De eerste keer dat ik iets van Fez zag, was bij het kijken naar de documentaire Indie Game: The Movie. Het leek mij eigenlijk meteen een geweldige game. Eentje die eindelijk eens anders is dan al die andere.
Qua games ben ik persoonlijk niet zo van de grote titels, aangezien ik het zonde vind om elk jaar weer 60 à 70 euro neer te tellen voor een game die, behalve een enkele wijziging/verbetering ten opzichte van het jaar ervoor, geen enkele vernieuwing biedt. Ontwikkelaar Phil Fish zorgt er met zijn Fez voor dat deze leegte iets wordt opgevuld door een game die op het eerste oog simpel en misschien zelfs wat eenvoudig lijkt, maar naarmate je aan het spelen bent je steeds meer respect en begrip voor zowel de game als de maker gaat krijgen. Ik heb regelmatig met verwondering naar zijn ideeën en de uitvoering daarvan gekeken en het is lang geleden dat ik dat had bij een game.
Phil Fish heeft Fez niet helemaal in zijn eentje gemaakt. Hij is het project begonnen samen met een andere programmeur, die op een gegeven moment uit Fez is gestapt om een eigen project op poten te zetten. En zoals het een goede samenwerking betreft verliep deze breuk niet geheel vriendelijk. Maar goed, het is en voelt uiteindelijk wel echt helemaal als zijn game.
Je speelt als Gomez, een plat mannetje dat in een wereld verzeild raakt die door middel van roteren eventjes driedimensionaal wordt, maar daarna gewoon weer plat is. Het roteren wordt jou, als hoofdpersoon, mogelijk gemaakt door een magisch rood hoedje (Fez). Dit is zo goed doordacht en uitgevoerd dat dit tal van mogelijkheden biedt en je echt verwonderd blijft over de manier waarop Phil Fish ons met zijn wereld kennis wil laten maken. Het doel van de game: de wereld redden. Dit doe je door alle stukjes van een uit elkaar gespatte magische kubus bijeen te rapen. Het roteren zelf en het gebruik daarvan heb je binnen enkele seconden wel onder de knie, maar door de hele sfeer in de game blijft het leuk. Fez speelt zich af in een gepixelde wereld (waar ik erg van hou), waar zo goed is gelet op ieder klein detail dat je je helemaal niet stoort aan de kleine foutjes die erin zitten. Juist dat maakt deze game misschien wel tot wat het is geworden, omdat het er voor je gevoel ook gewoon bij hoort.
Elk level van Fez is weer anders dan het level waar je net uit bent gestapt. Zo loop je eerst nog in een soort van regenwoud-achtig level rond, om je vervolgens via een doodnormaal ogende deur in een op Mario gebaseerde wereld te wanen. Elk level komt weer tot leven door een dag- en nachtcyclus, rondlopende dieren, zwarte gaten en de muziek die perfect bij ieder thema lijkt te passen. Een leuk en grappig detail is dat de muziek op de achtergrond lijkt te draaien wanneer jij je net achter een muurtje bevindt, nadat je de wereld een slag hebt gedraaid.
De hele stijl van Fez geeft mij weer het gevoel van vroeger. De graphics, de muziek, de geluidjes, alles. Ik heb vrijwel de hele game relaxt en plat op de bank liggen spelen en me laten leiden door de verbeelding van de maker. Toen een vriend mij deze game zag spelen was het eerste wat hij zei: “Wat is dit nou weer voor lelijke game?” Ik zou zeggen, probeer het gewoon. Misschien vind je het inderdaad kut, maar geef Phil in ieder geval de kans om het tegendeel te bewijzen, want misschien ga je het wel net zo vet vinden als ik en dan heb je voor tien euro een hele leuke game in je collectie.
[review pros=”+ Origineel
+ Bizarre puzzels
+ Sfeer” cons=”- Ik ben een keer verdwaald” score=95]
