Aankomende week start de E3. De dagen zullen zich vullen met het heetste nieuws rondom de nieuwste games en natuurlijk de volgende generatie consoles. De redactie kijkt deze week uit naar hun favoriete games waarvan ze op de beurs graag meer willen zien. Eefje weet zeker dat GTA V haar game van de show gaat worden, zelfs wanneer Rockstar niet aanwezig is.
Dit was wederom een uiterst slecht idee, ingegeven door naïef enthousiasme. Toen me gevraagd werd een artikel te schrijven naar aanleiding van de E3 was ik onmiddellijk aan boord. Een topgame waar je enthousiast over bent previewen? Doen we, GTA V. Je weet dat Rockstar nooit aanwezig is op de E3, toch Eefje? Grand Theft Auto vijf, die wil ik, die doe ik. Dibs, zoals ze dat zeggen.
https://www.youtube.com/watch?v=Vzue74y7A84&f
Dat is allemaal goed en wel, maar het levert meteen problemen op omdat ik waarschijnlijk één van de minst geschikte personen ben om een spel als Grand Theft Auto te previewen. Dat komt omdat ik eigenlijk een onvervalste Rockstar-fangirl ben. Los van het feit dat ik zelfs in een slaapkleedje waar hun logo op staat slaap, betekent het dat ik een blind vertrouwen in hun heb als ontwikkelaar. Rockstar is een kwaliteitsmerk wat mij betreft. Van The Warriors tot Max Payne 3 heb ik al hun games verslonden en steeds enorm genoten. En dan heb je uiteraard een reeks zoals Grand Theft Auto. De big one, de heilige graal, de reeks die enkel Call of Duty voor zich moet dulden op vlak van naamsbekendheid. Ik besef maar al te goed dat ik nu enorm gushy over kom, maar GTA is dan ook een belangrijke reeks voor me. Toen ik als tiener een hele tijd in het ziekenhuis lag omwille van heel wat fucked up shit en de muren van de kamer op me af leken te komen, was een PlayStation 2 die ik van mijn oom kreeg een redding. Nou laat ik het misschien net iets meliger klinken dan ik zelf zou willen, maar als je kapot gaat van verveling en zelfbeklag en plots GTA 3 in je handen krijgt, dan gaat er plots een wereld voor je open. Het is tekenend dat ik me met moeite nog kan herinneren hoe een spel als Black Ops verliep, maar nog exact weet waar de beste plek is om te stunten in Liberty City en je het beste een vuurgevecht kan houden met de politie in Vice. Grand Theft Auto blijft gewoon altijd indruk maken, bij elke nieuwe aflevering.
Dat brengt ons uiteraard bij het probleem van deze preview. Ik wist nauwelijks iets af van deeltje vijf en had daar ook weinig zin in. Mijn geloof in het kunnen van Rockstar gaat zo ver dat ik namelijk zo veel mogelijk info en beelden van het spel vermijd. Weet je hoeveel beelden ik gezien had toen Grand Theft Auto IV verscheen? Niks, nada, zip. Toen Niko Bellic in die auto stapte op de kade van Liberty City was dat het eerste stukje gameplay dat ik zag. Voor deeltje vijf wil ik dat ook zo gaan houden, maar uiteraard heb ik ondertussen wel de trailers gezien om niet volledig een modderfiguur te slaan met deze tekst. Dat mijn enthousiasme enkel groter geworden is, dat verbaast me geenszins, maar wel dat deze GTA nog ambitieuzer van opzet lijkt te worden.
De wisselwerking tussen drie erg diverse personages lijkt heel wat narratief vuurwerk en vooral tonnen variatie op te leveren. Voor en na de missies kan je tussen de drie personages wisselen en zo in de meest bizarre situaties terechtkomen. Het kan dat je bijvoorbeeld verandert van personage en in een vuurgevecht beland met de Westcoast-afdeling van The Lost die iets tegen Trevor blijken te hebben. Je kan vervolgens met een zodiacbootje vluchten en met het bijhorende duikmateriaal de koraalriffen gaan verkennen voor je terug veranderd. Dan kom je bijvoorbeeld bij de iets oudere Michael terecht die over de Vinewood boulevard slentert. Het geeft aan hoe gevarieerd de game uit de hoek kan komen en laat je als speler geloven dat je personages hun leven leiden. Het lijkt er sterk op dat het spel los van de grote verhalende missies veel van dit soort zij-missies gaat hebben voor elk van de personages.
Ook los van kleinere missies valt er buiten het verhaal om genoeg te beleven in het Los Angeles van Grand Theft Auto V. Elk personage heeft specifieke hobby’s om stoom af te blazen zoals tennis, golf, fietsen en zelfs gewoon wandelen of yoga. Personage Franklin houd als jongste van de drie dan weer erg van extreme sporten, dus ook die maken weer hun opwachting in het spel. In het meer rurale gedeelte van de spelwereld met een dirtbike scheuren of jumps maken uit een helikopter en zo lang mogelijk wachten om je parachute te openen zijn enkele van de dingen die aan het speelsere karakter van San Andreas doen herinneren. Het lijkt erop dat Rockstar echt geprobeerd heeft om de fun van de oudere spellen te blenden met het serieuzere kantje van deel vier en dat zou goed ui kunnen pakken. De verhaallijn lijkt erg geïnspireerd door het werk van filmmakers als Michael Mann, maar er is ook plaats voor luchtige nonsens. Wat ook het beste doet vermoeden is dat Rockstar duidelijk geleerd heeft van hun andere spellen. Het grote natuurpark in het spel komt meer dan ooit tot leven dankzij de ervaring die de makers opgedaan hebben met Red Dead Redemption en in het vechtsysteem zie je zelfs een vleugje Max Payne.
Zoals de zaken er nu voorstaan valt er nog meer dan genoeg te ontdekken aan Grand Theft Auto V, maar ik geloof dat ontdekken net iets is wat je echt moet doen met een game als dit. Rockstar blijft voorlopig nog vaag over elementen als multiplayer, maar dat kunnen ze simpelweg omdat ze Rockstar zijn. Dankzij het beste uit hun reeksen te implementeren in dit spel zou deel vijf wel eens de ultieme Grand Theft Auto kunnen worden. Veel of weinig concrete info maakt bij een game als deze dan ook niks uit. Dit wordt een topper. Ik weet het, jij weet het, Rockstar weet het.
