Waar de gemiddelde presentatie tijdens de Gamescom gegeven wordt in witte, saaie kamers, had 2K een complete huiskamer ingericht voor Mafia III. Boeken, relaxte banken, een groot scherm, kasten en zelfs een open haard, alles in de stijl van de jaren zestig. Voordat de presentatie begon zat de sfeer er al goed in.
Nee, ik heb Mafia III niet aan mogen raken. Ik heb de game niet kunnen spelen. En geloof me, mijn handen waren aan het jeuken bij het zien van de beelden. Hoewel ik me totaal niet in Mafia III had verdiept kriebelde het meteen bij het zien van de eerste beelden. Ook al speelde iemand anders de game voor me. Ga even mee terug naar 1968. We schrijven het verhaal in New Bordeaux. Een stad, duidelijk geïnspireerd op New Orleans, die leeft. Elk steegje heeft zijn verhaal. Overal doen mensen hun ding. Dit is geen kunstmatige stad, deze stad lijkt een doel te hebben. Elke inwoner heeft een doel. Zo ook jij. Het doel tijdens de presentatie was Tony Derazio.
Maar voordat dit doel bereikt kon worden werden we geïntroduceerd tot de stad zelf. De stad, die volgens de ontwikkelaar gewoon een hoofdrolspeler is in de game, is opgedeeld in verschillende districten. Tien stuks, om precies te zijn. Het interessante is dat elk district anders is dan de andere en een compleet eigen karakteristieke trek heeft. Bijvoorbeeld het district waarin je vooral veel Italianen tegen gaat komen, terwijl ergens anders de rijken hun ding doen. Er is ook een platteland. Het zal tijdens het spelen veel afwisseling brengen, liet de ontwikkelaar weten. Leuk is dat dit ook zorgt voor verschillende bevolkingsgroepen. Hoe dat gaat spelen liet de ontwikkelaar minder duidelijk naar voren komen, maar dat zien we uiteraard in de volledige game in oktober.
Wat meteen opviel is hoe ongelooflijk goed Mafia III zijn best doet om de sfeer en het tijdsbeeld neer te zetten. De muziek die uit de radio komt (denk aan GTA) klopt. De grafische stijl klopt. De manier waarop details gegeven worden, op een tv-nieuwsuitzending-manier, werkt fantastisch. Op momenten was het alsof ik naar een goede film aan het kijken was. Achtergronden, diepgang, alles is aanwezig in elk frame dat ik zag. Dat de game er grafisch gezien ook nog eens behoorlijk goed uit ziet, helpt enorm. De personages zijn duidelijk via motion capture technieken tot leven gebracht en bewegen realistisch. Huid, haar, bewegingen, alles is zoals je het wil. Nog zonder een moment gameplay te hebben gezien was ik verkocht. Ik wil dit spelen.
Maar goed. Die gameplay dus. Daar staat of valt alles mee. Hoe mooi je game ook is, wanneer de gameplay kut is, is je game kut. Ik kan je vertellen dat Mafia III niet kut is. In een cutscene maakte ik kennis met Tony Derazio. Deze man maakt deel uit van District Downtown. Een belangrijke pief voor velen en handig met de financiële zaken. Vooral handig in zijn voordeel. Hij perst de werkende man af voor geld en zolang deze mensen betalen is er niets aan de hand. Echter, één persoon had een zware week gehad en kon niet betalen. Een kogel door het hoofd was het resultaat: Tony laat niet met zich fucken. Dat is waar de speler zijn intrede deed. Hier moest wat aan gedaan worden. Dit kon niet langer zo. We gaan wél met Tony fucken. En hard.
De vraag vanuit de ontwikkelaar die gesteld werd aan mij en alle andere journalisten die aanwezig waren zou de rest van de presentatie bepalen. Stealth of guns blazing? Stealth kreeg duidelijk de voorkeur, waardoor we zagen hoe Lincoln Clay, het personage dat je onder de knoppen krijgt, niet zomaar het gebouw bestormde waar Tony zat. Nee, een auto werd gestolen (nadat de nodige mensen vakkundig om het leven kwamen) en als chauffeur van Tony reed Lincoln de parkeergarage van het gebouw in. Door wat stille moorden te plegen, kwam hij een heel eind het gebouw in zonder opgemerkt te worden. Totdat het fout ging. Totdat de poep de ventilator wist te raken. Weg silencer, hallo lawaaierig wapen!
Hoewel die stealth-kills interessant waren, is het harde metaal dat uit je wapen vliegt ook verdomd leuk. Zo’n stealth-kill, zoals het doorsnijden van een keel of het steken van een oog, is bruut, grof en heerlijk. Tijdens de actievolle scene was duidelijk dat de makers best wel met een schuin oog naar GTA V hebben gekeken. De gameplay die volgde, de bestorming van het gebouw van Tony, leek verdacht veel op iets wat in Grand Theft Auto zou kunnen zitten. Maar hey, mij hoor je niet klagen. De actie was net wat harder, bruter en sneller dan in GTA. Omdat de omgeving meer te gebruiken is, kunnen moorden interessanter zijn dan het steeds maken van schoten door het hoofd. Rammen tegen een bureau. Een hoofd tussen een deur en een muur plaatsen en de deur gigantisch hard dicht rammen, dat soort dingen.
Uiteraard werd Tony gevonden. Wat daar gebeurde laat ik even in het midden. Ik ga het niet spoilen voor je. Een bevredigend einde, dat was het zeker. Mafia III was een bevredigende ervaring. Hoewel ik deeltje twee nooit gespeeld heb en het eerste deel enkele uurtjes maar, ga ik van dit nieuwe deel genieten. Ik genoot daar, in die warme huiskamer bij 2K. Nu wil ik genieten in mijn eigen huiskamer. Geef me die game!
