Was Two Tribes even klaar met het schattige kuikentje? Wilde het iets moderns maken? Of was er niet genoeg geld om een fatsoenlijke designer aan te nemen? Met Edge weet de ontwikkelaar te verrassen met een game die er heel simpel uit ziet, maar absoluut niet simpel is om te spelen. Al werd ik er zelf wel een beetje simpel van.
Je bent een kubus. Ja, denk daar maar even goed over na. Je bent geen superheld die 315 wapens bij zich draagt of een suffe loodgieter die het hele jaar meedoet aan de Movember-actie. Nee, je bent een grijze kubus in een grijze wereld. Gelukkig kan je dit in het spel een beetje verzachten door je als kubus door de levels te bewegen en gekleurde blokjes op te pikken. Hiermee begin je zelf ook een beetje te kleuren, wat zorgt voor een sprankje vrolijkheid in de verder grauwe wereld. Jouw doel in het leven als kubus is om in de levels alle gekleurde blokjes op te pikken en zo snel mogelijk naar het eindpunt te gaan. Dit doe je door te kantelen en je zo voort te bewegen over stapels van andere kubussen. Onderweg kom je natuurlijk allerlei hindernissen tegen (het is een puzzelgame) die je voorbij moet zien te komen. In het begin denk je hier niet bij na en ga je simpelweg van schakelaar naar schakelaar, maar een paar levels verder wordt er gelukkig wel enig denkwerk van je verwacht.
Het doel in Edge is dus om het eindpunt van een level te halen en het liefst zo snel mogelijk, de klok tikt namelijk mee. Je kunt echter ook secondes van de klok terugwinnen met het zogenaamde ‘Edge time’. Dit verdien je door je naast een andere kubus te gaan staan en de beweging te maken dat je er op wilt klimmen. In plaats van die beweging door te zetten blijf je aan de rand balanceren, randje op randje. Daarmee verdien je ‘Edge Time’. Het is een leuke toevoeging, want het vereist enige oefening om je (als kubus) goed te balanceren. Gebruik je dit goed dan is het mogelijk om tijdens het nadenken over een puzzel geen tijd te verliezen. De game wist mij echter niet te overtuigen om het vaker dan noodzakelijk te gebruiken.
Het hele concept van Edge is erg artistiek en persoonlijk heb ik er helemaal niks mee. Je kunt het een beetje vergelijken met moderne kunst. Daar moet je ook iets mee hebben om het te kunnen waarderen en er meer in te kunnen zien dan een paar gekleurde vlakken op een schilderdoek. Bij Edge is dat hetzelfde. Ik zie niet meer dan een heleboel kubussen in een hele donkere wereld, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dit helemaal geweldig vinden en er de ‘diepere laag’ in zien. Als die er is. Denk je erover om deze game aan te schaffen, dan raad ik je ook zeker aan om eerst even op Youtube rond te kijken naar filmpjes van de game. Die geven je een heel goed beeld van de uitstraling van de game en daarmee kan je zelf bepalen of dit iets voor jou is of niet.
Negeer je die stijl dan zie je dat dit wel een hele uitdagende puzzelgame is. Hoe verder je in het spel komt, hoe meer denkwerk en doorzettingsvermogen er van je vereist wordt. Met name dat laatste is een belangrijke eigenschap die je moet bezitten, want je zult vaker de afgrond in vallen dan je zou willen. Als dit voor de honderdste keer gebeurt, is het zaak om even rustig adem te halen, de controller weg te leggen en iets anders te gaan doen. Voor je het weet sta je namelijk de scherven van je televisie op te rapen, omdat er net een Gamepad doorheen is gevlogen. De puzzels zitten over het algemeen wel goed in elkaar, maar de scheidslijn tussen ‘moeilijk’ en ‘frustrerend moeilijk’ is erg dun in Edge. Dunner dan goed voor je is.
Het mag duidelijk zijn dat ik niet geschikt ben om een kubus te spelen. Puzzelgames vind ik hartstikke leuk, maar dan ben ik liever een schattig kuikentje dan een grijze vierkante doos. Ben jij echter niet vies van een beetje moderne kunst en krijg je jou niet zo snel op de kast, dan kan je deze game zeker een keer proberen.
[review pros=”+ De basis is simpel” cons=”- Je bent een kubus?
– Snel frustrerend” score=54]
