Het is het jaar 2006. Ik woon nog thuis bij mijn ouders en die hebben besloten een weekendje weg te gaan. Dat betekent dat mijn broertje en ik het huis het hele weekend voor onszelf hebben! Al snel weten we wat we dat weekend gaan doen. Iets dat we al een paar keer eerder hebben gedaan, maar wat we nu goed aan gaan pakken: een Xbox lanparty! Dat betekent klooien met netwerkkabels, sjouwen met televisies en uitkijken dat je niet over controllerkabels struikelt. En toch is de gedachte al genoeg voor een feestelijk gevoel!
Ik informeer mijn vrienden over het idee en verzoek ze vriendelijk om dat weekend toch wel even vrij te houden. Vele mailtjes gaan heen en weer en we spreken af welke spullen er allemaal meegebracht worden. Al snel blijkt dat we drie Xbox-en kunnen regelen, maar thuis hebben we maar twee televisies staan. Eentje op zolder en eentje in de woonkamer. Gelukkig meldt al snel iemand dat hij wel een televisie van thuis mee kan nemen. Iedereen wordt steeds enthousiaster, want de inventaris wordt ook steeds completer. Meer mensen melden zich aan en het lijkt erop dat we dit weekend écht los kunnen gaan met de multiplayer van Halo 2. We hebben weleens eerder met Xbox-en gesjouwd om Halo (2) multiplayer te kunnen spelen, maar kwamen nooit verder dan een stuk of zes controllers en dus maximaal zes man tegelijk in een potje multiplayer. Deze keer gaan we echter voor de 12 controllers, een verdubbeling van het aantal spelers en het speelplezier! Oja, iedereen moet ook even geld meenemen, zodat we ’s avonds pizza kunnen halen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Het is vrijdagmiddag en mijn ouders zijn vertrokken. Tijd om in actie te komen en de woonkamer en keuken gereed te maken voor een invasie aan spelcomputers, versnaperingen en vrienden. Mijn broertje en ik slepen alle breekbare spullen veilig naar boven en schuiven met de meubels om de ultieme opstelling te creëren. In de kleine woonkamer zetten we in twee hoeken een televisie met daar omheen wat ruimte voor de stoelen en banken. De derde televisie staat al op zolder en daar kan gebruik gemaakt worden van de bureaustoelen en een luie stoel. Ook de keukentafel is leeg gehaald, want één vriend komt met een PS2, de quiz-game Buzz en nóg een televisie, zodat er ook nog wat casual gespeeld kan worden. Maar dat is bijzaak. Het draait vanmiddag en vanavond eigenlijk maar om één game: Halo 2. Dat is de game waar de mensen voor komen, want hoevaak kan je nou met 12 man tegelijk tegen elkaar gamen?
Die middag druppelen de vrienden één voor één binnen. Xboxen worden aangesloten op de televisies en er wordt wat gestoeid met de netwerkkabels en routers. Als alles eenmaal aan de praat is worden voorzichtig de eerste potjes Halo 2 opgestart. Nog niet iedereen is binnen dus we beginnen in de woonkamer met twee teams tegen elkaar. Elk team een eigen tv, zodat ze min of meer met de rug naar elkaar toe zitten. Dit levert al een hoop spektakel op en iedereen heeft er duidelijk plezier in. Ook de mensen die nog nooit Halo hebben gespeeld wagen zich aan de game en hebben het zichtbaar naar hun zin. Natuurlijk worden ze genadeloos afgemaakt door de meer gevorderde gamers, maar dat geeft niet. Veruit de meest populaire modes zijn Capture The Flag en Team Slayer en daarbij is teamspel het belangrijkst. Dus worden er voertuigen bemand met meerdere personen zodat ze elkaar kunnen helpen. Het zorgt voor een fantastische sfeer, zowel in de game als daarbuiten.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Gedurende de middag en avond is het komen en gaan van mensen. Op het hoogtepunt zitten we met 11 personen in een multiplayerspel van Halo 2 en is het één grote georganiseerde chaos. Na afloop van elke match stormen de mensen die op zolder zitten naar beneden om de memorabele momenten na te bespreken met de rest. En die momenten zijn er genoeg! Dat is wat mij betreft ook de kracht van de Halo-serie. Het weet zowel gamers als niet-gamers aan te spreken en zorgt in de multiplayer altijd voor hilarische en fantastische gebeurtenissen. Het is een serie waarvoor mensen bereid zijn om te gaan slepen met apparatuur, zodat meer mensen er van kunnen genieten. Voor mij is het dé game geweest waarvoor ik voor het eerst mijn Xbox meenam naar een vriend om een kleine lan-party te kunnen houden. Halo heeft dus niet alleen voor mooie herinneringen in de game gezorgd, maar zeker ook voor mooie herinneringen daarbuiten. En die herinneringen zijn me heel wat waard.
En dan is het alweer zondag. De meegenomen tv’s, spelcomputers en andere apparatuur zijn weer opgehaald door betreffende eigenaren, waardoor het ineens weer een kale bedoeling is in de woonkamer. Mijn broertje en ik haasten ons om alles snel weer terug te zetten in de oorspronkelijke staat. We halen nog even een stofzuiger door de kamer en zorgen dat alle afwas opgeruimd is. We zijn net klaar als we de sleutel in de voordeur horen. Het betekent het einde van een vrij weekend, maar wel eentje waar ik jaren later nog met heel veel plezier aan terug denk.
