Eén van mijn favoriete games op de vorige generatie spelconsoles? Duidelijk Ghost Recon: Advanced Warfighter. De tactische gameplay, de puike graphics, het samenspel met andere spelers, het was anders dan alles wat ik tot op dat moment gespeeld had. En weet je, tot de dag van vandaag is het ook nog steeds mijn meest favoriete Ghost Recon. Breakpoint kon hier niks aan veranderen.
Ghost Recon: Wildlands was een toffe open-wereld shooter waar, als je het aan mij vraagt, de potentie vanaf knalde. Met een verhaal dat net wat beter zou zijn, meer diversiteit in de missies en een groter scala aan toffe gadgets kon een vervolg een geweldige game worden die de grote open wereld ging rechtvaardigen. Breakpoint, het vervolg op Wildlands, doet dit echter helemaal niet. Sterker nog, ik vond niets van waarde in Breakpoint wat niet al in Wildlands zat. De game deed me dan ook vaker dan eens denken aan Wildlands, doordrenkt in een standaard Ubisoft-sausje. Nu is dit oké wanneer de game het beter doet dan de voorganger en systemen en gameplay beter weet te maken. Ook dat is in mijn ogen niet het geval. Wat is hier aan de hand?
Het ‘echte Bolivia’ uit Wildlands is ingeruild voor het fictieve eiland Auroa, een plek waar techleider Jace Skell killerdrones in wil zetten om de wereld beter te maken. Want vrede start met wapens, uiteraard. Natuurlijk wordt de gehele operatie van Skell gehijacked door een ex-Ghost onder de naam Walker, gespeeld door The Punisher en The Walking Dead’s Jon Bernthal. Jij speelt als Nomad (een vrij te bepalen personage in beide sexen), onderdeel van een team vol Ghosts om de situatie op Auroa te onderzoeken. De heli’s waarin je team zit worden echter knetterhard uit de lucht geknald door de geautomatiseerde wapens op het eiland waardoor jij de enige overlevende bent om de missie te klaren. Al snel moet je de crashsite verlaten, alhoewel deze omgeven is door de vijand, om jezelf in veiligheid te brengen en eventuele overlevenden te vinden. Het ontwijken van ‘The Wolves’, de mercenaries van Walker, is een perfecte manier om de controls even onder de knie te krijgen.
De setting is interessant. Afhankelijkheid van technologie in een wereld waarin techgiganten steeds groter en rijker worden door data die wij ze geven, is een feit waar we dagelijks mee geconfronteerd worden. Wanneer hier een kwade bedoeling tussen zou zitten kan het technologische landschap compleet veranderen voor jou en mij. Om dit te ervaren in een tactische shooter is tof. Echter, de focus ligt te veel op de relatie tussen Nomad en Walker, verteld door niet interessante filmpjes (die je niet weg kunt drukken). En hoewel Jon Bernthal fantastisch is in zijn rol, steekt hij net te veel tussen de rest uit. Je ziet dat de overige NPC’s niet gespeeld worden door een man die de rol van de actievolte bruut op het lijf geschreven is. Ik genoot dan ook echt van Bernthal, hij is duidelijk het hoogtepunt van de game. Het is daarom jammer dat de rest om hem heen dat niveau gewoonweg niet weet te halen. Wanneer hij zijn goed geacteerde werk afsteekt tegen de zoveelste generieke NPC die typische game dialogen terug geeft, weet je dat dit niet de game is die Ubisoft voor ogen had.
Net als in The Division krijg je loot. En ik vind dit persoonlijk de minste toevoeging aan de complete game. Waarom? Omdat het haast nutteloos voelt. Waar in The Division de loot je echt naar betere plekken kon brengen, werkt het combat systeem van Ghost Recon dit helemaal tegen. Want het maakt gewoon niet uit hoeveel armor iemand draagt of hoe sterk jouw wapen is. Een headshot is een headshot. Wanneer je een beetje getraind bent in het maken van headshots, schiet je iedereen met één kogel dood. Of je nu een standaard wapen hebt of de meest epische loot ooit. Natuurlijk hoort een headshot ook game over te zijn voor een personage in een spel als dit, maar het haalt de drang naar betere wapens compleet weg bij me. Want waarom? Natuurlijk is niet elke kill een headshot, maar als je al heel wat jaren shooters speelt, is dit gegeven ook weer niet al te moeilijk. En visuele loot om m’n personage aan te passen doet mij ook niet veel in een game als deze.
Wat een negativiteit. Maar toch wist ik best wat plezier uit de game te halen. Denk nu niet dat dit de meest verschrikkelijke productie ooit van Ubisoft is. Dat is het zeker niet. Het is alleen ook niet de beste. Net als Wildlands is Breakpoint te spelen met vier spelers. En dat wil ik je dan ook aanraden. Sterker nog, in m’n eentje vond ik er weinig aan. Met goed teamwork merk je de kracht van de game een stuk beter. Wanneer je tactisch plant, aan de slag gaat, je missies uitwerkt tot in perfectie. Een sniper die van een afstand alles in de gaten blijft houden terwijl de overige een basis infiltreren, wetende dat iemand je van een eindje verderop veilig heeft, is tof. Weet wel; headset is onmisbaar. Hier begon ik de game dan ook echt leuk te vinden, eigenlijk exact zoals ik dat deed bij Wildlands. Omdat de wereld open is zijn er meerdere wegen die naar een compleet objective gaan. Toch merkte ik wel dat de game me niet vast kon houden voor een missie of vier op een rij. Dit is zo’n game die ik steeds weg moest leggen om daarna opnieuw te starten. Korte speelsessies met vrienden is duidelijk het beste.
Het jammerlijke is dat Breakout exact hetzelfde doet als Wildlands. Het upgraden van je personage is een leuke bezigheid, helemaal wanneer je gear krijgt om verder te komen waar je eerder niet kon komen. Bijvoorbeeld een tool om een hek door te snijden, waar je eerder niet doorheen kon. Nieuwe wegen openen zich! Maar, spectaculair is het niet. Je bent steeds opnieuw Intel aan het verzamelen, vijanden naar de eeuwige jachtgebieden aan het schieten, van plek A naar B lopen en je doel te behalen. Om het weer te herhalen, maar dit keer in een helikopter. Korte speelsessies, ik zeg het je.
Ghost Recon: Breakpoint is geen verkeerde game. Hoewel deze review behoorlijk negatief is, is er genoeg leuks te vinden in het spel. Heb je Wildlands gespeeld, dan weet je echter precies wat je aan gaat treffen. De game weet nergens te vernieuwen, nergens iets toe te voegen. En vaker dan eens zelfs een stapje terug te doen. Gameplay elementen die duidelijk geleend zijn uit de Ubisoft Toolbox zijn niet op hun plek en de game weet nergens echt diep te gaan. De rol van Jon Bernthal is heerlijk om te zien en deed mij realiseren dat ik gewoon nog een keer The Punisher op Netflix moet gaan kijken. Tussen de korte potjes Breakpoint door. Was Wildlands je ding, dan kun je zo met deze aan de slag. Vond je Wildlands niets, dan is Breakpoint de game waar je met een gigantische boog omheen moet lopen…
