Weet je nog? Die tijd dat er jaren waren dat er niet veel soeps gebeurde op gebied van gaming? Jep, die zijn er echt geweest. De laatste paar jaar lijken zowel op gebied van software als op gebied van hardware een aaneenrijging van hoogtepunten in vergelijking met de jaren voorafgaand. Wij kunnen de toffe titels in ieder geval niet meer op twee handen (en wel meer ook!) tellen, en hebben voor jullie een mooi overzicht gemaakt van onze tien favoriete games van het afgelopen jaar. Gisteren maakten we de nummers tien en negen bekend, vandaag volgen de nummers acht, zeven en zes.
8 – Metal Gear Solid V: The Phantom Pain
Metal Gear Solid V is de best beoordeelde game van het jaar. De game wist een stevige 99 te scoren op GameParty en harkte een gemiddelde van 95 binnen op Metacritic. Je zou verwachten dat de game dus een no-brainer zou zijn om onze Game of the Year te worden, maar dan heb je het dus mis. Dit jaar hebben we gewoon met zijn allen lekker subjectief gestemd en is het dus een kwestie van gevoel in plaats van puur op vlak van cijfers de lijst op te stellen. Om eerlijk te zijn was ik het daar initieel niet bepaald blij om. Ik ga nog niet verklappen welke game bovenaan prijkt, maar ik kan je wel vertellen dat ik verdomd hard rel geschopt heb toen ik zag dat Metal Gear Solid V: The Phantom Pain slechts de plek inneemt die ze gekregen heeft. Op dat moment was ik pas enkele uren aan het spelen en nog zwaar onder de indruk van het spel. De geflipte cinematische proloog die pure Metal Gear Solid is gevolgd door missies in Afghanistan die je lekker wat vrijheid geven om je doelen te bereiken zoals je zelf wilt. Er zijn weinig games die je in de eerste uurtjes zo weten te overdonderen als deze Phantom Pain. Als je echter steeds verder gaat in de game, dan ebt dat gevoel, voor mij in elk geval, wat weg. Het verhaal is bijvoorbeeld warrig, zoals een puzzel waar stukjes van ontbreken. Het gerucht doet de ronde dat Konami stevig heeft zitten knippen in de game en dat dit niet het werk is dat Hideo Kojima af wilde leveren. Dit is een game van de hand van die kerel die een epiloog van over de veertig minuten aan zijn vorige game hing, om toch maar tonaal de puntjes op de i te kunnen zetten. Dat deze Phantom Pain dingen dan afraffelt is gewoon raar. Het gebrek aan een indringend gelaagd verhaal neemt voor mij dan ook wat van de draagkracht van de game weg.
Het is een meesterlijke stealthgame die je missie na missie uitdaagt om de beste aanpak uit te dokteren, maar het mist vaak de gravitas die je met de serie associeert. Een ander pijnpunt wat de game verhindert om niet hoger op de lijst te komen is tegelijk ook de sterkte van het spel. Je hebt meer dan dertig uitgebreide missies en een stevige tweehonderd zij-missies. Dat is behoorlijk wat om je tandjes in te zetten, alleen voelt de game door het gebrek aan context en verhalende afwisseling repetitiever aan dan het spel eigenlijk is. Na dertig uur secuur sluipen, omgevingen verkennen en doelen veroveren heb ik slechts 19 procent van de game afgewerkt, heeft iemand überhaupt de tijd om alles te doen in deze game? De game is zonder enige twijfel één van de grootste toppers van het afgelopen jaar, maar de plaats op het hoofdpodium is net te hoog gegrepen voor Hideo’s gebrekkige meesterwerkje. ~ Eefje Schietgat
7 – Fallout 4
Na jarenlang te hebben moeten wachten is het op 10 november 2015 dan eindelijk zo ver: gamers kunnen eindelijk weer uit een vault komen om de gevaren en wonderen van een post-apocalyptische wereld te ontdekken. In Fallout 4 hebben we in ieder geval Vault 111 kunnen verlaten en zijn gamers massaal het Boston van ‘na de bom’ ingedoken. Wekenlang ging het op internet maar over één game: Fallout 4. Titels als Star Wars Battlefront en Call of Duty Black Ops III waren haast niet te vinden op sites als Reddit; iedereen ging los op Fallout 4. Wij hebben zelf ook een enorme Fallout-fan op de redactie rondlopen en dat is Lisa. Zij kroop dan ook uit haar Vault om de game te spelen. In tegenstelling tot de vorige games speel je overigens niet zo veel in die eerder genoemde vault. Van de tijd in de schuilkelder krijgen we alleen te zien dat je zoontje ontvoerd wordt en dat je partner een kogel door haar hoofd heen krijgt. Als dat geen motivatie is om de Vault uit te gaan, weet ik het ook niet…
https://www.youtube.com/watch?v=CIjtpCqTG30
Wat opvalt als je de vault uit stapt, is het feit dat de wereld behoorlijk kleurrijk is. Waar het in Fallout 3 vooral een grijze en grauwe wereld was en in New Vegas je een palet aan bruine kleuren voor je kreeg, is de wereld in Fallout 4 een stuk kleurrijker. In mijn ogen is dat wel een goed idee, omdat de game hierdoor net een stukje ‘realistischer’ wordt. Natuurlijk, het is niet heel realistisch dat je tegen enorme muggen en Ghouls vecht, maar je weet maar nooit wat er kan gebeuren nadat er een enorme nuke valt. Dat het kleurenpalet van de wereld verandert, is in ieder geval redelijk uitgesloten. Fallout 4 mag dan grafisch niet de allersterkste game zijn, maar gameplay-wise maakt de game dat volledig goed. Opnieuw kun je honderden uren in de game verliezen. Maar toch staat de game niet zo bijzonder hoog in de top 10 van GameParty. Hoe komt dat dan, hoor ik je denken? Allereerst is het RPG-genre een genre wat niet altijd even geliefd is binnen GameParty. Een aantal redactieleden hebben de game simpelweg niet gespeeld. Ook kunnen we toch niet langs een aantal bugs kijken bij Fallout 4. Dit zorgt ervoor dat de fun soms een beetje wordt weggenomen. Begrijp ons niet verkeerd: Fallout 4 is een van de tofste games van 2015, maar niet dé tofste. ~ Robin Link
6 – Batman: Arkham Knight
Wees de Batman. De woorden waren nooit eerder zo betekenisvol. Na een fantastisch debuut met Batman: Arkham Asylum en een perfecte opvolger in de vorm van Batman: Arkham City, bracht Rocksteady Studios eerder dit jaar de afsluiter van haar trilogie. In de vorm van Batman: Arkham Knight werd de set voor het verhaal wederom groter en het verhaal opnieuw duisterder. Niet alleen vocht Batman dit keer een gevecht tegen zijn gevaarlijke cast aan scheurken, maar hij vocht vooral een gevecht met zichzelf, met zijn mentale gesteldheid. Niets was wat het leek, Bruce Wayne had psychologische schade, iets wat ten uiting kwam door de gehele game heen, waardoor je acties niet altijd even sympathiek waren.
Het gevoel wat dit met zich meebracht was oppermachtig, maar op andere momenten machteloos. Het gaf het personage van Bruce Wayne een extra dimensie, een kant van hem die we eerder niet hadden gezien. Natuurlijk weten we dat Batman geen Superman is en dus een zeer duistere kant heeft (waar Superman alles volgens het boekje doet, wil Batman dit boekje nog wel eens dichtslaan om er niet naar om te kijken), maar nooit eerder kwam dit echt een game naar voren zoals dat hier gebeurde. Is alles mogelijk, mag je alles doen om je missie te voltooien? Zijn er grenzen die overschreden moeten worden? En is dat het waard om jezelf te verliezen om anderen te helpen?
Het gaf Arkham Knight een wat serieuzer randje dan eerdere delen (al waren die ook behoorlijk serieus te noemen, uiteraard). Het bracht het personage naar een nieuw niveau, zonder de gameplay te vergeten. Uiteraard was de toevoeging van de Batmobile een hele toffe. Scheuren door de straten van Gotham in dit gevaarte voelde vanaf moment één tof, al werden de missies rondom de wagen op een gegeven moment misschien net iets te repetitief. Maar hey, Batman kan zelf ook niet uitkiezen wat de bad guys van plan zijn natuurlijk, dus laten we ons daar vooral niet te lang op gaan focussen. Als totaalpakket was Batman: Arkham Knight een hele solide game, een zeer sterke Batman-ervaring. Een afsluiter van een briljante trilogie, maar ook een opening voor veel mooie nieuwe content in de vorm van andere DC-games! ~ Bas van Dun
Morgen zijn we weer bij je terug met de volgende drie games uit onze top 10. Wat zijn jouw favoriete games van het afgelopen jaar?
