Noem hetgeen hieronder van mijn part een roast aan alle media die denken dat GTA V resulteert in verknipte gamers die gillend de straat op zullen gaan met de meest angstaanjagende ideeën. Voor de laatste keer: geweld in games en geweld in de echte wereld staan volledig los van elkaar. Laat mij toe u hiervan te overtuigen met een kleine vergelijking uit mijn eigen leven, als ik zo vrij mag zijn.
Online
Met mijn neus nog in de coke hoor ik een doffe bons tegen de deur van mijn appartement. Verdwaasd kijk ik op en zie twee mannen met shotguns door de ontzette deur naar binnen komen. Ik schrik niet want ik heb al vrede gesloten met mijn aankomende teloorgang. Voordat ik mijn ogen sluit, zie ik dat het mijn ‘vrienden’ Robin en Max zijn. Max blijft bij de deur staan, legt zijn shotgun over zijn rechterschouder en steekt glimlachend een sigaret op. Ik grijns en krijg nog net de woorden “fuck you” over mijn lippen voordat Robin een loden slug in mijn borst schiet. Van de kracht val ik met stoel en al achterover, maar van de klap op de grond voel ik niks meer. Ik zie de lege, nog rokende patroonhuls op de grond vallen terwijl ik mijn laatste adem uitblaas.
Ik respawn in het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Terwijl ik naar buiten loop merk ik dat mijn portemonnee en mijn wapens verdwenen zijn. Onmiddellijk herinner ik mij het verraad van Robin en Max. Het verdoofde gevoel in mijn hoofd verdwijnt als sneeuw voor de zon en wraakzucht maakt zich meester van mijn gedachten. Ik loop richting een mooie zilverkleurige Corvette die voor het stoplicht staat, ram mijn ellenboog tegen het raam, trek de bestuurder bruut door het kapotte glas naar buiten en neem zijn plaats is. Met piepende banden scheur ik weg, een penetrante geur van rubber achterlatend. Boos sla ik mijn handen op het stuur. Om mezelf enigszins te kalmeren rijd ik instinctief naar de eerste de beste stripclub. Ik bestel een whisky zonder ijs en plaats mezelf op de voorste rij, net naast de strippaal. Op de maat van de pompende beats uit de speakers komt een rondborstige brunette met haren tot op de kont verleidelijk naar mij toe gelopen. Ze begraaft mijn hoofd tussen haar met glitters besmeurde borsten en ik geniet openlijk. Maar ik vergeet geen moment wat mijn ‘vrienden’ mij hebben aangedaan. Ik blijf kalm en laat mijn wraakgevoelens even voor wat ze zijn.
Ik word wakker op de grond van mijn appartement, een bijna lege fles Jack Daniels nog in mijn hand. Een sigarettenpeuk naast mijn hoofd heeft een verbrande plek achtergelaten in het tapijt. Twee aspirine en een hete douche later, met mijn handen rustend op de wasbak, kijk ik mezelf aan in de half beslagen spiegel. Mijn ogen spuwen dood en verderf, maar het gevoel van wraak maakt mij vreemd genoeg uitermate rustig. Sereniteit maakt mij een koelbloedige moordenaar en ik weet dat Robin en Max hoe dan ook mijn toorn zullen ondergaan. Met deze gedachte trek ik mijn beste smoking uit de kast en leg deze op het bed. Vanonder mijn bed trek ik een grote metalen koffer welke ik naast mijn kleding leg. Ik trek mijn op maat gemaakt smoking aan en strik mijn stropdas met een dubbele Windsor knoop netjes om mijn witte blouse. Ik klik de koffer open en er verschijnt een uitgebreide selectie aan guns, geld en messen. Drie met elastiek verbonden rollen geld verdwijnen in de binnenzak van mijn jasje. Ik maak mijn keuze en pak de mooi glimmende shotgun uit de koffer, hou het handvat onder mijn arm en vul de loop met zes dikke patronen. Ik laat alles voor wat het is en loop mijn appartement uit.
Offline
Met mijn neus hangend boven een vieze poepluier hoor ik een licht geklop op het raam. Bedwelmd door de scherpe en zure lucht van een indrukwekkend goed gevulde luier, loop ik wankelend naar de voordeur. Ik schrik een beetje van de grote silhouetten van twee mannen aan mijn deur, maar zie al snel dat het mijn vrienden Robin en Max zijn. Onmiddellijk weet ik waarom ze bij mij aan de deur staan. Als ik de deur openzwaai drukt Max meteen verontschuldigend zijn sigaret uit en kauwt een lading tictacs weg. Ik grijns en verwelkom ze met een vriendelijk “kom binnen”. Robin zet één stap naar binnen en overhandigt mij direct een kopie van GTA V. Ik begin te lachen en doe een stap naar achteren om ze binnen te laten, maar val over de zojuist nieuw aangekochte Bob de Bouwer voetbal. Met een harde klap kom ik op mijn achterhoofd neer en het laatste wat ik zie is de gemaakte lach vanonder Bob’s helm op een fel gele voetbal.
Ik word wakker op mijn met broodkruimels besmeurde bank. Ik ga zitten en veeg de in mijn wang gedrukte hagelslag van mijn gezicht. Terwijl ik ga staan, merk ik op dat er niemand thuis is en mijn kinderen en vriendin zijn verdwenen. In plaats van mij daarom druk te maken, kijk ik allereerst of Robin en Max GTA V ergens hebben neergelegd, maar helaas. Een briefje op de koelkast, naast de kleurplaten van mijn kinderen, verteld mij dat mama met de kids naar opa en oma zijn. Een beetje verdrietig en wrijvend over de bult op mijn hoofd vraag ik mij af waarom ik na een duizelingwekkende val over Bob de Bouwer alleen ben achtergelaten. Ik realiseer mij echter dat ik wel vaker klungelig ben en neem het mijn vriendin eigenlijk niet meer kwalijk dat ze dit keer niet bij mij is gebleven. Ik loop daarom maar naar mijn gifgroene Nissan Micra, ram op de bovenkant van het dak zodat de deur openzwaait en rij rustig de parkeerplaats uit. Instinctief rij ik naar de eerste de beste Media Markt om daar een kopie GTA V te kopen. Ik pak de game uit de schappen en kies uiteraard de verkeerde kassarij uit. Voor mij staat een zweterige, ietwat corpulente vrouw die onbekommerd haar hele handtasje leeghaalt omdat ze haar credit card niet kan vinden. Ze buigt voorover om haar gevallen autosleutels te pakken en ik zie nog net wat glinsterende zweetpareltjes tussen haar billen naar beneden glijden. Ik walg openlijk en vraag mij tegelijkertijd af waarom mijn vrienden GTA V niet gewoon bij mij thuis hebben gelaten. Dan had mij dit schouwspel bespaard gebleven.
Eenmaal thuis aangekomen voel ik mij ietwat zwakjes van de val die hedenmorgen en besluit om nog even een douche te nemen. Twee aspirine en een hete douche later, met mijn handen rustend op de wasbak, kijk ik mezelf aan in de half beslagen spiegel. Ik kan bijna niet geloven dat ik eindelijk GTA V in mijn bezit heb. Mijn ogen twinkelen van geluk en zaligheid. Ik trek mijn trainingsbroek aan en trek een nieuw C&A t-shirt over mijn hoofd. Ik glimlach wat om de getekende stropdas op mijn shirt. Ik trek nog even een klein koffertje van onder mijn bed. Ik klik het open en haal er voorzichtig een Playboy uit met Daphne Deckers op de cover. Een kleine en schaamteloze vier minuten later gooi ik dan eindelijk GTA V in mijn PlayStation. Ik zie dat Robin en Max online zijn en stuur hen gelijk een berichtje. Ik haal nog even snel een groot glas cola en een zak chip tevoorschijn. Ik laat de boel even de boel en ga een nieuw avontuur aan. Met 125 vierkante kilometer aan gameplay, tientallen missies en honderden verschillende manieren om iemand om het leven te brengen, weet ik zeker dat het een erg lange en enerverende avond gaat worden.
Zoals u ziet staan de echte wereld en de game wereld nogal ver uit elkaar. Ik hoop dat ik u hiervan eindelijk heb kunnen overtuigen. Oh, en wat betreft Robin en Max? In GTA heb ik ze volledig en finaal neergeknald, afgemaakt, opgehangen, in de fik gestoken en lachend op hun lijken gepist. Maar in de echte wereld zijn zij mijn zeer gewaarde collega’s. Vrienden zelfs. Mannen die ik één keer heb gezien, maar waar ik wel al meer overeenkomsten mee heb dan menig ander die ik ken. En dat betekent iets voor mij. Het is een onzichtbare band die ik eer en waardeer. En laat dat nou juist door games zijn gekomen! Ongelooflijk zult u denken? Helaas, het is gewoon heel simpel. Heel makkelijk. Heel normaal. Dìt is de ware realiteit. Al het andere is overtrokken media-gelul. Zo. En nu ga ik weer even onrust stoken in GTA V. Game on.
