Uit de kokers van wijlen LucasArts is in 1998 een spel gekomen dat door menigeen op handen en voeten wordt gedragen. Grim Fandango was indertijd al erg mooi te noemen en is de boeken in gegaan als een klassieker. Toen Double Fine besloot het spel te remasteren, kon ik het dan ook niet laten om me aan dit juweeltje te wagen en te kijken of deze Remaster nou echt zo mooi is. Voor de eerste keer, welteverstaan, want back in the day is dit spel aan mij voorbijgegaan. Doen jullie een grimmig dansje mee terwijl we door de onderwereld dwalen?
De stijl die LucasArts destijds met Grim Fandango neerzette, is een hele fijne. Het geheel heeft een prachtige Film Noir-feeling die overal in doorsijpelt, van de (onwillige) detective tot de Damsel in Distress. Het grote verschil met de traditionele Noir is de setting: je bent namelijk dood. Omdat je het in je leven nogal bont hebt gemaakt, dien je van ’the ones in charge’ eerst wat tijdschuld in te leveren door als reisagent reispakketten te verkopen aan pas-overledenen voor hun reis door de, zeer Mexicaans aandoende, onderwereld. Als je er genoeg verkoopt, mag je zelf eindelijk ook eens je eeuwige rust gaan pakken. Manuel Calavera komt echter achter een complot -hoe kan het anders dat je grootste concullega altijd de goede klanten krijgt en jij niet- en hij duikt halsoverkop in een ware reis door het hiernamaals; niet alleen om het hachje van een verloren cliënte te redden, maar vooral ook dat van zichzelf. Manny is echter niet voor het eerste het beste botje gevallen en maakt er het beste van, waar hij ook komt op zijn weg naar Verlossing. Of dat nou als uitbater van een klein café annex casino is of als kapitein van zijn eigen schip, meneer Calavera houdt zijn botten goed op het droge. Weliswaar geholpen door zijn trouwe sidekick-demon Glottis, maar aangezien Manny er indirect voor heeft gezorgd dat deze goedlachse snelheidsduivel zijn baan is kwijtgeraakt, heeft ‘ie nog wel wat met ‘m goed te maken.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Double Fine heeft voor deze Remaster alle karaktermodellen opnieuw getextured zodat het geheel scherp oogt, de originele soundtrack vervangen voor een orkestraal exemplaar en een point-and-click control-scheme ingebouwd (in plaats van pijltoets-controle, die overigens ook beschikbaar is). De rest van het spel hebben ze gelaten zoals het was.’De rest van het spel’ bestaat namelijk uit pre-rendered 3D modellen, dus die aanpassen zou het hele spel opnieuw maken betekenen en dat werd ze vermoedelijk wat teveel. Dit zorgt er wel voor dat het spel niet op alle fronten mooi oud is geworden, aangezien er soms 2D plaatjes als 3D objecten worden gebruikt om zo de impressie te geven dat je bijvoorbeeld om een tafel heen kan lopen. De remaster is op mijn systeem daarnaast soms wat buggy in het visuele departement, dit schijnt iets te maken te hebben met AMD videokaarten. Ik heb nu gelukkig wel achtergronden in de remastered versie in plaats van zwarte vlakken, maar alsnog missen sommige karakters bijvoorbeeld soms ledematen. Dat is jammer, want het zorgt ervoor dat je (in mijn geval) vaker terugschakelt naar het origineel omdat je anders bepaalde aanwijzingen mist. Tegelijkertijd is het wel fijn dat je op zo’n naadloze manier kan overschakelen. Was dit niet het geval geweest, dan had ik het spel zeker laten liggen na de eerste paar minuten spelen.
Over aanwijzingen gesproken… Die zijn niet altijd even goed aanwezig. Het spel verwacht een bepaald denkpatroon van je, maar weet niet zo goed uit de doeken te doen wat dat dan precies is. Het combineren van objecten is een geliefde bezigheid in dit type spellen, maar LucasArts heeft duidelijk meer tijd doorgebracht met het maken van de omgeving dan dat het heeft gedaan met bedenken hoe puzzels in elkaar zitten en op welke locatie je met welke objecten wat moet doen. Dit frustreert een hoop, maar het is een frustratie die tegelijk heel snel omslaat naar ‘I’ll Google the answer’ in plaats van het spel links te laten liggen. Het mysterie dat neergezet wordt daagt en nodigt uit om het tot de bodem te onderzoeken.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Het verhaal dat neergezet wordt, is namelijk met vlagen briljant. Je hebt met deze arme dooie te doen, je voelt met hem mee en je wilt weten of hij het klaarspeelt om de corruptie binnen het Department of Death aan te pakken. De cast, muziek en setting dragen hier zodanig aan bij, dat ik begrijp dat mensen dit als een must-play zien. Ondanks de frustraties heb ook ik met plezier door de verhaallijn geklikt; de humor en schunnige antwoorden die daarbij komen kijken, spelen een hoop mee. Je mag dan wel niet aan je handje door het spel meegenomen worden zoals vandaag de dag het geval is met een hoop games, je krijgt een bot to geworpen en daar ga je als een blij hondje mee aan de haal! Tel daarbij op dat je nooit in een no-win scenario terecht kan komen en je hebt een fijn spel waar je je weinig zorgen om hoeft te maken, behalve hoe je de avances van de dooie dames van je af kan slaan terwijl je op zoek gaat naar je liefje.
Kort door de bocht: Grim Fandango is een klassieker, maar wel eentje waar je met je volle verstand achter moet gaan zitten om de denkwijze van sommige puzzels te doorgronden. Het point-and-click stramien wordt af en toe onderbroken met een actie waar je wel op tijd wat mee moet doen en dat zorgt voor een welkome afwisseling. Dat het spel niet op alle punten mooi oud is geworden is niet anders, zelfs niet in Remastered modus, het verhaal staat als een grafsteen en dat is een testament van de genialiteit van LucasArts. Dat Double Fine er een fijn orkestraal sausje overheen heeft gegoten maakt het er allemaal alleen maar beter op. Heb je de eerste uitgave van dit prachtspel niet gespeeld omdat je PC niet up-to-spec, jijzelf te arm of je gewoonweg nog niet geboren was, dan heb je eigenlijk geen excuus om hem te laten liggen.
[review pros=”+ Verhaal is briljant
+ Typische Noir humor
+ Mooie geremasterde karaktermodellen…” cons=”- …als ze het goed doen en niet de helft achterwege laten.
– Controls glitchen soms
– Animaties laten te wensen over” score=80]
