Dit jaar had ik het gevoel dat ik FIFA wel even kon overslaan. FIFA 16 werd hier tot voor kort in huize Schietgat nog wekelijks gespeeld, hetzij offline potjes tegen elkaar op de bank of online. Hell..ik speelde zelfs nog erg consequent de manager-mode. Ik denk dat, met uitzondering van Fallout 4 misschien, FIFA 16 de game is die hier de meeste speeluurtjes verzameld heeft en daar wilde ik er best wel wat aan toe voegen. Ik had dus oprecht het gevoel dat ik 17 kon skippen dit jaar en mijn tijd en geld beter kon spenderen aan andere titels. Tot de game dus vorige week onverwacht op mijn deurmatje viel en al snel bleek hoe fout ik het had.
FIFA 17 zet de grootste stappen vooruit in jaren. Dat is een stevige binnenkopper om de spits mee af te bijten, maar het valt wel meteen op zodra je gaat spelen. Daar waar de reeks de voorbije jaren op de PlayStation 4 en Xbox One wat ter plaatse bleef trappelen en vooral tevreden leek met het verfijnen van het spelletje op zich, lijkt er dit jaar toch behoorlijk wat veranderd aan het geheel. Vorig jaar was de grote vernieuwing nog het toevoegen van vrouwenvoetbal, dit jaar staat daar een heuse verhaallijn en een gloednieuwe engine tegenover. In dat opzicht is het de meest ambitieuze FIFA in lange tijd. De grote vragen van deze reviev zijn dan ook behoorlijk simpel. Hoe pakken die nieuwigheden uit en hoe speelt FIFA in haar nieuwste iteratie. Tijd om daar even wat dieper op in te gaan.
De Frostbite engine, de motor waar ook games als Battlefield 1 en het aankomende Mass Effect Andromeda op draaien is er eentje waar EA terecht trots op is. Ook in FIFA 17 levert de engine een duidelijke meerwaarde op. Dat spelers er beter dan ooit uitzien, dat is uiteraard logisch. Wel blijft het nog steeds zo dat een Cristiano Ronaldo of een Thibaut Courtois met stukken meer gevoel voor detail behandeld zijn dan mindere goden als pakweg een M’baye Leye. Waar voor mij de engine pas echt indruk maakt is op de manier waarop de sfeer in de stadions tot leven gewekt wordt. De belichting is overduidelijk stukken beter geworden dankzij de Frostbite engine en dat zorgt dat mistige laatavondwedstrijden en broeierige zomermatches heerlijk tot hun recht komen. Verder zorgt de engine uiteraard ook voor betere animaties waardoor de gameplay iets minder statisch voelt.
Physical Play Overhaul. Een stevige nieuwe term die slaat op de mogelijkheid om op een fysiekere manier duels aan te gaan. Zodra je de tweede linkertrigger ingedrukt houd gaat je geselecteerde speler in een staat waarin hij zijn volledige lichaam zal gebruiken om de bal te behouden. Dat ziet er behoorlijk stoer uit, maar heeft als kleine nadeel dat spelers die het onder de knie hebben wel erg lastig worden om tegen te spelen. Je kan echt wel enorm goed de bal bij houden als je die physical play onder de knie hebt, wat online wel eens voor ergernis kan gaan zorgen. Het grappige is dat de AI er niet zo bedreven in is, dus dat zorgt ervoor dat je tegen de CPU een stevig voordeel hebt als je erg fysiek gaat spelen. Vooral in het aannemen van hoge ballen en luchtduels is het een stevige troefkaart die je kunt gebruiken, dus voor corners in het bijzonder is het echt een dingetje om in te zetten en zo de nodige ruimte te scheppen. Je lichaam gebruiken om de bal af te schermen en ruimte voor kansen te creëren? Werkt beter dan ooit.
Threaded Trough Pass. Dit nieuwe foefje is in essentie niet meer dan een simpele doorsteekpass, maar wel eentje die dwars door de verdediging snijd. Persoonlijk speel ik liever via de flanken om dan hoge ballen of normale steekpassen naar mijn aanvallers te sturen. Maar wanneer je een counter opzet door het midden is het een verdomd effectief kruisraketje om op je diepe spitsen af te vuren. Echt dodelijk voor de verdediging. Ook dit is weer zo een nieuwigheidje die wel eens online voor ergernis kan zorgen, want het voelt toch wel echt een tikje overpowered aan nu. Het maakt, tegenover de CPU, FIFA ook gewoon weer makkelijker. Dat geld trouwens voor de gehele game. Naar mijn gevoel is FIFA 17, toch zeker op de normale difficulty, stukken makkelijker dan de voorganger om te spelen en te winnen. Het is jaren geleden dat ik nog scores van 7-0 voor kon leggen na een potje van acht minuten, maar in 17 is het weer van dat. Dat komt voor een deel door de besturing die me toch weer iets beter ligt en de nieuwe mogelijkheden die je hebt om een verdediging op een hoopje te spelen, maar zeker en vast ook door de verbeterde AI. Dit is het eerste jaar waarin ik af en toe, zeker in be a pro waarin je één speler bestuurt, het gevoel heb dat je een functionerend team om je heen hebt. Het is een gekke gedachte in een game als je het gevoel krijgt dat het verloop niet louter van jou af hangt. Waar het dus op neer komt is dat medespelers veel slimmer zijn in het inzetten van loopacties en het creëren van open ruimtes. Als je hun de bal geeft doen ze er nu ook iets mee en ze vinden zelfs de weg tussen de palen zonder dat je hun zoals voordien de weg moet wijzen. De AI van de tegenstander is zeker en vast niet verkeerd, maar op de default setting heeft ze gewoon net te weinig pit om het je lastig te maken. Met alle nieuwe tricks tot je beschikking en de betere AI van je kompanen is spelen op semi-pro of hoger meer dan ooit aan te raden als je spannende potjes voetbal wil.
En dan is daar dus ook nog The Journey. Bovenop de online mode, Ultimate Foot, het Be a Pro en de Manager mode en al hun kleine en minder kleine tweaks. Zelfs bovenop de vorig jaar als grote nieuwigheid toegevoegde vrouwenteams die opnieuw van de partij zijn en zelfs uitgebreid met het Nederlandse elftal (maar niet de Belgische Red Flames, wtf??). Bovenop alles heb je dus The Journey, de eerste verhaallijn in een FIFA-game. Dat die wel wat betekent voor EA Sports merk je al in het hoofdmenu waarin het verhaal van jonge voetballer Alex Hunter een erg prominente plaats inneemt, het blijkt al snel het fundament waaruit de veranderingen van deze FIFA 17 uit voort komen. Dee Frostbite Engine? Nodig om de gedetailleerde cutscenes overtuigend op het scherm te brengen. De nieuwe animaties en de vele tweaks aan het spelletje? Nodig om de acties op het veld geloofwaardigheid te brengen Dat er tijd en moeite in The Journey gestopt werd om te zorgen dat het aanvoelt als meer dan de obligate career-mode waarin je de verplichte doelstellingen dient te halen is iets dat je al snel ontdekt. Als elfjarig jeugdspelertje is het makkelijk om een penalty te missen. Het is volstrekt mogelijk dat je een middelmatige speler bent die nooit het potentieel uit Alex Hunter weet te halen, een speler die uit de club gezet wordt en nooit het einde van het verhaal dat je voor ogenhad weet te halen. Dat is mogelijk, maar je doet als speler uiteraard je uiterste best om dat te verhinderen en een pad richting supersterrendom te bewandelen.
Als je het erg simpel wil stellen is The Journey uiteraard een zwaar opgefokte versie van de klassieke Be a Pro-mode, gelardeerd met cut scenes en rpg-elementjes. Er valt helemaal niks te simmen of over te slaan, dus je krijgt heel wat wedstrijden voor je voeten, maar dat blijft boeiend omdat je steeds een nieuw tussenfilmpje gepresenteerd krijgt die het verhaal verder stuwt. Alex wordt initieel gerekruteerd als een toekomstig rastalent en krijgt de keuze uit één van de twintig teams uit de Premier League waar hij al snel ontdekt dat de lat wel erg hoog ligt. Het verhaal dat zich ontplooit is er uiteraard eentje van clichématig vallen en opstaan en hindernissen overwinnen op de weg naar succes. Het klassieke sportdrama dus. Het werkt echter, want je gaat al snel je als speler inleven in Hunter. Je baalt wanneer hij uitgeleend wordt aan een club in een lagere divisie en je steekt je vuist de lucht in wanneer hij na lang knokken zich terug in de eerste ploeg speelt en een belangrijk doelpunt maakt. EA begrijpt dat een grote aantrekkingskracht van voetbal emotie is en daar heeft The Journey tonnen van in huis. Wanneer je in een match tegenover een superster als Wayne Rooney staat, maar na een lange weg afleggen een volledig stadion Hunter, Hunter, Hunter hoort scanderen zou je bijna kippenvel krijgen. The Journey stopt uiteindelijk met een cliffhanger, wat doet vermoeden dat er nog een stevige toekomst voor Alex Hunter in het verschiet ligt bij FIFA. Ik denk niet dat weinig mensen daar rouwig om zullen zijn na het spelen van deze goed uitgewerkte verhaal-modus.
FIFA 17’s kroonjuweel is uiteraard het goed uitgewerkte The Journey, maar ook de rest van de game plukt duidelijk de vruchten van die uitgebreide verhaallijn. De nieuwe engine zorgt voor meer sfeer dan ooit te voren op het veld en de game speelt eens je de nieuwe tweaks en mogelijkheden onder de knie hebt vloeiender dan ooit. Alleen even de moeilijkheidsgraad een standje boven je normale niveau zetten is de boodschap.
