Waarom zou je het überhaupt proberen? Dat is toch grotendeels het gevoel dat ik kreeg toen de remake van Final Fantasy VII voorgesteld werd. Waarom zou je een absolute klassieker waar veel gamers warme herinneringen aan hebben opnieuw maken? Het is alsof ze E.T of The Godfather of Alien opnieuw zouden proberen te maken, nee..gewoon nee. Van mijlpalen blijf je gewoon met je poten af. Alleen is een videogame uiteraard geen film, het is een totaal andere kunstvorm voor een totaal ander publiek. Hoe je het ook draait of keert, games zijn veel meer dan film een medium dat veel sneller evolueert. Elke nieuwe console-gen brengt nieuwe gamers met zich mee die hun jeugdherinneringen maken met recente games als Red Dead Redemption 2 en Uncharted 4…die gaan heus niet grijpen naar oude games als Jak and Daxter om te zien hoe de peeps het twintig jaar geleden deden. Voor moderne gamers zijn die games van vroeger zoals Metal Gear Solid of Syphon Filter dingen uit lang vervlogen tijden, een beetje zoals mummies in het museum. Dat is ook de reden waarom je nu plots de remakes ziet van absolute klassiekers als Resident evil 2 en Final Fantasy 7. Het is gewoon een win-win. Uiteraard prikkel je als ontwikkelaar lekker het nostalgiebotje van oudere gamers, maar als je als het even kan ook nog eens de jongere gamers aan kan spreken? Kijk, dan heb je een succes te pakken. Dus waarom probeert Square enix überhaupt een monument als Final Fantasy VII op te smukken voor de modernere tijden? Omdat het dik cashen is, duh! Dat…en het feit dat het nog steeds een ijzersterke game vol memorabele momenten en krachtige personages is dat een nieuw publiek verdient. Dat ook ja.
Als je het origineel nooit gespeeld hebt is het enige dat je echt moet weten het opstapje. Je speelt als Cloud Strife, een ex soldaat die vroeger voor de Shinra Corporation werkte. Cloud is doordrongen van Mako, een soort energiebron die onderdeel uitmaakt van de planeet, een bron die de Shinra Corporation maar wat graag oppompt om te exploiteren. De Corporation gebruikt de levensbron van de planeet om de steden van energie te voorzien, maar maakt op die manier Gaia wel kapot. Een klein groepje rebellen genaamd Avalanche heeft besloten niet lijdzaam toe te kijken hoe de planeet verwoest wordt en heeft Cloud betaald om de machines die Mako oppompen te vernietigen.
Het plot dat zich daaruit voort springt is nog steeds de grote kracht van Final Fantasy VII en een feest van herkenning voor fans van het origineel,maar de manier waarop alles zich ontplooit is toch een pak anders. Het is echt kicken om te zien hoe de statische achtergronden van weleer zijn omgevormd tot grote steden vol personages, waar zelfs katten en honden op je reageren wanneer je langs hen wandelt. Het ziet er ontzettend sfeervol uit, net als de vele grote en kleine cutscenes die het verhaal op meesterlijke wijze uit de doeken doet. Het gebruik van voice actors en muziek voegt ook een overduidelijke laag aan de ervaring toe, met muziek die weet wanneer het bombastisch moet zijn, maar ook wanneer stilte belangrijk is, en stemmen die personages meer dan ooit tot leven brengen.
Naar mijn gevoel brengt de shift van tekst naar volledig geanimeerde personages met een stem nieuwe lagen naar personages die je dacht te kennen. Elk personage heeft een duidelijke, eigen identiteit waardoor je nog meer gaat geven om leden van het Avalanche team zoals Barret, Tifa en Biggs. Het stemmenwerk is top, en de kleine animaties zoals Aeriths loopje of de manier waarop Barret stuntelig valt na een spectaculaire sprong brengen deze personages meer dan ooit tot leven.
Uiteraard is ook de combat een essentieel onderdeel van de mix, en ook dat is uiteraard stevig aangepakt. Het komt in deze remake neer op een combinatie van de klassieke turnbased combat gecombineerd met real time aanvallen, een hutsepotje dat op papier niet hoort te werken. Alleen doet het dat hier gek genoeg dus wel. Het komt er simpelweg op neer dat je twee balken hebt die je met real time aanvullen opvult, zodra er eentje vol is ga je in een soort bullet time waarin je netjes een potion, magische spreuk of speciale aanval kan selecteren. Eigenlijk is het best intuïtief in gebruik. Wat je echter niet mag doen is makkelijk in gebruik verwarren met gemakkelijk in executie, want Final Fantasy VII is nogal…pittig. Om te beginnen is het vechtsysteem uiteraard toegankelijk, maar er worden wel nogal wat finesses aan toegevoegd zoals speciale moves voor individuele wapens of summons die nu volwaardige personages zijn die tijdelijk komen helpen op het slagveld. Die hulp gaat ook gewoon nodig zijn, want gevechten kunnen echt uitdagend worden omdat de A.I stukken beter is dan voorheen, de vijanden zijn met meer dan vroeger en ze werken ook samen. Dat zorgt voor behoorlijk sterke combat waar je niet gewoon hersenloos wat knopjes kan rammen en klaar zeggen, Final Fantasy VII is een game die je aandacht vraagt, maar je daar dan ook wel voor beloont. Je moet constant afwegen welke krachten je het best inzet op welk moment, of als je gewoon voor Cloud’s nieuwe Punisher mode moet gaan die je de magische abilities ontneemt, maar daar wel stevige zwaardmoves voor in ruil geeft waar je mee kan uithalen. Nee, dat vechtsysteem van Final Fantasy VII remake staat echt wel als een huis, toch als je in de default setting speelt. Je hebt ook de optie om in Classic mode te spelen, wat de real time combat wegneemt en de boel in principe makkelijker voor je maakt, maar dat vond ik een stuk minder boeiend spelen. Ik zou zowel nieuwkomers als ouwe rotten dus echt wel aanraden om met het nieuwe vechtsysteem aan de slag te gaan, het geeft gewoon veel meer voldoening tijdens het spelen.
Hoe sterk de combat ook is, het is slechts een onderdeel van het groter geheel. Uiteindelijk staat alles toch vooral in functie van het verhaal en de manier waarop je dat beleeft. Dat betekent dat je uren gameplay kunt hebben waarin je nauwelijks je zwaard gebruikt. Het betekent ook dat je sequenties kunt hebben waarin Cloud zich verkleed als vrouw in een segment dat verrassend smaakvol en gevoelig is, of een in sepiatinten gehulde flashback. Het is een game die dingen durft en dat zorgt voor zoveel memorabele momenten. Ik kan niet genoeg benadrukken wat voor meerwaarde de moderne animaties en het stemmenwerk daarin zijn. Zonder te willen spoilen zijn er dramatische momenten in de game die er uiteraard altijd al geweest zijn, maar nu veel meer impact hebben omdat iedereen, van Cloud tot de kleinste NPC, een stem heeft. Het is van The Last of Us geleden dat een game me zo emotioneel bij de lurven had als Final Fantasy VII in de remake.
Eigenlijk is het verbazingwekkend dat Final Fantasy VII zo coherent en boordevol ideeën aanvoelt. Dit is een project dat vele jaren in ontwikkeling is geweest en zelfs tijdens de productie volledig van team gewisseld is, maar toch voel je tijdens het spelen de liefde voor het origineel en de ambitie om daar verder op te bouwen. Het voelt nooit als een veilige kopie, maar echt als een nieuwe vertelling van een bekend verhaal. Het is het soort game waar ze gemakkelijk op een bepaald moment simpelweg een presentatie zouden kunnen doen met wat voice overs en foto’s, maar besloten een heuse VR sequentie van enkele minuten in elkaar te boksen. Het is die haast overdadige aandacht voor detail die helpt om van Final Fantasy VII een heuse ervaring te maken.
Valt er dan niet te nitpicken over Final Fantasy VII? Natuurlijk wel, alleen weet ik niet hoe zwaar die kritiekjes echt doorwegen op de game als geheel. Als ik echt een minpunt moet aanstippen is het namelijk dat er te veel game is voor de hoeveelheid verhaal die Final Fantasy VII omvat. Het plan van Square Enix is om Remake in drie delen uit te brengen, wat voor een tachtig uur durende story driven game van deze kwaliteit wel te verdedigen valt. Alleen omvat Remake dus de eerste vijfentwintig uur van het oorspronkelijke verhaal, en doet het daar ruwweg vijfendertig uur over. Dat betekent dus inderdaad dat je in de Remake met heel wat filler te maken krijgt. In veel gevallen pakt dat erg goed uit, wanneer er leuke creatieve dingen gedaan worden met kleine zaken uit het origineel, maar op vlak van side quests gaat de game een klein beetje de mist in. Die missen gewoon de substantie om als meer dan filler aan te voelen. Ook naar het einde toe verliest de game een klein beetje aan opgebouwd momentum door de tot dan goed opgebouwde balans qua gevechten, verhaal en exploratie volledig overboord te gooien voor bossfight na bossfight. Ja, het levert episch spektakel op, maar dan wel met vermoeiende gameplay. Dat zijn echter schoonheidsvlekjes als je het mij vraagt, want al de rest waar die game uit opgemaakt is voelt zo ontzettend sterk….het grootste minpunt is dan ook dat we god weet hoe lang moeten wachten op het volgende deel.
Final Fantasy VII is een droom van een remake omdat het je exact geeft wat je er van wil. Het neemt de klassieker waar we allemaal van houden, doet daar mooie dingen mee en weet daardoor te werken voor oude fans en nieuwkomers. De zij-opdrachten mochten wat boeiender uitgewerkt zijn, en iets minder filler had er een nog groter meesterwerk van gemaakt, maar die puntjes doen weinig afbreuk aan de topper die Final Fantasy VII is. Dus waarom zou je Final Fantasy VII herwerken? Omdat het de moeite meer dan waard is.
