Volgend jaar vier ik mijn tiende jaar bij GameParty. Dat maakt van mij de oudste, meest ervarene rot van heel de GPN-bende. Je zou haast verwachten dat ik net een ietwat beter voorbeeld zou zijn als het aankomt op het afleveren van coherente teksten tegen de deadline aan, maar nee, dan zou je het mis hebben. Haast tien jaar later draait het nog steeds primair om die speelse tintelende opwinding die je voelt als gamer wanneer je een belangrijke titel mag reviewen. Die eerste echt grote titel die ik in het najaar van 2006 mocht reviewen was natuurlijk Gears of War, de perfecte game om duidelijk te maken dat je ook als lief ogend meisje kan genieten van het idee dat een vuurwapen gecombineerd kan worden met een kettingzaag. Dat was echter toen, dit is nu en hier zijn we terug. Zelfde meid, zelfde game, beiden er nog best appetijtelijk uitziend voor onze leeftijd, klaar voor de review.
Laat me maar meteen eerlijk zeggen dat het enthousiasme die de aankondiging van deze Ultimate Edition genereerde, bij mij aan de lauwe kant was. Ik herinner me de game en vooral haar relatief onbevredigende einde nog en vond het dan ook een rare keuze om enkel die eerste game in een remaster uit te brengen. Tegenwoordig is het een beetje moeilijk voor mij om deel één los te zien van de gehele trilogie als een op zichzelf staand gegeven en dus leek deze versie me toch een vreemde eend in de bijt. Is deze Ultimate Edition bedoeld voor nieuwkomers die nooit eerder een Xbox hadden en dus nooit Gears of War ervaren hebben? Of misschien voor de fans van het eerste uur die dit najaar sowieso al de gehele trilogie via backwards compatibility kunnen spelen op hun One? Misschien is deze remaster toch vooral bedoeld voor nieuwbakken ontwikkelaar The Coalition, die door terug te grijpen naar het origineel op perfecte wijze kan doorgronden hoe de raderwerkjes die de ervaring van Gears of War vormen in elkaar passen. Wat de reden uiteindelijk ook is, hoe essentieel of overbodig deze Remaster ook mag lijken voor je persoonlijk, het is wel een spel die als geen ander toont welke plaats Gears inneemt in het pantheon van invloedrijke games.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Wat Gears of War betekende moet je in de context van 2006 zien, toen de markt overspoeld werd met run and gun-shooters in de stijl van Call of Duty en Halo. Toen kwam er dus die ene nieuwe titel van Epic die in het oog sprong met vooruitstrevende graphics maar toch vooral indruk wist te maken met een fris gameplaymechanisme waarbij het zaak was je van cover naar cover te bewegen. Gears was niet de eerste game die dit soort gameplay introduceerde, die eer gaat naar het in 2003 verschenen Kill Switch, maar het was wel de eerste game die het introduceerde bij het grote publiek. Een camera die zoals bij Resident Evil 4 dicht op de huid van het personage zat leverde in combinatie met het bewegen van cover tot cover gevechten op die tegelijk gewelddadig en intiem aanvoelden. Dat doet het nog steeds, zoveel jaren later. Het is opmerkelijk hoe intens de actie in Gears of War nog steeds voelt. Vergelijk dit gewoon al eens met de gameplay van Uncharted die het gegeven van schieten vanuit cover behoorlijk geperfectioneerd heeft door de jaren heen. Nathan Drake beweegt zwierig van het ene dekkingspunt naar het andere, velt een tegenstander of twee met enkele salvo’s en maakt een derde af met een headshot, tempo. Gears of War daarentegen voelt ook in deze ultieme versie trager en stukken rauwer aan. Je personage, Marcus Phoenix is dankzij dat body-armor en gespierde uiterlijk een stukje logger in gebruik dan je anno 2015 gewend bent en de Locust die je bekampt, dat zijn geen doetjes. Ik was vergeten hoeveel kogels de vijanden in Gears of War slikken voor ze finaal het hoekje om gaan; je moet ze echt aan gort knallen. Dit is dus geen game waar je van tientallen meters ver voor het headshot kunt gaan, maar waar je zo dicht mogelijk bij de vijand wil naderen omdat je kogels up close het hardste aankomen. Dat zorgt uiteraard dat er nog steeds een behoorlijk heftige dynamiek in Gears of War zit die nog steeds overeind blijft; elk gevecht in Gears is ook exact dat, een gevecht.
Wat uiteraard ook helpt is dat de Lancer nog steeds, naar mijn mening, één van de stoerste wapens ooit blijft. Een beest van een machinegeweer dat je met een simpel herlaadkunstje sterkere kogels kunt geven, maar die ook kan jammen wanneer je het herladen in een stress-situatie verpest. Een machinegeweer waarop een kettingzaag gemonteerd staat. Noem me één meleewapen dat bevredigender is dan de kettingzaag van de Lancer? Negen jaar geleden was het al een grotesk plezier om een Locust doormidden te zagen terwijl het bloed en de ingewanden tegen het scherm spatten en dat is vandaag de dag nog steeds het geval.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Wat tijdens het spelen ook opvalt is hoe sterk de campaign van Gears of War in elkaar steekt op vlak van tempo. De game levert je mondjesmaat nieuwe wapens en varianten op Locust om die op te gebruiken, en wisselt erg goed tussen actie en rustige momenten. Ik weet maar al te goed dat veel gamers een hekel hebben aan de manier waarop Gears of War soms voor een ruime tijd de vuurgevechten aan de kant schuift om je traagjes door het verhaal te laten bewegen. Nu is het wel zo dat beide vervolgen een betere balans wisten te treffen in de wisselwerking van actie en verhalende momenten, maar toch vind ik de trage stukjes in deze eerste Gears of War nog steeds genieten. Na Gears of War: Judgment die gewoon een aaneenschakeling van actiesegmentjes was, voelt Gears of War herspelen echt aan als terugkeren naar de basis van waar de reeks voor stond. Het daagt je ook tijdens het spelen waarom The Coalition net deze game wou herontdekken, want tonaal neigt deze eerste game regelmatig en effectief richting survival horror, een richting die deel 4 afgaande op de eerste beelden ook lijkt te gaan volgen. Uiteindelijk krijg je dus de vertrouwde campaign, in haar volle memorabele glorie en inclusief de negentig minuten die voorheen exclusief aan de PC-versie waren, en dat voorzien van een grafische lik verf die de game hedendaags doet lijken. Ik zeg doet lijken omdat er uiteraard wat barstjes in het vernis zijn die de leeftijd van het spel prijs geven. Animaties bijvoorbeeld zijn overgenomen uit het originele spel wat zorgt dat in een tijd van mo-cap de bewegingen van personages aan de houterige kant zijn. Ook is het maar al te goed dat Gears of War nog steeds volledig in co-op te spelen is en dat mijn dochter zo rond haar vijftiende eindelijk genoeg skills verzameld heeft om een goeie partner te zijn op het slagveld, want de AI? Jezus Christus van Nazareth op teensandalen, wat is me die nog altijd beroerd zeg. Ik weet dat ik indertijd Dominic tijdens mijn speelsessies heb zitten vervloeken, de gast wordt Dom genoemd en heeft zijn naam echt niet gestolen. Hij en je andere AI-buddies gaan op de verkeerde ogenblikken dood, lopen je te vaak voor de voeten en zijn gewoon een tikje nutteloos. Het is geen onoverkomelijk struikelblok, dat was het jaren geleden ook al niet, maar de gebrekkige AI voelt na alle progressie die de afgelopen jaren gemaakt werd dommer dan ooit aan. Enkel op dat vlak en in een paar designkeuzes zoals het moeten kiezen welk pad je gaat volgen via een abrupte prompt of ver uiteen liggende checkpoints voel je echt de leeftijd van de game door. Los daarvan moet de game op vlak van beleving niet onderdoen voor andere moderne titels en blijft het een ijzersterke beleving die door de hertimmerde graphics en dertig frames per seconde cap er beter uitziet dan ooit tevoren.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
En dan, dan kom je uiteraard bij de multiplayer terecht, die nu opgeschroefd is naar zestig frames per seconde, en dat maakt wel degelijk een verschil. Naar mijn gevoel voelt de besturing van deze multiplayer het zuiverste van alle delen die ik al gespeeld heb en het is duidelijk dat The Coalition hier veel meer heeft zitten tweaken dan bij de campaign. Er zijn elementen uit de sequels toegevoegd aan de Multi van deze Ultimate Edition, het rollen gaat stukken soepeler dan het vroeger deed en wapens als de Torque Bow laten zich makkelijker hanteren. Het is dezelfde multiplayer maar dan vloeiender dan ooit gebracht, met dedicated servers en als eerste game op Xbox One, support voor LAN. Je komt weliswaar voor de campaign in haar herwerkte glorie te beleven naar deze Ultimate edition, maar je blijft voor de verslavende multiplayer die nog steeds als een huis staat, zelfs zonder de pas in deel twee geïntroduceerde Horde-mode.
Deze Ultimate Edition mag dan wel een tikje overbodig lijken, toch doet ze wat ze moet doen en dat is met moderne middelen aantonen wat van Gears of War de klassieker maakt die het is. Ik had graag gezien dat The Coalition een deel van de zorg die ze in de graphics gestopt hebben ook hadden op de AI toegepast, maar dat minpunt blijft dus hangende. Desalniettemin is Gears of War Ultimate Edition een topper die reikhalzend doet uitkijken naar het vierde deel volgend jaar waarvan je toegang krijgt tot de beta als je dit schijfje in huis hebt. (Hou er verder ook rekening mee dat indien je de game dit jaar nog in multiplayer speelt je gratis downloads mag verwachten van de Xbox 360-versies van de gehele trilogie en Judgment om te spelen op de One)
[review pros=”+ Grafische herwerking zorgt voor een frisse blik
+ Gameplay blijft nog steeds brutaal en intens
+ Multiplayer loopt heerlijk vloeiend met zestig frames” cons=”- De AI van je kompanen werd niet aangepakt en is dus nog steeds oerdom
– Kleine designkeuzes en houterige animaties geven de leeftijd van de game prijs
– Gears of War 2 en 3 ook als remaster was uiteraard helemaal ultiem geweest (lekker hebberig van me)” score=82]
