Indiegames zijn hot. Niet alleen de innovatieve gameplay die games van onafhankelijke, kleine ontwikkelaars met zich meebrengen kan heel interessant zijn, de aparte stijlen die van dit soort (kleine) spelletjes afdruipen kunnen minstens zo boeien. Foul Play is daar de belichaming van.
Foul Play is een echte indiegame. Een basic opzet, opvallende grafische stijl en snel op te pakken 2D side scrolling gameplay waar je maar een paar knoppen voor nodig hebt. Wat de game uniek maakt is dat het verhaal zich niet op een standaard manier afspeelt. De belevenissen van hoofdpersoon Baron Dashfort en zijn kompaan Mr. Scampwick worden verteld aan de hand van een toneelstuk. Afgewisseld door stukjes (veelal scherp geschreven) dialoog tussen de twee ben je constant bezig met het van het podium rammen van als vijanden verklede acteurs. Mannetjes in zeeroverskostuum, ingeblikt als ridder in een harnas of zelfs vermomd als weerwolf. Je scoort punten door zo hoog mogelijke combo’s aaneen te rijgen. Je mept je vijanden in principe met twee basisslagen kort en klein, maar naarmate je verder in de game komt speel je meer moves vrij.
Onderscheidend is, naast de tekenfilmachtige, theatrale stijl en setting, dat dit een beat ‘em up is waarbij niet gewerkt wordt met een healthbalk en je dus ook niet dood kunt. Dat betekent echter niet dat het spel door onder te presteren niet vroegtijdig afgebroken kan worden. Zoals gezegd speel je de game in de vorm van een toneelstuk, en bij een toneelstuk hoort natuurlijk publiek. En wat wil publiek tijdens een voorstelling? Juist, vermaakt worden. Tijdens het spelen staat bovenin beeld de ‘mood-o-meter’, die aangeeft wat het publiek van je voorstelling vindt. De waardering stijgt naarmate je hogere combo’s maakt en daalt uiteraard als je het tegenovergestelde doet. Is de meter leeg (tegen die tijd word je ook getrakteerd op een luid boegeroep), dan moet je van het podium af en kun je opnieuw beginnen.
Om de eentonigheid tegen te gaan, alleen maar meppen gaat op een gegeven moment natuurlijk vervelen, kent ieder level dat je speelt drie challenges. Deze variëren van een bepaalde combo behalen tot het eerst verslaan van de kleinere vijanden rondom een midden-baas in plaats van gelijk vol op de (veel grotere) boss in te slaan. De gameplay krijgt er inderdaad wat meer afwisseling door, in combinatie met het vrijspelen van nieuwe moves, maar net als bijna iedere andere game binnen dit genre wordt toch ook Foul Play op den duur wat eentonig.
Een extra impuls in de replay is de mogelijkheid om te game in co-op te spelen, zowel online als offline. Als je in je eentje speelt vecht je namelijk alleen maar in de vorm van Baron Dashfort, terwijl je in co-op zij aan zij vecht met Mr. Scampwick (die uiteraard bestuurd wordt door de tweede speler). Hierdoor is het maken van combo’s ook een stuk makkelijker. Want hoewel je echt heel beroerd moet spelen om game over te gaan in Foul Play (het is mij tot op heden nog geen enkele keer gelukt), is het maken van grote combo’s wel een stukje lastiger. De vijanden bevinden zich in verschillende dieptes (dichter bij het publiek en verder naar de achterkant) op het podium, waar je je personage heen stuurt door respectievelijk de linker analoge stick naar je toe te halen en van je af te duwen. Het gebeurt vaak dat je niet in één keer op de juiste ‘diepte’ zit, en dus naast de vijand slaat in plaats van er tegenaan. Daardoor wordt de combo onderbroken en zakt je mood-o-meter. Het had net wat lekkerder en uitdagender gespeeld als je sneller af was en de besturing in de diepte beter reageerde.
http://www.youtube.com/watch?v=AVADFke3V5c
Dit maakt Foul Play echter niet tot een slechte game, verre van dat zelfs. De eerder geroemde stijl staat als een huis, waar overigens ook de vrolijke intromuziek een aardig aandeel in heeft. Daarnaast speelt de game, ondanks het smetje op de besturing, lekker vlot en vloeiend. Hij ramt lekker weg, alleen niet voor al te lang. Dit is typisch zo’n spel om even tussendoor te spelen als je je gedachten wilt verzetten. Een leveltje of twee à drie per speelsessie. Dan heb je net even dat leuke, frisse van de gameplay te pakken en verval je tegelijkertijd niet te veel in herhaling.
Tijdens mijn eerste speelsessie op de Gamescom zag ik al dat Foul Play speciaal was, het eindproduct is echter net iets minder goed uitgepakt dan ik dacht. De stijl, setting en muziek springen in het oog en zijn uniek en de game speelt lekker, maar de gameplay had nog net een tikkeltje innovatiever gemogen.
[review pros=”+ Unieke setting en stijl
+ Speelt lekker vlot en soepel weg” cons=”- Gameplay wordt op den duur wat eentonig
– Besturing net niet verfijnd genoeg” score=80]
