dan zou deze erg leuk zijn. Er zitten namelijk unieke ideeën tussen, zoals de demonen, maar het dient simpelweg uitgewerkt te worden. Een aantal extra maps zouden ook fijn zijn, maar zie daar: snapmap. Een leuke extra waarin je je eigen levels en zelfs spelmodi kan maken, zowel co-op, als PvP, als solo. Snapmap werkt gemakkelijk en is gebruiksvriendelijk. Ik heb niet zo heel veel tijd doorgebracht met snapmap, maar het delen en spelen van andermans maps werkt goed. Dit is al beter dan de match making van de multiplayer, want soms bevind je je twee minuten in de lobby en dat is erg irritant.
Doom is geweldig. De singleplayer is bloederig, snel, gewelddadig en geweldig. Het klopt gewoon. De framerate heeft op de PlayStation 4 bijna nooit last van een dip en lijkt constant op de 60FPS te zitten, met her en der een kleine dip als er te veel op het scherm gebeurd. Die laatste zin is ook van toepassing op de multiplayer, maar helaas mist deze de hectiek van de singleplayer en er gaan soms halve minuten voorbij voordat ik een tegenstander tegenkom. Dat gezegd hebbende is er wel potentie in de multiplayer. De wapens zouden ietwat getweakt moeten worden en een aantal jengelende gitaren zouden geen kwaad kunnen. Een reguliere death match zou ook een zeer welkome extra zijn overigens. Snapmap is een leuke toevoeging en werkt goed. Doom is een dijk van een game geworden en een must have voor elke FPS fan die weer eens wat anders wil… Of gewoon terug wil naar het schieten-tot-je-er-bij-neervalt van weleer!
