Soms heb je van die games die je vanaf het eerste moment aan weten te spreken. Door een muzikale noot, een grafische pracht of een enerverende opzet. Fe had dat effect op me. Als iemand die een game als Ori and the Blind Forest begon door de grafische pracht, maar met een hart vol liefde voor dat spel de game sloot, wist Fe ook diezelfde snaar te bespelen. De stijl, de manier waarop de game zich presenteerde, sloot heel erg aan bij dat waar ik gek op ben.
Ori and the Blind Forest was een prachtig avontuur met handgetekende 2D graphics, een ongelooflijk goede soundtrack en bood een game die emoties wist te bespelen. Vanaf de aankondiging wist ook Fe mijn aandacht te pakken. De eerste beelden oogde fantastisch. Grafisch heel anders dan dat wat we gewend werden en met de muziek als grote hoofdrol. Precies dat wat Ori ook deed. Lang bleef ik de game in de gaten houden, want ik wist dat ik deze moest gaan spelen. Elk screenshot, elke trailer werd geanalyseerd. Nu de game dan eindelijk verschenen is en ik me er helemaal in heb mogen laten verliezen, is het tijd voor een oordeel.
Fe is een game die draait om communicatie. Communicatie tussen jou, een klein wezen genaamd Fe en de wereld en dieren om je heen. Een groot bosgebied gevuld met wezens die jij door te zingen moet leren kennen en ze kunt inzetten voor jouw doeleindes. Interessant is dat de communicatie naar jou als speler vaak onduidelijk is. De game heeft geen verhaal dat verteld gaat worden met woorden. Alles is visueel of met de muziek gedaan. Een toffe keuze, maar het komt niet altijd even goed tot z’n recht. Soms had ik geen idee wat ik moest doen en had ik het gevoel gewoon vast te zitten. Al puzzelende vond ik dan de uitweg wel weer, maar het haalde me soms enorm uit de flow van het spel. Wanneer je de muzikale kant van de game eenmaal vind en de klik er met je is, vergeef je dit Fe met liefde. Het bos waar je in woont ligt onder aanval door vreemde wezens. Waarom? Dat weet je niet. Wat je moet doen is al zingende een band creëren met beesten en terug gaan vechten. Mits je de taal van de betreffende beesten spreekt.
Onder dit alles is Fe een platformer die helaas net wat te basaal is. Omdat de game niet altijd even goed mee wil werken zijn sommige platformstukken net te moeilijk om te doen, helemaal omdat je weet dat het niet door jou komt. Wanneer je hierdoor een heel stuk naar beneden valt en een behoorlijke klim opnieuw moet doen kan dat frustrerend voelen. Echter, wanneer het lukt voelt het geweldig. Het springen van bomen (waar Fe zonder moeite in kan klimmen) naar andere bomen, het vliegen op de rug van een uil, het rijden op een hert, het is aandoenlijk. Dit in combinatie met de visuele stijlkeuze van de ontwikkelaar zorgt ervoor dat je vaak behoorlijk zen weet te worden. Fe weet het platformen op momenten naar prachtige hoogtes te brengen. Zo moest ik op een gigantisch beest klimmen, iets wat deed denken aan Shadow of the Colossus. De muziek, de kleuren, het moment. Kunst, ik zeg het je. Games zijn kunst.
Want die beelden zijn natuurlijk de eerste dingen die me aanspraken toen ik de game voor het eerst zag. Fe kent veel kleur, maar kent eigenlijk amper kleur. Monotone kleuren trekken aan je voorbij, waardoor het woud er mythisch uit komt te zien. De kleuren zijn per omgeving anders, maar de omgevingen blijven redelijk hetzelfde. Hierdoor weet de stijl, die van Fe een betere game maakt dan dat ‘ie misschien is, ook een beetje een repetitieve titel te maken. Je springt steeds over rotsen, door bomen, loopt door planten en zwemt door rivieren. Omdat de stijl van de game het spel er prachtig maar simpel uit laat zien, had een grotere mix van omgevingen misschien het spel naar een hoger plan gebracht. Nee, ik wil Fe niet beoordelen op wat het niet is, maar mocht er eventueel een vervolg komen, dan wil ik deze tip maar al te graag richting de ontwikkelaars door gaan spelen.
Natuurlijk weet Fe genoeg geheimen te bieden die jij als speler moet zien te vinden. Elke omgeving heeft een x-aantal van deze dingen en wanneer je ze vindt ga je daadwerkelijk in het spel beloond worden met nieuwe krachten. Zo leerde ik bijvoorbeeld zweven nadat ik genoeg kristallen gevonden had. Je kunt uiteraard ook nadat je het spel (wat niet lang is) uitgespeeld hebt terug gaan om alles nog eens te vinden en de teller op honderd procent te zetten. Leuk voor de achievementjagers, maar de overige spelers zullen de moeite na het voltooien van het verhaal echter niet doen. Die tijd kunnen ze beter gebruiken om het verhaal eens op een rij te zetten. Want begrijp je wat er aan de hand is? Semi?
Net als Ori is Fe dus zo’n titel die je grafisch enorm aan gaat spreken. Maar Ori had ook een prachtige, briljante soundtrack. Gelukkig is dat bij Fe ook het geval. De game klinkt van A tot Z geweldig. Prachtige, rustige muziek wisselt af met enerverende tempo’s wanneer vijanden hun ding doen. Het gaf me soms een beetje een World of Warcraft vibe, en dat is helemaal niet verkeerd. Het zingen in verschillende talen (zes in totaal) zorgt er op zijn beurt ook nog eens voor dat de muzikale toon van het spel door jou veranderd kan worden. Hoe meer je zingt, hoe meer er tot leven gaat komen om je heen. Het leren van die talen is noodzakelijk. Een vogel luistert niet wanneer jij zijn taal niet spreekt, waardoor je niet met hem mee kunt vliegen naar een nieuw gebied. Een bepaalde plant zal zijn extra sprong voor je niet klaarzetten wanneer jij hem in de taal van een hert aanspreekt. Het maakt van Fe een ‘Metroidvania’, je kunt terug naar eerdere plekken om nieuwe gebieden te openen waar je eerder niet in kon.
Fe wil duidelijk een game zijn waar jij je ding in kan ontdekken. Maar het geeft je net te weinig hiervoor. Het verhaal wordt te moeilijk verteld en het spel laat het soms afweten met aanwijzingen waar je heen moet. Ja, er is altijd hulp in te schakelen in de vorm van een vogel, maar dat is niet de manier waarop ik mijn games wil spelen. Het constant switchen naar de map om te zien waar je heen moet is een oplossing, maar het haalt je uit de flow. En dat is jammer, want in zijn hart is Fe een geweldige ervaring die wat met je doet. Je wordt helemaal rustig tijdens het spelen. De beelden, de geluiden, het sfeertje. En op de momenten dat je wel weet wat je te doen staat, de platforming goed gaat en je je weg weet te banen door het bos, dan merk je dat er in Fe gigantische potentie zit.
Nee, Fe is niet de beste platformer die je kunt spelen. Het mag niet de voeten kussen van Ori and the Blind Forest. Maar het is wel een heel fijn spel wat qua grafische en auditieve presentatie heel wat dingen enorm goed doet. Als je even door de foutjes heen kunt kijken ga je een hele leuke tijd met Fe tegemoet.
