De eerste helft van 2016 ligt achter ons, hebben we een beetje fun gehad tot dus ver? Zijn de brokstukken van gesloopte controllers na Dark Souls 3 opgeruimd? Heeft iedereen zijn afscheid genomen van Nathan Drake? Allemaal een goeie tijd beleefd met Quantum Break? Goed zo, tijd om warm te gaan lopen voor ronde twee. Ja, ik weet het heus wel. Als we af moeten gaan op de kalender en releaselijsten is het de komende maanden zomer en komt er voorlopig geen fuck uit, maar uiteraard is dat de stilte voor de grote storm die we het najaar noemen. Dit is een periode waarin je als het weer wat mee zit even buiten moet komen om een kleurtje op te doen, lekker wat sociaal doen, nu het nog enigszins kan. Tijd ook om je helemaal op je vakantiebaantje te gooien, want die zuurverdiende Euro’s zul je echt wel nodig hebben voor de bad boys in dit artikel. Jongens en meisjes, ik presenteer jullie de aankomende toppers van deeltje twee van 2016.
De manier waarop ik deze feature vorm ga geven kan wat chaotisch overkomen, in de zin dat ik niet slaafs de releaselijsten ga volgen en het boeltje chronologisch aflopen. Ik ga er ook geen top tien van geanticipeerde toppers van maken, simpelweg omdat het echt wel lullig is om nu al de ene game toffer in te schatten dan de ander. Nee, laat het me gewoon maar even erg subjectief aanpakken, zo egocentrisch ben ik wel. Elke game in deze feature is een spel dat ik persoonlijk hoog op mijn must play lijstje gezet heb en ik leg je bij elke titel ook exact even uit waarom dat het geval is. Klinkt leuk? Ik dacht het wel ja.
The Last Guardian (25 oktober, PS4)
Om eerlijk te zijn ga ik pas echt beginnen geloven dat we deze Last Guardian te spelen zullen krijgen, zodra het bericht de wereld ingestuurd is dat de game “goud” is gegaan, en dan nog ga ik pas echt zeker zijn als ik het doosje van het ding in mijn handen heb. Zeven jaar na aankondiging moet de nieuwe game van Team Ico eindelijk het publiek bereiken, en het werd verdomme tijd. De reden waarom er uiteraard zo reikhalzend wordt uitgekeken naar deze game is de immense warmte die uit ging van Ico en Shadow of the Collosus, de spirituele voorgangers van deze Last Guardian. Qua stijl en toon zie je uiteraard overduidelijk dat dit van hetzelfde team komt dat je een meisje bij de hand liet nemen of kolossen beklimmen om je geliefde te redden, en dat volstaat voorlopig. Het enige dat echt nog roet in het eten kan gooien is dat diverse E3 hands-on verslagen het hebben over problemen met de besturing en de camera, maar de optimist in me vermoedt dat veel van die problemen wel nog weggewerkt kunnen worden tegen oktober.
No Man’s Sky (12 augustus, PS4)
De sterkst geanticipeerde indie-game ooit. Wie enkele jaren geleden had verteld dat één van de belangrijkste flagship titels voor PlayStation 4 anno 2016 een eigenzinnig ruimteavontuur gemaakt door vijftien man zou worden, had zeker weggehoond geweest. Niemand lacht echter nu de game er aan zit te komen en No Man’s Sky één van de meest ambitieuze spellen ooit gemaakt lijkt te worden. Ten volle weten waar de game volledig voor staat is zelfs een dikke maand voor de release nog wat lastig in te schatten, maar laat ons er vooral van uitgaan dat exploratie een belangrijk gegeven wordt. Het idee dat je door het verzamelen van resources steeds verder het heelal in kan trekken en miljoenen planeten kan ontdekken en exploreren is gewoon spannend. Sommige planeten zijn waardeloos en doods, maar vaak tref je ook gekke fauna en flora aan, of buitenaardse wezens die zacht of kwaadaardig kunnen blijken. Dat onvoorspelbare karakter en die vrijheid om als een vreedzame ruimteboer of schelmse Han Solo of zelfs intergalactisch rotzakje door het leven te gaan is wat mij aanspreekt en zorgt dat ik enorm benieuwd ben naar dit No Man’s Sky.
Battlefield 1 (21 oktober, PC, PS4, Xbox One)
Ik heb geen enkel probleem met het moderne of futuristische pad die shooters de afgelopen jaren bewandelden, maar op een gegeven moment heb je het ook wel gezien. Dat vele gamers echt zitten te wachten op een terugkeer naar de gouwe ouwe Wereldoorlogen mag duidelijk zijn toen de eerste trailer voor Battlefield 1 op de massa losgelaten werd en vlotjes records brak op Youtube. We gaan dit najaar vol enthousiasme naar het front, zo veel is duidelijk. Uiteraard zijn sceptici er als de kippen bij om te verklaren dat WW1 een behoorlijk saai gegeven is voor een shooter, het beeld van een loopgravenoorlog is dan ook stevig verbonden met het conflict. Die loopgraven moeten ook gewoon in de game om de gruwel van het hele conflict weer te geven. Het oprukken naar de vijandelijke kant terwijl je opgejut wordt door je superieuren met een snerpend fluitje, de bombardementen, de gifgaswolken. WW1 was echter veel meer dan dat. Er werd uiteraard ook buiten de gekende slagvelden in de dorpen strijd geleverd, er werd gevochten in de Italiaanse Alpen en in de Noord-Afrikaanse woestijnen. Wereldoorlog, weet je wel. In elk geval belooft DICE om een erg coherente singleplayer af te leveren die de waanzin van die eerste Wereldoorlog moet overbrengen. Allemaal erg spannende beloftes, maar uiteindelijk is het de gekende multiplayer die het zwaarst zal door gaan wegen. Grote multiplayer-maps waarin tanks, zeppelins en biplanes soldaten te paard onder vuur nemen, waar mosterdgas en vlammenwerpers voor angstkreten zorgen en waar een goedgemikte mep met een spade het verschil tussen leven of sterven kan betekenen? Klinkt stevig.
BioShock The Collection (16 september,PC, PS4, Xbox One)
Holy crap, ze heeft een remaster in de line up gezet? Yup, ik weet dat ik meestal de eerste ben om te gaan zeuren wanneer weer eens een remaster van een oudere topper wordt aangekondigd. Ik blijf er bij dat het schaamteloos herwerken van oudere games één van de meest kwalijke zaken van heel de huidige consolegeneratie te noemen is; het lijkt gewoon alsof nagenoeg elk spel van de afgelopen vijf jaar met een greintje waarde heruitgebracht werd voor de PS4 en Xbox One met een vers likje grafische verf. Er kan er uiteindelijk echter altijd nog eentje bij en dat is dus deze The BioShock Collection. Uiteraard hebben we nagenoeg allemaal deze games uitvoerig gespeeld op de Xbox 360 en PS3,maar ik wil ze dus echt graag gaan herspelen op de nieuwe hardware. De grote reden daarvoor is uiteraard vooral de eerste BioShock. Negen jaar ondertussen, wat in gamestermen toch behoorlijk bejaard te noemen is. Het idee om terug die bathysphere richting Rapture te nemen en ondergedompeld te worden in dat gevoel van verwondering wanneer je een walvis voorbij ziet zwemmen aan de andere kant van het raam, met stevig opgesmukte hedendaagse graphics? Reden genoeg om nogmaals een toegangsticketje te kopen voor deze onvergetelijke rit. Wat de zaak helemaal aantrekkelijk maakt is dat je hier dus echt wel de volledige collectie op een schijfje krijgt en niet zoals bij Gears of War Ultimate uitsluitend die eerste game door een remaster-brilletje. Dat betekent dat de bekritiseerde, maar toch echt wel leuke sequel en het relatief recente BioShock Infinite plus alle uitgebrachte singleplayer DLC deel uit maken van het pakket. Koppel daar nog een ingame museum met geknipte concept art en toelichting van de makers en je krijgt voor fans een leuk pakketje dat een blij weerzien met een oude vriend betekent en voor nieuwkomers? Klik die veiligheidsgordel maar vast, want je hebt geen idee welke trip je te wachten staat.
Zo, dat waren ze. De eerste rits toppers die zitten te dingen naar je geld en tijd dit najaar. Uiteraard is dit slechts het topje van een ijsberg die we de komende weken verder gaan belichten. Volgende week trekken we de open wereld in, trekken we naar een rustig bergdorpje en vervallen we in jaarlijkse gewoontes.
