Ontwikkelaar Spiders is de voorbije jaren erg druk bezig geweest, maar slaagde er steeds net niet in om het doel te raken. Hun vorige role-playing games Bound by Flame en The Technomancer hadden weliswaar goede ideeën en een toffe setting, maar lieten steeds de bal vallen wanneer het op gameplay en verhaalvertelling aankwam. Je kreeg bij hun titels steeds het gevoel dat de potentie van een echt sterke game aanwezig was, maar dat de vonk ontbrak. Greedfall is ondertussen de derde game in een jaartje of zeven van de Franse ontwikkelaar, en zoals het gezegde gaat: derde keer goede keer. Greedfall is zonder twijfel de beste game die Spiders al heeft afgeleverd omdat de ideeën ditmaal steunen op een fundament van sterke gameplay en een geloofwaardige spelwereld.
Greedfall heeft uiteraard het voordeel in een groot gapend gat te kunnen springen. Westerse actie-rpg’s zijn tegenwoordig schaars, en games als The Witcher 3 en Dragon Age: Inquisition liggen al een tijdje achter ons. Voor fans van BioWare voelt Greedfall in elk geval erg vertrouwd aan. De combat steunt op de kracht van je party, de dialogen laten je belangrijke keuzes maken en er ligt een sterke nadruk op het uitbouwen van je personage volgens de gekozen klasse en het craften van je uitrusting. Zelfs de manier waarop de game je geen grote open wereld voorschotelt, maar je eerder in grote aparte zones waar je tussen reist je ding laat doen is pure Dragon Age. Is het dan niet louter een copy-paste van een bestaande, geliefde reeks hoor ik je al denken. Nou, nee, niet echt. Om te beginnen stript Greedfall al nagenoeg alle fetch quests en nietszeggende zij-opdrachten die je met dit genre associeert. Je moet geen vier zwarte tulpen gaan zoeken of zeven wolven van hun pels ontdoen, de game is redelijk rechttoe rechtaan in de manier waarop het haar verhaal wil vertellen.
Het verhaal draait rond De Sardet, man of vrouw beslis je zelf, een soort diplomaat die instaat voor de goede orde op het eiland van Teer Fradee. Het lijkt een paradijselijke plek, ver van de problemen van het continent, maar schijn bedriegt uiteraard. Er zijn groeiende spanningen tussen de verschillende volkeren die uiteraard gaandeweg escaleren en je dwingen om de wijde wereld in te trekken. Echt origineel kan je het uitgangspunt van Greedfall misschien niet noemen, maar het is wel competent genoeg geschreven om te blijven boeien. Minder positief ben ik wel over de invloed die je als speler uit kan oefenen op dat narratief. Ik heb het gevoel dat het karakter van De Sardet vast staat aan het begin van de game, en je als speler daar weinig aan te veranderen hebt. Tijdens gesprekken kan je dus bijvoorbeeld wel de vragen en antwoorden selecteren die je wil stellen, maar echte impact op de grote gebeurtenissen heb je veel te weinig. Dat gezegd hebbende blijft het natuurlijk een roleplaying game, en dat betekent dat je de ruimte hebt om De Sardet uit te bouwen met vaardigheden als charisma en intuïtie die je leven stukken eenvoudiger maken in de dialogen. Het kan ervoor zorgen dat een quest niet hoeft te eindigen in bloedvergieten en je gewoon eruit kan lullen. Het is allemaal een beetje zwart-wit in de zin dat het duidelijk is welke de goede optie is en welke de slechte in de dialoogkeuze, maar voor een oldschool rpg als dit werkt het nog wel.
De invloed die je op de spelwereld kan hebben is vaak wat te beperkt, maar dat neemt niet weg dat die wereld wel degelijk fijn is om in te vertoeven. De fantasywereld haalt duidelijk inspiratie uit de Europese kolonisatieperiode van de jaren 1700 en heeft een fijne Franse vibe met musketten en kleren vol frulletjes. Het heeft een uniek visueel stijltje dat me wel bevalt. Ook de verschillende facties die de lakens uitdelen in de wereld van Greedfall helpen om de wereld een eigen smoeltje te geven. Je hebt bijvoorbeeld de Bridge Alliance die het pad van de wetenschap volgt die stevig in de clinch gaan met Theleme, een land die heilig gelooft in een godheid en het geweld niet schuwt om dat geloof te verspreiden. De bewoners van het eiland Teer Fradee hechten dan weer veel waarde aan de natuur en zijn niet al te happig op buitenstaanders die hun natuurlijke grondstoffen komen inpikken. Dat het tussen al die facties uiteraard botst is voorspelbaar, maar de manier waarop is sterk gedaan en doet je vaak afvragen waar nu eigenlijk je loyaliteit zou moeten liggen.
De game wordt verder geholpen door de personages. De Sardet mag dan ietwat van een standaard middle of the road hoofdpersonage zijn, de personages om hem heen zijn dat gelukkig niet. Al de kompanen die je in je party kunt inlijven hebben hun kleine kantjes en hen leren kennen is behoorlijk amusant. Belangrijker nog is dat veel van de zij-quests uit de game van je metgezellen komen, en dat die je nieuwe inzichten geven in hun karakter of de organisaties die een deel uit maken van Greedfall. Dat Spiders hier op vlak van worldbuilding knappe dingen doet kun je dus wel stellen. Niet alles maakt indruk echter, zo is het tempo van de game vaak traag en heb je quests waar je van NPC naar NPC trekt om te horen wat ze te vertellen hebben…vaak is dat heel wat. Het is niet zo dat al die dialogen slecht geacteerd of slecht geschreven zijn, ze zijn gewoon soms nogal monotoon. Greedfall is een game waar de personages nogal pissig rond lopen en zichzelf serieus nemen, en dat gebrek aan zelfrelativering en iets wat op een gevoel voor humor lijkt kan af en toe wat enerveren.
Gelukkig hoef je niet enkel naar taterende NPC’s luisteren in Greedfall, maar valt er ook een robbertje te vechten van tijd tot tijd. Op dat vlak doet Spiders het in deze game stukken beter dan in hun vorige titels met een vechtsysteem dat verrassend strak in elkaar zit. Je hebt een simpel arsenaal aan combo’s, speciale krachten die je kan inzetten en ontwijkende moves. Ook aanvallen pareren is een belangrijk aspect van de combat, omdat het je vaak de opening geeft die je nodig hebt tegen sterkere vijanden. Opnieuw doet Greedfall dus niks wat nog niet eerder gedaan is in andere titels in het genre, maar wat het brengt werkt gewoon erg goed. De gevechten zijn snel, en boeiend en vereisen dat je best je kopje erbij houd als je niet snel door je voorraad health potions wil zitten. Op de normale difficulty kan Greedfall van tijd tot tijd verrassend uitdagend uit de hoek komen. Mijn enige echte kritiek op de combat schuilt dan ook in de A.I van je Party, die gewoon soms steken laat vallen. Zeker in boss fights kan het frustrerend zijn wanneer je team plots alle gevoel voor zelfbehoud lijkt te verliezen en zich vlotjes laat uitroeien zodat ook jij een vogel voor de kat bent. In zo een geval ga je echt wel overwegen om op easy mode te gaan spelen. Ondanks dat probleem ( dat opgelost kan worden met een patch) heb ik me vermaakt met Greedfall, meer dan met de vorige twee Dragon Age games van BioWare zelfs. Het is geen titel die je gaat verwarren met een triple A release als The Witcher 3, maar weet ondanks de ruwe kantjes wel indruk te maken met wat hoort te tellen in een game als dit.
Greedfall gaat geen originaliteitsprijzen winnen, maar vult wel netjes de leegte op die fans van Westerse RPG’s in de stijl van BioWare al een paar jaar ervaren. Uiteraard merk je dat dit een game gemaakt is door een kleiner team, op een kleiner budget wat resulteert in wat ruwe kantjes maar desondanks weet Greedfall wel indruk te maken met een unieke setting, sterke personages en erg solide gameplay. Een meesterwerk heeft Spiders hiermee misschien niet afgeleverd, maar een sterke game voor fans van het genre? Zonder twijfel.
