Dit is een bizarre game. Dit is uiteraard een spel met Wario in de schijnwerpers, dus een stevige dosis gekkigheid hoort erbij, maar dit is los van de gekte gewoon echt een bizarre game. De eerste indrukken die het spel op mij maakten, lagen totaal niet binnen mijn verwachtingspatroon. Voor een stuk ligt dat aan mezelf. Ik heb Wario altijd geassocieerd met een spervuur van tientallen simpele idiote minigames waarbij je meteen wist wat je te doen stond: springen, hakken, niezen en meer van dat leuks. Game & Wario is een volledig ander beestje waarbij je gewoon een verzameling van zestien uitgewerkte minigames op je bord krijgt. Tijd om de verwachtingen bij te sturen dus. Dit is geen WarioWare Wii U, maar Game & Wario.
De titel verwijst uiteraard fijntjes naar de vroege gloriejaren waarin Nintendo furore maakte met de draagbare Game & Watch-spelletjes en verklapt eigenlijk wel dat je met zestien uitgewerkte spelletjes te maken krijgt. Voor fans van de doldwaze WarioWare-games is de eerste kennismaking echter toch wennen geblazen. In tegenstelling tot bij WarioWare, waar je op natuurlijke wijze meteen uitdokterde wat er van je verwacht werd in de korte spelletjes, krijg je hier bij elke minigame een uitgebreide uitleg voorgeschoteld. Bij elk spelletje krijg je enkele schermen met tekst die je duidelijk maken wat de bedoeling is van de minigame en hoe de GamePad gebruikt dient te worden. Het voelt initieel te veilig en voorspelbaar aan voor een game met de chaotische Wario in de hoofdrol. Het gerucht gaat uiteraard al geruime tijd dat Game & Wario gewoon een verzameling techdemo’s was, waarbij pas laat in het ontwikkelingsproces beslist werd om er een Wario-game van te maken. Tijdens het spelen lijkt dat gerucht wel erg geloofwaardig. Veel van de zestien spellen hebben een behoorlijk techdemo-gehalte en de audiovisuele stijl die fans vereenzelvigen met Wario is de lijm die gebruikt wordt om alles wat coherentie te geven.
https://www.youtube.com/watch?v=IKoA-nCFRyk
De grote vraag is uiteindelijk of de boel leuk is om te spelen. Hoeveel van de zestien minigames raken hun doel? Eerlijk gezegd valt dat wat mij betreft dik tegen. Ligt het aan mezelf, dat ik simpelweg te veel verwachtte van een game met de naam Wario opgekleefd, of aan Nintendo? In elk geval had ik tijdens het spelen vaak het gevoel met een ongeïnspireerde rushjob bezig te zijn. Wederom een minigame waarin je een skiër bestuurt dankzij de ingebouwde gyroscoop van de Wii U? Echt, kan het nog erger dan dat? Tuurlijk, fucking bowling zit er weer in, want na vijfendertig andere minigame-compilaties zaten we daar nog op te wachten. Ook Ashley de heks valt wat mij betreft glorieus op haar smoeltje omdat haar minigame een simpele kloon is van wat we al tientallen keren op iOS gezien hebben: een sidescroller waarin je het personage bestuurt door je apparaatje te bewegen. Dit is exact het soort afgezaagde shit dat gamers doet neerkijken op minigame-compilaties, en je zou toch verwachten dat een bedrijf als Nintendo daar boven staat. Helaas. Dat vier van de minigames het moeten hebben van het maken van tiltbewegingen met de GamePad is gewoon idioot. Waarom maak je als bedrijf een console waarbij een tweede scherm de grote raison d’etre is als je zelf nauwelijks lijkt te weten wat je er mee aanmoet?
Die indruk krijg je in elk geval van Game & Wario. Wat moet je anders denken van een spel als Arrow dat gewoon schaamteloos het idee van Takamaru’s Ninja Castle uit Nintendoland gebruikt? Ninjasterren vervangen door pijlen, en klaar. Puur opvulsel. Bird vind ik dan ietsje leuker om te spelen. Niet opzienbarend of origineel, verre van, maar amusant. Je bestuurt een vogeltje in een schattig geanimeerde 2D-setting en beweegt je van links naar rechts om vallende zaadjes op te pikken met je lange tong. Wanneer er een zaadje op de grond valt, verdwijnt er een stuk van je grond, en krijg je een zaadje op je kop, dan sterf je. Erg simplistisch van opzet, maar deze vond ik wel leuk voor even. Ook bij Patchwork valt er wat pret te beleven. Het is een simpel puzzelspelletje waarbij je stukken stof aan elkaar moet bevestigen. Leuk zolang het duurt, maar daarna ben je het meteen weer vergeten. Design zou ik dan weer niet eens een game durven noemen. De grens tussen spelletje en techdemo is wel erg vaag bij dit onderdeel waarbij je gewoon wat figuren tekent die op het eind op een robot gekleefd worden. So far not so good dus. Tot dusver heb ik het over een parade van inspiratieloze meuk gehad waarbij slechts twee spelletjes wat echte pret op konden leveren. Diepe, diepe zucht.
Wat hierachter komt is echt wel beduidend beter, een gevalletje van saving the best for last, maar wat mij betreft is Game & Wario als geheel dus een flop. De wrange grap is dat het zo veel beter had kunnen uitpakken als Nintendo het oorspronkelijke plan had gevolgd en niet geopteerd had voor simpel geldgewin. Game & Wario was bedoeld om gratis geleverd te worden bij elke Wii U-console. Gewoon een viertal gratis spelletjes die net zoals bij Wii Sports indertijd spelers meteen de mogelijkheden van hun systeem doet ontdekken. Uiteindelijk werd dat idee dus geschrapt en werd besloten het geheel aan te vullen om er een volwaardige titel van te maken. Dat bijna alle toegevoegde games gewoon crap te noemen zijn, is extra tragisch als je ziet hoe fun en innovatief de oorspronkelijk bedoelde spelletjes wel uit de verf komen.
Zo is er dus Taxi, een hectisch rijspelletje waarbij je op je GamePad door de voorruit van je wagen kijkt. Bedoeling is om boerderijdieren uit de klauwen van aliens te redden door tijdens het rijden ruimteschepen uit de lucht te knallen. Dit voelt aan als een volledig uitgewerkt minispel, inclusief een groot moederschip als eindbaas. Toegegeven, ook dit spelletje vertoont wat gelijkenissen met Nintendoland’s Metroid Blast, maar het levert hoe dan ook een eerste succesje op. Ook Pirates is een schot in de roos. Het is een ritmische game waarbij je op de maat van de muziek pijlen moet opvangen die piraat Wario op je af vuurt. Dit doe je door de GamePad als een soort schild te gebruiken om de pijlen te blokken die van boven, links, rechts en voor je op je afgevuurd worden. Het klinkt volstrekt idioot en dat is net het leukste eraan. Je staat als een malloot om je heen te draaien en dat zorgt voor leuke momenten voor iedereen in de kamer. In Shutter verandert je GamePad in een fototoestel. Je krijgt de opdracht om vijf personages te fotograferen en moet de menigte afspeuren op zoek naar je modellen door je Pad op het scherm te richten en te zoomen met de schouderknoppen. Erg leuk en zelfs een tikje uitdagend, maar met slechts drie levels helaas net te beperkt. Tenslotte is daar nog Gamer als piece de resistance van de collectie. Het concept hierachter is geniaal. Je speelt een kleine uk die stiekem onder de lakens na bedtijd op zijn GameBoy zit te spelen, en moet opletten dat je boze moeder je niet betrapt. De uitwerking is hier echt briljant te noemen, want op je GamePad krijg je eindelijk de gekende microgames van twee à drie seconden te spelen, terwijl je met één oog het grote scherm moet blijven gadeslaan. Wanneer je moeder komt kijken, moet je snel zorgen dat je doet of je slaapt, en zo lang je dat kan volhouden, blijf je lekker microgames spelen. Dat mams op het grote scherm voorgesteld wordt als een boosaardig mormel is een fijne kers op de taart die Gamer heet. Zonder twijfel het leukste spel van de verzameling.
Naast al deze spellen bedoeld voor solitaire spelers is er ook een beperkt multiplayerluik te vinden in Game & Wario. Net als de gehele game is ook deze behoorlijk hit and miss met een rare variant op curling en een simpele ritmische game, maar er is gelukkig ook een spelletje genaamd Fruit te spelen waarbij de speler met de GamePad een appeldief aanduidt en de anderen moeten zien te achterhalen waar de vermaledijde onverlaat zich bevindt op het scherm. Een leuke whodunit. Als afsluitertje is er nog Sketch, wat in feite gewoon Pictionary is in een Wario-jasje. Zoals het gros van deze collectie niet bepaald origineel te noemen, maar gelukkig wel nog steeds leuk.
Dat Game & Wario teleurstelt is ietwat een understatement. De audiovisuele stijl waar Wario garant voor staat, blijft voor leuke momenten zorgen, maar het fungeert hier te veel als bindmiddel voor een verzameling van grotendeels ongeïnspireerde spelletjes. Bijna de helft van deze collectie levert echt leuke gameplay op, maar de rest is nauwelijks je tijd waard. Nintendo kan stukken beter dan dit, dat bewezen ze reeds een dik half jaar eerder met Nintendoland.
[review pros=”+ Bizar” cons=”- Inspiratieloos” score=55]
