Oorspronkelijk in ontwikkeling als sequel, van ontwikkelaar gewisseld, alle vooruitgang een keer compleet in de prullenbak gegooid, reïncarnatie als re-make van het origineel. De weg die de nieuwe Prey tot nu toe af heeft gelegd is allesbehalve gladjes verlopen. Moeten we bidden dat het nog goed gaat komen?
Sinds Bethesda de rechten van Prey (en dus ook van het op dat moment in ontwikkeling zijnde Prey 2) heeft gekocht, lijken de puzzelstukjes langzaam op hun plek te vallen. Afgelopen E3 werd de game die eerst in ontwikkeling was als Prey 2 opnieuw aangekondigd onder simpelweg de noemer Prey. Geen vervolg meer, maar een remake van het origineel. Of, zoals de ontwikkelaars het zelf aangaven, een ‘re-imagining van het origineel met een psychologische twist’.
Prey komt uit de koker van Arkane Studio’s, de ontwikkelaar van onder andere Dishonored en het aankomende Dishonored 2. Na de eerste Dishonored is het ontwikkelteam opgesplitst: één groep ontfermde zich over de nieuwe Dishonored, de andere groep ging aan de slag met een nieuwe IP. Tijdens het uitwerken van de ideeën voor hun nieuwe game, kwam de tweede groep ontwikkelaars erachter dat ze iets wilden maken dat best wat overeenkomsten had met het originele Prey. Ruimtestation, aliens, mysterieuze krachten, dat soort dingen. En aangezien Bethesda de licentie voor Prey in huis had, waarom dan niet nog wat kleine tweakjes doen en een nieuwe game binnen die franchise maken? Et voila, daar was de geboorte van de nieuwe Prey.
Je speelt als Morgan Yu, een man (of vrouw, dat mag je zelf kiezen als je de game begint) aan boord van een ruimtestation dat is overgenomen door een kwaadaardig ras aliens. Met een zeer beperkte hoeveelheid wapens, munitie en andere spullen die je nodig hebt om in leven te blijven, moet je zien te overleven en tegelijk de evil aliens zien te verslaan. Het ruimtestation waarin je je bevindt is in principe vrij te verkennen, zowel van binnenuit als van buitenaf. Vooral dat laatste zag er in de demonstratie die wij kregen erg indrukwekkend uit. Met een ruimtepak aan beweeg je je langzaam aan de buitenkant van het schip door de zero-gravity omgeving heen. De diepte die je in de ruimte ziet en de ‘massaalheid’ van het ruimtestation worden je op dat moment op een prachtige manier duidelijk gemaakt.
Hoewel Prey in basis een first-person shooter wordt, zit er nog wel een klein RPG-element in de game verscholen. Dankzij technologie van de aanwezige aliens is het mogelijk om jezelf te upgraden met speciale krachten; het psychologische randje van de game. Door een naald in je oog te steken (auw) kan je jezelf nieuwe vaardigheden aan leren, zoals het scannen van personen en objecten op aanwezige alien-activiteit. De aliens kunnen namelijk ieder persoon of object wat ze willen overnemen, en zijn zodoende erg lastig op te sporen.
Nog veel toffer is overigens om zelf die kracht te leren. We zagen tijdens de presentatie dat Morgan zichzelf veranderde in een mok, om zo door een kleine opening een andere ruimte binnen te ‘vallen’ waar hij anders niet, of in ieder geval veel lastiger, terecht zou zijn gekomen. Deze krachten, die officieel trouwens ‘Mimics’ heten, zijn ook met elkaar te combineren. Om het bovengenoemde voorbeeld nog maar even aan te houden: gebruik de Mimic om in een object te kunnen veranderen om jezelf tot mok te maken en blaas jezelf vervolgens met de Mimic ‘kinetic blast’ over een hoge afscheiding heen. Ook kan je sommige wapens gebruiken om de omgeving in jouw voordeel te veranderen. Met een grote gluegun kan je bijvoorbeeld dikke klodders lijm op de muur schieten waarlangs je omhoog kunt klimmen. Of als ergens een open leiding waar giftig gas uitspuit hangt, knal je daar een klodder lijm in en kan je er veilig voorbij.
Of ja, veilig, het gevaar dat er ergens plotseling een alien tevoorschijn springt, blijft natuurlijk altijd bestaan. Ze komen voor in allerlei verschillende groottes, van kleine, vierpotige, spin-achtige, zwarte schimmen tot echte big-ass motherfuckers die je tot in je nachtmerries nog blijven achtervolgen. Constante spanning is gegarandeerd.
Dat is gelijk ook waar we de grootste vraagtekens nog hebben: de constantheid van de game. Dat je een groot gebied hebt (het complete ruimtestation) is op zich geweldig, maar we vragen ons af of je niet teveel in het diepe gegooid wordt. Nu hebben we het spel helaas niet zelf hands-on kunnen proberen, dus wat dat betreft kunnen we ook nog niks zeggen over de manier waarop duidelijk wordt wat je objectives zijn. Afgaande op de demonstratie is dit een van de grootste vraagtekens die voor ons overbleven.
De kaarten lijken vooralsnog goed geschud te zijn voor Prey. De hand van Arkane Studios is, mede door de design-stijl, goed terug te zien en we hebben er dan ook vertrouwen in dat deze reboot bestaande, maar ook nieuwe liefhebbers van de franchise aan kan gaan spreken. De beklemmende sfeer, de mogelijkheden die de Mimics met zich meebrengen en de grootte van het ruimtestation stemmen hoopvol. Bidden voor deze game lijkt een overbodige luxe te worden.
