Lang, lang geleden, in een wereld waarin mensen zich nog niet druk aan het maken waren of een Ghostbuster nu een man of een vrouw moest zijn, verscheen er een game rondom onze favoriete spokenjagers. Niet zomaar een game, het was volgens maker en schrijver van de twee films, Dan Aykroyd, het officiële derde deel in de serie. In 1991, twee naar na de tweede film, speelde dit spel af. En het spel was geweldig.
Was de game perfect? Nee, natuurlijk niet. Maar het had het hart op de juiste plek. Het wist te tonen wat Ghostbusters was, wist de essentie te pakken en dit uit te smeren over een vermakelijke game. Met visuals, geluiden en omgevingen die zo uit de films leken te komen, was Ghostbusters: The Video Game een perfecte hommage aan twee fijne films. Nu, al die tijd later, verschijnt dezelfde game opnieuw, dit keer op een nieuwe generatie consoles, in een heuse Remastered versie.
Anders dan de gemiddelde filmgame uit de tijd, werd er een hoop moeite in Ghostbusters gestoken. Dat was niet alleen te merken aan hoe de game zich liet spelen, hoe het oogde en klonk, maar ook hoe het verhaal een sterke voortzetting was van gezette stappen. Daarnaast, aangezien het ‘het derde deel was’, waren alle acteurs aanwezig om hun personages een nieuwe kant op te sturen. De vier Ghostbusters waren dus gewoon aanwezig in een digitale vorm (met de originele stemmen dus!), met daarnaast enkele overige bekende gezichten uit de films. Dit, inclusief zeer herkenbare locaties, maakten van Ghostbusters: The Video Game een bijzonder authentieke, nostalgische game.
Het was vanaf het begin aan duidelijk dat Dan Aykroyd en Harold Ramis (de schrijvers van de films) aanwezig waren bij het schrijven van het script van de game. Dezelfde humor, momenten en mogelijkheden werden benut in het spel. Jij was, en bent opnieuw in deze Remastered editie van het spel, een nieuwe sollicitant die aan de slag gaat bij de Ghostbusters. Je sluit je dus aan bij het bestaande team. Aan jou de taak om met de veteranen New York vrij te houden van spoken. Zoals het een echte Ghostbuster betaamt lijkt dit heel positief uit te pakken, tot de digitale ectoplasma de ventilator raakt en de gebeurtenissen te groot voor je lijken te zijn. Het startpunt voor een bijzonder lineaire belevenis die, in een wereld waarin elke game honderden keuzes heeft en vol zit met open werelden, erg fris aanvoelt. Waar je in de gemiddelde game van tegenwoordig makkelijk van het hoofdpad af kunt dwalen, weet Ghostbusters je de juiste weg op te laten gaan zodat het verhaal nooit stil komt te liggen.
Hierdoor is het uiteraard geen game die je 120 uur bezig gaat houden. Met een uurtje of acht is het einde wel te behalen. Precies lang genoeg, hierdoor weet de game net niet repetitief aan te gaan voelen. Tijdens je avontuur los je puzzels op die vaak physic-based zijn, maar ben je vooral aan het jagen op spoken. Want Ghostbusters, duh. Wanneer je ooit een Luigi’s Mansion hebt gespeeld, weet je dat het vangen en opzuigen van spoken een vermakelijke bezigheid kan zijn. Daarom hijs je als newbie de Proton Pack op je rug en is het aan jou om met verschillende vormen energie de strijd aan te gaan. Elk spook is anders, laat zich op een andere manier vangen. Wanneer je dit goed uit weet te voeren en het zwakke punt kunt vinden, is het mogelijk om een spook te verslappen. Uiteraard gooi je dan een ‘trap’ naar de geestelijke verschijning om het spook voor eens en altijd op te sluiten in een authentieke box. Het lijkt op momenten alsof je aan het vissen bent met een gevaarlijk wapen (waarvan je de stralen dus echt niet moet kruisen!). Echter, waar dit mechanisme staat als een huis, duurt het soms net wat te lang om bepaalde spoken te vangen wanneer je eenzelfde voor de zoveelste keer op mag sluiten. Minpunt? Een kleintje waar ik voorbij kan kijken.
Natuurlijk ga je bekende spoken tegenkomen. Want wat is een Ghostbusters zonder Stay Puft? Juist, een lege huls! Dit soort momenten zijn nostalgisch leuk en werken dan ook ‘right in je feels’. Ze brengen je terug naar het moment dat je als klein kind voor het eerst Ghostbusters zag. Of al die keren daarna dat je de films opnieuw bekeek. Doordat geen spook hetzelfde is, heb je de mogelijkheid om ze te scannen en zo hun zwakke punten te ontdekken. Dit brengt een vleugje tactische gameplay met zich mee. Snel wisselen tussen de verschillende manieren van het gebruik van je Proton Pack, waarbij je ook op moet letten dat deze niet overhit raakt. Klinkt niet heel moeilijk, maar kan een uitdaging worden wanneer er meerde spoken tegelijk op je scherm komen. Achter wie ga je aan? Gelukkig is niet elke vijand een Zuul (kijk even in je koelkast voor deze referentie) en zijn er ook de normale ‘ik ben een oefenspook’-spoken aanwezig die je wat sneller uit kunt schakelen. Tijdens het spelen heb je de mogelijkheid om je Proton Pack steeds sterker te maken. Zo rond de helft van de game voelde ik me daardoor bijzonder sterk. I came, I saw, I kicked it’s ass!
Grafisch heeft de game een behoorlijke boost gekregen. Ghostbusters was nooit de mooiste game (de game kwam uit in hetzelfde jaar als Batman: Arkham Asylum en die deed er toch echt een schepje bovenop), maar oogt nu als een scherpe, kleurrijke titel. Vreemd is dan ook dat er een duidelijk verschil te zien is tussen de gameplay en de filmpjes ertussendoor. Die lijken onaangeraakt te zijn. Vreemde keuze. Toch is het in mijn ogen genoeg om de game (opnieuw) te spelen. Helemaal wanneer je een fan van de serie bent, maar de game tien jaar geleden hebt gemist, is dit je kans om het verhaal te beleven. Wel alleen het verhaal, de online multiplayer van het origineel is compleet verdwenen.
De release van Ghostbusters: The Video Game Remastered is een logische. Er komt een nieuwe film aan, die compleet even vergeet dat er een vrouwelijk team is geweest een paar jaar terug. De films lijken terug naar de roots te gaan, dus doet de game dat ook. Met een geweldige sfeer, toffe puzzels, de nodige humor en enorme herkenbaarheid is dit een game die je gewoon even moet spelen. Dat ‘ie voor een zacht prijsje in de winkel ligt is alleen maar mooi meegenomen.
