Zoals we allemaal weten zijn zombies over het algemeen niet zo snel en wendbaar, waardoor je er makkelijk van weg kan rennen. Klimmen kunnen ze ook niet zo goed, dus is het altijd goed om je op een hoger gelegen platform te bevinden. Dat is waar je in Dying Light dan ook de meeste tijd mee bezig bent: rennen en springen over daken om de wandelende doden te vermijden. Hoelang blijft dat leuk?
Het mag ondertussen wel bekend zijn dat Dying Light de spirituele opvolger is van Dead Island, want beide games zijn gemaakt door ontwikkelaar Techland. Dat zie je direct terug in de game, want de sfeer van de twee games lijkt erg veel op elkaar. En dat is een positief punt! Vooral in het begin van de game loop je constant met een onheilspellend gevoel door de speelwereld. Je bent licht bewapend, probeert de confrontatie te vermijden en dan weet de muziek op gezette tijden te zorgen voor net dat beetje extra spanning. De lichteffecten van de zon werpen daarnaast een mooie blik op de wereld. Die wereld is de stad Harran die door de overheid hermetisch van de buitenwereld is afgesloten nadat er een onbekend virus is uitgebroken dat mensen verandert in zombies. Op het moment dat jij aan de game begint is er nog geen werkend medicijn gevonden, maar ga jij daar wel een belangrijke rol in spelen. Daarvoor zal je veel verschillende locaties in de stad moeten bezoeken.
Het bewegen in de stad doe je, zoals in Mirror’s Edge, door je voornamelijk over de daken te bewegen en daardoor de zombies zoveel mogelijk te ontwijken. Je bent constant aan het klauteren en aan het kijken wat de beste weg is om naar je doel te komen. Ik merkte dat je daardoor heel vaak stil staat in de game om je opnieuw te oriënteren. Bij Mirror’s Edge, om de vergelijking met die game nog even aan te halen, kwam ik vaak in een soort flow waarbij alle bewegingen bijna automatisch gingen en je in één keer door een level heen kon bewegen. Dat gebeurt bij Dying Light maar heel zelden. Er zijn bijna geen logische routes in de hoogte te vinden, waardoor je regelmatig toch over de grond moet rennen om bij een volgend platform te komen. Best jammer, want dit haalt de flow dus uit de game. Gelukkig ben je niet geheel machteloos tegenover de zombies en kan je met alles wat je in de wereld vindt nieuwe wapens maken of kopen. Zo begin je met een roestige pijp, maar krijg je uiteindelijk ook de nodige schietijzers in handen.
De stad Harran ziet er dus prachtig uit overdag, maar ’s nachts slaat dat volledig om. Zodra de zon ondergaat komt er namelijk een specifiek soort zombies vrij die een stuk sneller en flexibeler door de wereld bewegen. Ze vormen daadwerkelijk een grote bedreiging en je zult ze dan ook zoveel mogelijk willen vermijden. Er zijn wel manieren om ze te lijf te gaan, bijvoorbeeld met Uv-licht, maar meestal zijn dit vooral opties om ze even te verlammen. Dat geeft je een kleine voorsprong om op zoek te gaan naar een Safe House in de buurt, waar je veilig bent. Dying Light kent ook de mogelijkheid om zelf in de huid te kruipen van zo’n snelle zombie met de Be a Zombie mode. Je kunt dan bij andere spelers (die hun spel daarvoor open hebben gezet) hun missie nog even een stukje lastiger maken. Dit betekent echter ook dat je tijdens het spelen van de missies zelf wel even extra over je schouder kijkt. Al met al is de Be A Zombie mode een hele toffe aanvulling.
Maar ook zonder die modus weet de game je genoeg uurtjes leuke gameplay te bieden. De primaire verhaallijn van de game is opzich al interessant genoeg om te volgen, maar daarnaast zijn er nog een heleboel zijmissies die je kunt accepteren. Overal kom je mensen tegen die hulp kunnen gebruiken en het is aan jou om te bepalen of je die mensen ook gaat helpen of niet. Tegenover elke zijmissie staat over het algemeen een mooie beloning, waardoor het verleidelijk is om elke opdracht aan te nemen. Bedenk echter wel dat de tijd doortikt en het vaak sneller donker wordt dan je zou willen. Dus voor je het weet ben je alweer als een speer door de stad aan het racen naar een safe house om de nacht te overleven. Het geeft een ongelofelijke kick als het je dan lukt, maar geloof me als ik zeg dat het beter voor je hart is om dit niet te vaak te laten gebeuren.
Dying Light ziet er grafisch prachtig uit en weet een hele bijzondere ervaring te bieden, waar je zowel alleen als met een vriend volop van kunt genieten. Dat het klimmen en klauteren misschien niet altijd even goed uit de verf komt is jammer, maar doet niet af aan de totale ervaring. Dying Light is wat mij betreft één van de beste releases van het eerste kwartaal van 2015.
[review pros=”+ Prachtige wereld
+ Constante dreiging
+ Veel zijmissies” cons=”- Klimmen niet altijd even soepel” score=89]
