De afgelopen tijd heb ik me een behoorlijke weg gebaand door flink wat films die hun roots vinden in games. Want de ‘gameverfilming’ is en blijft toch een dingetje. Hoewel we vaak weten dat de film in kwestie tegen gaat vallen, blijven we Hollywood toch kansen geven om zo’n game recht aan te doen. En misschien ben je net als ik en blijf je ze kijken. Misschien zelfs tegen beter weten in.
Waarom ik de films opnieuw ben gaan kijken? Simpel, de app Stardust. Een recentelijk verschenen app voor je telefoon waar je korte videoreviews van films, trailers en series kunt maken. Hierna gaan deze live en kunnen mensen over de gehele wereld met je discussiëren over de titel in kwestie. Of beter nog, om jouw mening. Een tof gegeven waar ik helemaal voor ben gegaan (volg BasvanDun vooral even daar). Want naast een liefhebber van games ben ik een heuse ‘film buff’. En hoe combineer je je twee grootste hobby’s beter dan de filmgames? Juist! Daarom besloot ik in februari elke dag een recensie van zo’n film live te laten gaan. Hield meteen in dat ik 28 films te kijken had waarvan ik van te voren al wist dat de kwaliteit vaak minder dan goed was.
Ja, ik heb mezelf soms best moeten pijnigen. Want ik keek echt niet voor mijn plezier opnieuw naar Super Mario Bros., want hoewel de besnorde loodgieter een prominente naam in gaming is, is zijn film hilarisch slecht. Een goede film om zo’n sessie mee te beginnen; dat dan weer wel. Een film die oud is, waarvan acteurs hebben gezegd dat ze spijt hebben dat ze er in zitten en eigenlijk nog minder met Mario te maken heeft dan de gemiddelde ontwikkelaar bij Sega dat had in de jaren tachtig. Verschrikkelijk. Niet veel beter was een film als Double Dragon, een voorbeeld van hoe je van een game met weinig verhaal een film maakt met weinig verhaal. En hoewel de films slecht zijn, zijn ze tekenend voor de gameverfiling van die tijd. Het is puur cashen op een naam. Maar gamers vielen er voor.
Na een weg door andere films te hebben gebaand, zoals Street Fighter en de eerste Mortal Kombat, kwam ik tot de conclusie dat een gameverfiling niet persé goed hoeft te zijn om leuk te zijn. De serie Resident Evil-films, waarvan ik deel één stiekem een hele toffe film vind, is gewoon leuk om te zien. Ook Angelina Jolie in Tomb Raider is minder vervelend om te kijken wanneer je de bron in gedachten blijft houden. Want hoe kunnen we eigenlijk serieus over een film praten die haar bron vond in een game waarin een schaars geklede vrouw op een T-Rex stond te schieten?
Niet alles is goed te praten hoor. Zo had ik wederom moeite om door Doom te komen en wist de eerste Hitman me af te doen vragen of de filmmakers de game wel ooit gespeeld hadden. Want grote explosies, Hollywood-actie en flinke shoot-outs? Dat past niet bij de franchise. De filmmakers achter Dead or Alive weten precies wat de titel moet brengen: mooie, schaars geklede vrouwen die aan het vechten zijn. Daarom verwacht ik niet veel meer dan dat van die film en krijg ik precies dat wat ik wil. Je merkt wanneer je al deze films op rij kijkt wel dat er iets veranderde qua gameverfilmingen. Helemaal na het zien van een big-budget film zoals Prince of Persia: The Sands of Time. Hollywood gaat games serieuzer nemen, al weten ze nog niet goed te vertalen wat games nu zo tof maken.
Begrijp me niet verkeerd. Er zijn gameverfilmingen die ik oprecht bijzonder goed vind. Een film als Halo: Forward Unto Dawn of zelfs de eerste Silent Hill behoren bij mij tot de favorieten. Die films deden het slimmer. Die vertelde niet opnieuw het verhaal dat we al kende uit een game (waarbij het om jouw inbreng gaat, iets wat je mist in de bioscoop), maar gebruikte de sfeer en het gevoel uit de films om hun eigen ding te doen. En dat werkt. Misschien zelfs beter dan een hervertelling van dat wat we al kennen van onze consoles. Hoewel dat ook niet altijd fout hoeft te gaan. Want ja, ik weet dat dit een mening gaat zijn waar velen het niet mee eens zullen zijn, maar Warcraft was voor de liefhebber van de franchise gewoon een hele fijne film om te zien. Dit omdat de film oogt als de game, maar het verhaal ook aanvoelde als de game. En hoewel hier juist wel het bekende verhaal verteld werd, deden de filmmakers net wat extra hun best om dit goed uit de verf te laten komen. Negentig procent van de wereld is het niet met me eens. Dat weet ik.
Tijdens mijn maand vol met films die gebaseerd zijn op games stuitte ik ook op films die ik misschien vergeten was. Zo was de eerste Pokémon-film eigenlijk nog steeds een bijzonder staaltje film. Ik kan me nog herinneren dat ik als jonge jongen zat te huilen in de bioscoop tijdens dit avontuur. Het liet me emotioneel raken door niet bestaande beesten. Max Payne was een film die ik compleet vergeten was omdat ik de film vroeger verschrikkelijk vond. Echter, nu ik wat ouder ben en op andere aspecten let, merk ik dat ik de film van verschrikkelijk naar oké heb kunnen verplaatsen. De zelfde categorie waar ook Assassin’s Creed en Need for Speed in vallen, wanneer je het mij vraagt.
Hollywood blijft het proberen. En dat is tof. We kregen een hele nieuwe visie op Tomb Raider in de bioscopen die duidelijk de rondborstigheid achter zicht laat en hoog inzet op het verhaal. Exact zoals de recentelijke reboot van de games dat deden. Een film als Rampage, met Dwayne Johnson, is ook gebaseerd op een game, maar doet me dan weer veel minder. Hollywood blijft het proberen. Detective Pikachu is in productie en titels als Halo, Gears of War, God of War, Gran Turismo, The Division, The Last of Us en Mass Effect zijn allemaal ergens in ontwikkeling om als film je kant op te komen. En Ready Player One mogen we eigenlijk ook niet negeren. Nu hopen dat ze geleerd hebben van de fouten uit het verleden….
