De eerste game die je op je fonkelnieuwe console speelt, die blijft je altijd bij. Het is zelden tot nooit de beste game die je op het ding gaat spelen, maar er hangt iets memorabel vast aan de eerste drukken op de controller, de eerste virtuele vijand die over de kling gejaagd wordt. De eerste game blijft je altijd bij. In dat opzicht is Godfall een perfecte exclusive om met de PlayStation 5 te launchen. Ik kan me perfect inbeelden dat binnen een dik half jaar, wanneer de Ratchet and Clank’s en Resident Evil’s beginnen hun duivels te ontbinden, dit een titel is die ondergesneeuwd zou raken onder al dat mainstream geweld. Als een launch-titel bedoeld om je nieuwe systeem een stevig testritje te laten maken heb ik echter al veel, veel slechter gezien. Godfall is repetitief, maar tegelijk ook veel leuker dan ik verwacht had.
Eigenlijk deed de game me wat aan Xbox One’s exclusieve launch titel Ryse denken. Net als die game rond oude Romeinen zijn er wat gebreken en is de gameplay niet van het meest inventieve soort, maar is er ondanks alles toch heel wat fun te beleven aan een game die vooral excelleert als technische showcase. Godfall is visueel wel degelijk een plaatje. Wat het verhaal betreft dien je eigenlijk bitter weinig te weten. Het draait rond wraak en is haast pornografisch dunnetjes, een excuusje voor de actie. Je hebt een grote baddie genaamd Macros die het einde van de wereld wil veroorzaken of iets in die aard en ons hoofdpersonage Orin die dat een halt probeert toe te roepen. Het draait rond rituelen en verraad en is volledig bruikbaar als kapstokje, maar om nou te zeggen dat het verhaal me ook maar iets kon boeien…naah. Dat maakt niet uit in dit geval. Mij boeit het ook niet altijd waarom de cheerleader zo veel moeite heeft met haar cijfers zodat ze haar cijfers letterlijk op een andere manier moet opkrikken, is het dyslexie of moet ze in het huishouden helpen met haar zieke oma? Soms is een verhaal simpelweg ondergeschikt aan de harde actie die het oplevert, toch?
Gelukkig zit het op dat vlak met Godfall dus goed. De gameplay is vlot qua tempo en best pittig, wat resulteert in memorabele combat. Er waren behoorlijk wat momenten waar ik het maar net wist te redden tegen een overmacht aan vijanden, en dat voelde best intens aan. De vijf verschillende soorten wapens die elk verschillende speelstijlen leverden wist ik ook te appreciëren. Met de dual blades doe je snelle, minder krachtige damage terwijl je met een warhammer serieus uithaalt maar uiteraard een stuk trager waardoor je open bent voor vijandelijke aanvallen. Dat is uiteraard verre van origineel te noemen, maar functioneel is het zeker en vast wel. Het gegeven dat je on the fly tussen wapens kan switchen levert gewoon gevarieerde hack and slash combat op.Natuurlijk speelt loot ook een belangrijke factor in een game als dit. Je kan niet verwachten dat je door drie werelden vol vijanden trekt en het met steeds dezelfde uitrusting gaat redden. Godfall presenteert zichzelf als een looter-slasher en dat is verdomme exact wat het je gaat geven ook. De game komt goed tot zijn recht wanneer het op loot aankomt omdat nieuwe gear overvloedig aanwezig is en je regelmatig genoeg betere spullen krijgt om je competitief te houden tegen de vijanden met hogere levels die je op je pad treft. Godfall weet erg netjes de balans te vinden tussen uitdagend en fair door je sterke tegenstanders te bieden, maar ook de middelen om hen te verslaan. Je krijgt zelden tot nooit het gevoel dat de game je dingen ontzegt om de uitdaging artificieel groter te maken. Je hebt steeds de kans om betere gear te vinden of wat je in je bezit hebt up te graden aan de Forge. Op die manier ligt de lat nooit onoverkomelijk groot en wordt je zelfs uitgedaagd om te blijven spelen. Er zit een heerlijk gevoel van vindicatie in vijanden afrossen die eerder te hoog gegrepen waren met de nieuwe speeltjes die je gevonden hebt Kijk eens wat ik gevonden heb jongens en meisjes, proef hier maar even van. Ja, Godfall doet wat een goede game hoort te doen, het geeft je een gevoel van progressie.
Niet alles is helaas zo sterk als dat solide vecht-loot-vecht-systeem. Je voelt dat de basis van Godfall sterk zit, maar de game er rond gewoon nog wat mist. De repetitiviteit van het beestje steekt bijvoorbeeld veel te snel de kop op. Het is vechten en looten voor de volle vijftien uur, en dat is het zo ongeveer wel. Dat gevoel van grinden is echt wel inherent aanwezig bij deze titel, maar ik vond dat in dit geval minder irritant dan ik wel vaker doe bij dit soort games. Het is voor mij een perfecte game om in korte sessies van een klein uurtje even te spelen, gewoon wat experimenteren met de opbouw van je personage en een resem vijanden aan gort hakken.De gameplay is niet perfect, daarvoor is je target reticule niet accuraat genoeg en is de manier waarop je waypoints getoond worden bizar en verwarrend, maar wel hoogst vermakelijk omwille van de goede combat. Uiteindelijk is het dat wat primeert bij Godfall. Het verhaal is flinterdun en de game zelf is op het randje van een generische hack and slasher te zijn, maar de combat en het looten waar deze game op steunt zitten goed genoeg in elkaar om een positieve indruk na te laten.
Godfall voelt als een game met tonnen potentieel dat er niet volledig weet uit te komen. Het verhaal is dunner dan een pannenkoek en het geheel voelt wat generisch en repetitief, maar toch overhelt de balans naar een positief gevoel. Godfall presenteert zichzelf als een hack and slash-loot hybride en op dat vlak slaagt het met vlag en wimpel. De combat is uitdagend en amusant, het gevoel van progressie met de loot die je verzamelt is solide. Uiteindelijk zijn dat de factoren die het zwaarst doorwegen bij een game als dit. Een eventuele sequel mag zeker en vast een sterker verhaal en meer variatie in de gameplay voorleggen, maar wat launch games betreft zijn er veel slechtere keuzes die je voor je PlayStation 5 kan maken.
