In 1995 vond de eerste Electronic Entertainment Expo plaats in Los Angeles. De E3, zoals we hem sindsdien liefkozend noemen, heeft ons door de jaren heen fantastische momenten gegeven. Aankondigingen van nieuwe hardware, het tonen van de meest toffe games en een feest voor elke gamer ter wereld. Toch waren er momenten waarop we onszelf konden trakteren op de meest epische facepalms die de mensheid ooit gekend heeft. Wat waren deze momenten? Onze dieptepunten lees je hier!
Auke van Leersum
Ik heb nooit heel veel met Nintendo gehad. Vroeger had ik wel een NES en een Gameboy, maar dat was het dan wel. Toch is Nintendo mijn persoonlijke dieptepunt. Niet eens zozeer een specifieke game of een console, maar heel Nintendo in zijn algemeenheid. Ze stellen al een paar jaar teleur en brengen niks nieuws. Ik snap daarom ook wel waarom mensen zo hyper zijn over een nieuwe Mario Kart of Zelda, het is namelijk nog het enige wat ze (kunnen) bieden. Naast de marketing afdeling hebben alle andere afdelingen binnen Nintendo naar mijn idee een big-ass bezem nodig. De tijd dat Sony en Microsoft het nog moeilijk hadden om Nintendo bij te benen ligt ver achter ons. Nintendo mag nu zelfs hopen ooit nog eens op de hoogte te komen van de PlayStation en Xbox.
Bas van Dun
Oh, de E3. Wat ben je toch prachtig. Een heerlijk moment in het leven van een gamer. Elk jaar, keer op keer. Maar oh, lieve E3, wat heb je verschrikkelijke momenten gecreëerd. Wat heb je veel dieptepunten gekend. Ik wil het niet eens over je echte dieptepunt hebben, het moment dat je geen beurs meer was, maar een droge conventie werd in hotelkamers. Nee, in je geschiedenis is er één moment geweest waarop ik me schaamde dat ik gamer was. En nog steeds kijk ik met schaamte terug naar dit moment. Het was de persconferentie van Activision in 2007. Het bedrijf had komiek en acteur Jamie Kennedy aangesteld om de hele presentatie aan elkaar te praten. De man kwam dronken het podium op, had pijnlijke momenten in zijn presentatie en was alles behalve grappig. Hij wist developers zelfs voor schut te zetten. Gelukkig wisten developers (en het publiek) goed tegen hem in te gaan. Toch bijzonder pijnlijk. Mr. Caffeine was er niets bij.
Eefje Schietgat
Dieptepunten genoeg te rapen bij de E3 elk jaar. Soms vallen de aankondigingen gewoon dik tegen en heb je een bedrijf als Microsoft dat perse er wil doordrukken dat het leven echt wel beter is met Kinect of weigert Valve voor het achtste jaar op rij om Half Life 3 te laten zien. Soms levert een dieptepunt echter ook de nodige hilariteit op. De gameplaypresentatie van Genji: Day of the Blade was er zo eentje. De presentator van dienst had het bloedserieus over historisch accurate gevechten uit de Japanse geschiedenis toen er plots een reusachtige krab over het beeld sprong. “So, here is this giant enemy crab” werd een one-liner die stukken gedenkwaardiger bleek dan de uiteindelijke game. De ultieme facepalm kwam er echter bij Nintendo’s demonstratie van Wii Music. De tenen gingen reeds collectief krullen toen Myamoto met een remote aan de lippen virtueel saxofoon ging spelen, maar het werd pas echt genant toen een Indische hipster-versie van Sylvester Stallone een drumsolo ging demonstreren. De combinatie van levenloos slecht drumgeluid dat geproduceerd werd in combinatie met overenthousiast rondmeppen van de kerel terwijl hij een smoel trok alsof hij op het punt stond in zijn broek te ejaculeren zorgde voor één van de meest bizarre E3-momenten ooit. Het leek alsof een rare Indiër een beroerte kreeg op het podium, maar het was wel degelijk een presentatie die serieus bedoeld was om gamers te verleiden die shit te kopen.
Harmen Bootsma
We schrijven 2006, een paar maanden (ik weet niet meer precies hoe lang) na de E3. Een aankondiging die overspoeld word door een golf van teleurstelling. Vanaf 2007 stopt de E3 in zijn huidige opzet. De beurs blijft wel bestaan, maar wordt vele malen kleinschaliger van opzet. Aanwezig zijn kan alleen nog maar op uitnodiging en alle poespas eromheen in de vorm van harde muziek, mooi aangeklede stands en vrachtwagenladingen goodies is foetsie. Ik weet nog goed dat ik me oprecht kut voelde door deze aankondiging. Het kon toch niet zo zijn dat die grootse E3 niet meer zou zijn? Nooit meer de DVD’s kijken die de Gamekings er maakten (jaja, het was nog die tijd), nooit meer de uitgebreide PU die de maand na de E3 verscheen lezen, nooit meer F5’end IGN in de gaten houden. Het voelde alsof een stukje van mijn tienerjaren van me af werd gepakt. Gelukkig weten we inmiddels dat de E3 weer in vol ornaat terug is, maar het bijna verdwijnen van de grootste gamebeurs ter wereld kan toch onmogelijk iets anders zijn dan mijn grootste E3 dieptepunt ooit.
Kevin Blokland
De verkoop van de Wii U gaat niet bepaald lekker en dat was eigenlijk tijdens de Nintendo persconferentie op de E3 van 2012 al te voorspellen. Nintendo toonde daar voor het eerst het definitieve design van de gamepad en liet het met enkele games in actie zien. Waar Nintendo ons probeerde te overtuigen van het voordeel van de Gamepad en de mogelijkheden van de Wii U, liet het de pers en het publiek echter in twijfel achter. Niemand wist nou echt goed wat dat tweede scherm ons zou gaan brengen en waarom je een Wii U in huis moest halen. Daarmee viel de persconferentie behoorlijk in het water, helemaal omdat die compleet draaide om de Wii U! De rest (3DS!) moest je maar ergens op een website bekijken. Grote misser! Oh, en dan was er ook nog de belofte dat je met twee gamepads tegelijk op de Wii U zou kunnen spelen. Daar heb ik ook nog steeds niks van gezien.
http://www.youtube.com/watch?v=iPvjRwCeakM
Lisa van Heereveld
Ik weet nog goed hoe Peter Molyneux tijdens de persconferentie van Microsoft in 2008 Milo als onderdeel van ‘Project Natal’ aankondigde. De game werd aangekondigd na een minutenlange introductie van wat Project Natal (gaat inmiddels onder de naam Kinect) precies inhield, wat betekent dat het publiek eigenlijk toe was aan iets up-tempo. In plaats daarvan besloot Microsoft de laatste kostbare minuten van de presentatie te besteden aan Milo: een puberale jongen met een verrassende A.I. In de demonstratie houdt Milo een conversatie met een vrouwelijke gamer via de Kinect camera, waarbij de vrouw loopt te zeuren dat Milo eens zijn huiswerk moet gaan maken. Niet alleen een verschrikkelijke timing dus; de game richt zich ook nog op het verkeerde publiek. Hoewel ik Molyneux altijd erg tof heb gevonden, doet zijn aanwezigheid de titel geen eer aan. Met zijn reputatie als de man met de vele beloftes die nooit waar worden gemaakt, keek ik destijds al sceptisch naar de aankondiging. En laten we eerlijk zijn: het is ook weer niets geworden. Milo is weggelopen. Althans, ik heb sinds de conferentie nog maar weinig van hem vernomen. Waar is Milo?
Lisa Withoos
Stel je voor: je bevindt je onderwater, je hoort het geluid van je ademautomaat, je ademt in en uit, in en uit… Je krijgt informatie over je missie, alles is donker, je ademt stokt en dan… dan … zie je rechts boven in het scherm van je televisie het volgende bericht: ‘please reconnect controller’. Wanneer me dit thuis overkomt word ik gillend gek! Dan ligt mijn controller aan de andere kant van de kamer. Wanneer het gebeurt bij de E3 dan lig ik krom van het lachen. Maar eerlijk is eerlijk, het is ook een aardig dieptepunt wanneer je een ongelofelijk vette game laat zien en je tijdens zo’n belangrijk moment dat rotberichtje krijgt…
Max Wildöer
Mijn E3 dieptepunt is de PS Vita. Niet dat de aankondiging van de Vita een dieptepunt was, dat was namelijk voor mij de reden om het apparaatje per direct te bestellen. Er werden ons grote beloftes gedaan en Sony zou niet dezelfde fouten maken die ze eerder bij de PSP hadden gemaakt. Veel IP’s, unieke controls (met dual sticks!) en natuurlijk geweldige graphics voor zo’n klein apparaat. Mijn hoop was gevestigd op Sony. Dit zou de handheld worden waar ik uren speelplezier mee zou gaan beleven. Niets bleek minder waar. Ik heb het apparaat al vanaf het begin en de games die ervoor uitkomen zijn óf middelmatig óf ze komen op PlayStation Plus waardoor je ze even later ‘gratis’ kan spelen. Ik gebruik de Vita de laatste tijd amper en als ik hem gebruik, speel ik nog steeds het liefste Monster Hunter Freedom Unite erop. Juist, een PSP game… Dit is natuurlijk ongehoord voor een apparaat waar ik 300(!) euro voor heb neergelegd. Sony heeft het apparaat niet genegeerd, aangezien ze elk jaar weer komen met beloftes over hoe ze de Vita essentieel gaan maken. Helaas moet ik dit nog steeds zien gebeuren. Misschien hebben de Vita bezitters dit jaar meer geluk?
Robin Link
Het dieptepunt is er voor mij eentje dat over een aantal jaren is verspreid. Als je al langer bezoeker bent van GameParty weet je dat ik een grote liefde heb voor de PlayStation Vita. Maar als gamer weet je vast ook dat het aanbod van games voor de PlayStation Vita op zijn zachtst gezegd gewoon helemaal ruk is. Vanaf de introductie in 2011 ben ik helemaal enthousiast over het apparaat, maar dit wordt eigenlijk steeds minder. Vanaf 2012 hoop ik elke E3 op meer en betere games voor de handheld, maar steeds krijgt de Vita weinig aandacht. Ook dit jaar lijkt de nadruk op de PlayStation 4 te liggen en lijkt de Vita weer niet de aandacht te krijgen die hij verdient!
Welke epische faal, grote blunder of slechte presentatie is jou altijd bijgebleven?
