Shit, WTF moet ik schrijven?! Daar zit ik dan, net mijn kids op bed gelegd, pizza in de oven want ik heb nog niet gegeten terwijl het al kwart voor negen is en zojuist getwitterd dat ik deze column nog ga tikken. Morgen moet dit alweer op GameParty staan en ik ben één groot blanco vel. Ik heb niets. Ik ben leeg. Moe gestreden van een dag arbeid omdat iedereen op vakantie is en ik nu dus alles in mijn eentje moet doen. Nog even een meeting gehad van een kwartier die uiteindelijk anderhalf uur in beslag nam. Maar ik ben gelukkig wel op tijd thuis, mijn kids slapen eindelijk en ik heb het rijk alleen want mijn vriendin is aan het babysitten. Het huis is stil en donker. Ik zit achter mijn computer met enkel een bureaulamp aan, een lekkende kraan op de achtergrond en een tikkende oven voor mijn pizza die nog 7 minuten moet. Soms voel ik me echt zo’n ouderwetse jaren ‘60 schrijver. Op die pizza na dan.
Ondanks dat ik moe ben weet ik ook dat ik straks, na het tikken van deze column en het verorberen van mijn overheerlijke Ristorante salami pizza (sorry, Dr. Oetker, je royalties waren te laag), toch nog even achter mijn Playstation plaatsneem. Ik weet dit. Ik voel dit. Mijn vriendin zegt dan wel eens dat ik verslaafd ben aan gamen. Wat houdt dat dat precies in; verslaafd zijn aan gamen? Als de kids naar bed zijn en ik heb gegeten, wil ik gewoon gamen. Elke godvergeten dag. Maar dat is toch geen verslaving? Het is ook niet zo dat ik dan ook elke dag aan het gamen ben. Ik wil het wel altijd maar het gebeurt niet altijd. En dat vind ik dan ook niet erg. Nee, echt niet. Nou, ik zeg toch dat ik het niet erg vind?! Godver, ik vind het echt niet erg hoor!! Laat me met rust.
Ik lees wel eens verhalen van gasten die dagen achter elkaar in een internetcafé of gewoon thuis in de veilige omgeving van hun slaapkamer World of Warcraft aan het spelen zijn en dan dood gevonden worden. Simpelweg omdat ze, òf te lang achter elkaar in één houding zitten wat hun bloedvaten doet dichtslibben, òf omdat ze vergeten te eten. Ja ik zei: vergeten te eten. Kijk, dan heb je het pas over een verslaving. Daar ben ik nog verre van. En dat zal mij ook nooit gebeuren. Ik begrijp überhaupt niet hoe dat kan gebeuren. Zijn er geen eigenaren van zo’n internetcafé die dat in de gaten houden? Of ouders die zo nu en dan je kamer ongevraagd binnen lopen? Gat-in-de-markt-idee: open een kantine in zo’n internetcafé en je bent van het gelul af. Die gamers ruiken dat eten en nemen dan een welverdiend en broodnodig rustmoment van hun game. Zo simpel. Voilá, en ik heb weer wat banen gecreeërd tussen het tikken van een column door. Ik ben fantastisch. En wat betreft de gamers in hun slaapkamers? Ouders: fuck privacy. Loop die deur binnen en schop je kind achter die computer vandaan. Maar wel alleen in het geval als je ze al twee dagen niet hebt gezien. Niet al na een paar uurtjes, dat is gewoon kindermishandeling.
Nee, ik vind niet van mezelf dat ik verslaafd ben. Dan denk ik dat ik nog meer verslaafd ben aan Facebook en Twitter. Ik check elk uur mijn Facebook en in het geval van Twitter, wat ik nu een beetje begin te begrijpen en aan het ontdekken ben (sorry, ik ben al 33 dus het kost me wat meer tijd), hier heb ik net nog even een post voor gedaan. Tja, ik rook en drink niet, dus als dit het ergste is… Verder kijk ik veel filmpjes op Youtube en denk ik dat ik net zo goed ben als die gamers die daar hun montages op zetten met hun tiende MOAB die ze hebben gehaald door te quickscopen in Modern Warfare 3, maar als ik dan zelf achter mijn console ga zitten en een hele Prestige probeer te quickscopen en mijn ratio helemaal naar de tyfus is geholpen, dan word ik toch een ietsiepietsie boos. Maar het pusht mij wel om het te blijven proberen. Misschien ben ik inderdaad wel verslaafd ja. Verslaafd aan het halen van succes! Verslaafd aan prestatie! Verslaafd aan online dominantie! Als ik dit typ, hoor ik altijd zo’n heldhaftig muziekje op de achtergrond, jullie ook? Nee? Oh, laat maar zitten dan. Ik heb niets gezegd.
Uiteindelijk is dit meer een beetje een blog geworden dan een column. Maar goed, blog of column, dit heeft me toch weer twee uur kostbare game-tijd gekost. Ik ga alvast richting mijn Playstation, lieve lezers. Of zal ik toch eindelijk Skyrim gaan doen op mijn Xbox…? Heb die game al twee maanden liggen, gekocht in de uitverkoop, maar nog geen enkele keer gespeeld. Gewoon fucking Skyrim. Noem ik mezelf nou een gamer?! Soms walg ik van mezelf. En waarom maak ik dit publiekelijk? Ik voel me misselijk. Ik stop mijn duim in mijn mond en neem de foetushouding aan. Fuck gamen, ik ga naar bed.
Eén keer per maand verschijnt “vrijdagavond gameavond”, een column van Auke van Leersum. Hierin omschrijft deze gamende vader van twee kinderen op geheel eigen wijze zijn zoektocht naar de perfecte balans van de hectiek van de huidige gamewereld in de hectiek van zijn gezinsleven.
