Meer bewegen, minder snoepen. Dit is één van de meest voorkomende (of eigenlijk zijn het er twee) goede voornemens, zo ook bij mij. Ik heb het afgelopen jaar veel te weinig gedaan. Mijn conditie is nul-komma-nul en ik krijg het al benauwd als ik een intense FIFA12-westrijd gespeeld heb. Toch is het raar, want ik zou in topconditie moeten zijn. Ik ben in 2011 namelijk de trotse vader geworden van een tweeling! Twee jongens, twee voetballertjes, twee fikkie-stokers, twee slopers. Maar ook twee schatjes, twee hartenbrekers, twee vrolijkerds en boven alles: twee toekomstige gamers.
Ik ben namelijk een fanatieke, 32-jarige, gamende vader. En het zou fantastisch zijn als mijn jongens later mijn hobby zouden delen. Alhoewel…momenteel ben ik nog heer en meester over mijn consoles, maar als mijn jongens straks ouder worden ben ik bang dat ik met hun lego zit te spelen en zij online aan het domineren zijn. En ze zijn ook nog met z’n tweeën, dus dan ben ik gelijk door mijn consoles heen. Mede vanwege deze reden is mijn goede voornemen dit jaar, naast meer bewegen en minder snoepen, zoveel mogelijk games te spelen!
En 2012 ziet er weer rooskleurig uit voor ons gamers. Eind februari komt de PS Vita uit en de Wii U volgt hopelijk ergens in de zomer. Qua games mogen we ook niet klagen. Ik noem een Last Guardian, Mass Effect 3, SSX, Alan Wake en Inversion. Een kleine greep aan games waar ik persoonlijk naar uitkijk. Het wordt echter wel een uitdaging om mijn vriendin ervan te overtuigen ons zuurverdiende geld, naast luiers en babyvoeding, ook te spenderen aan deze games… Oké, ik heb er weer een goed voornemen bij: goedkoper boodschappen doen!
En dan als laatste uitdaging: de tijd vinden om deze games te spelen. Want hoe ga ik twee baby’s met bijbehorende luiers, voeding, flesjes, snot, kots en slaapliedjes combineren met het halen van Prestige, het winnen van de beker met mijn favoriete club en het zoeken naar de verloren stad in de Rub’ al Khali woestijn? Tijd is tegenwoordig kostbaar in ons huishouden. Als ik op een doordeweekse dag thuiskom van mijn werk spring ik de kids om hun nek (hopelijk is dit over een paar jaar andersom) en ik laat pas weer los zodra ze naar hun bedje toe gaan. Dit is meestal rond een uurtje of tien. Dan nog een half uurtje speelgoed opruimen en flesjes en toebehoren schoonmaken. Ik plof neer op de bank en vraag mijn vriendin of ze het koud heeft en dat ze anders maar lekker warm onder de wol moet kruipen. Het is elf uur; ik heb het rijk alleen.
Ik zette altijd een glas frisdrank neer en een schaal chips, maar vanwege mijn eerste goede voornemen die jullie net allemaal hebben kunnen lezen, heb ik dat nu aangepast in een flesje water en een banaan… Ik neem de controller in mijn hand, ietwat vermoeid door het dansen op Kabouter Plop met mijn oudste zoon. Ik schud mijn hoofd hard heen en weer. De gedachte aan Kabouter Plop maakt plaats voor een strategisch plan om met mijn medestrijders de tegenpartij in te sluiten in een online gevecht van Modern Warfare 3. De eerste paar games winnen we glansrijk door goed te communiceren via onze headsets en snel ons wapen te trekken zodra onze vijand de hoek om komt. Maar nog geen drie kwartier later beginnen mijn water en mijn banaan hun uitwerking te verliezen. Ik begin te hallucineren en zie Semtex granaten aan voor Duplo speelblokken, welke ik vrolijk dartelend naar de vijand gooi die er binnen luttele seconden een vierlaags kasteel van bouwt, waarna zij op hun gemak hun secondary wapen kunnen trekken om mij met een geplaatst schot neer te knallen. Natrillend op de grond probeert mijn brein zich te realiseren dat het leven uit mijn lijf loopt, maar mijn ogen blijven alsnog versuft hangen op het zojuist gebouwde, magische Duplo-kasteel. Op de achtergrond klinkt de spannende muziek ineens als Sinterklaasmuziek, dat nog steeds door mijn hoofd spookt sinds begin december. Ik raak de controle langzaam maar zeker kwijt. Na een respawn commandeer ik mijn medespelers om stil te blijven liggen terwijl ik hun luier verwissel en dat ze niet met hun bekwijlde vingers in het stopcontact mogen zitten… Het is overduidelijk dat mijn twee kinderen mijn gamewereld zijn binnengedrongen. Ik kan niet meer normaal een game spelen op een doordeweekse dag, ik ben gewoon té vermoeid. Misschien is het handig als ik nog een goed voornemen na ga leven, namelijk: alleen gamen in het weekend!
De eerste vrijdagavond gameavond van 2012 is inmiddels een feit. Ik heb met mijn vriendin afgesproken dat zij ‘s avonds de kinderen naar bed brengt en dat ik zaterdagmorgen mag uitslapen. Een begripvolle vriendin is één van de pilaren van een fanatieke gamer, mensen. Ik prijs mij gelukkig als gamende vader met twee potentiële toernooiwinnende wereldreizende/-veroverende gamertjes en een vriendin met een hoog tolerantieniveau. 2012 ziet er rooskleurig uit. Gelukkig Nieuwjaar allemaal!
Één keer per maand verschijnt “vrijdagavond gameavond”, een column van Auke van Leersum. Hierin omschrijft deze gamende vader van twee kinderen op geheel eigen wijze zijn zoektocht naar de perfecte balans van de hectiek van de huidige gamewereld in de hectiek van zijn gezinsleven.
