Het was tijd voor de echte vuurdoop. 343 Industries moest bewijzen dat de Halo-franchise in goede handen was bij de hen als nieuwe studio. Natuurlijk, Halo: Combat Evolved Anniversary was een sterke game, maar de basis voor de titel lag natuurlijk bij het originele spel van Bungie. Met Halo 4 was het dan ook alles of niets voor 343.
Halo 4 verscheen vijf jaar na Halo 3. Een behoorlijke pauze in het verhaal van de Master Chief. Natuurlijk konden we in de tussentijd aan de slag met Halo Wars, Halo 3: ODST, Halo: Reach en Halo: Combat Evolved Anniversary, maar het verhaal van Master Chief leek lang ten einde te zijn. Pas in 2012 gingen we verder, daar waar we de Master Chief ooit achter liet. Na een lange cryoslaap, ver hiervandaan, was het aan de Master Chief om wakker te worden om zijn leven te beschermen. Een cryoslaap werd snel verstoord toen buitenaardse vijanden het doelloos door de ruimte zwevende schip ‘Forward Unto Dawn’ bereikten. Explosies in de verte, een naderend gevaar. Welkom terug John 117. ‘Wake me, if you need me.’
En hij was nodig. Natuurlijk rustte het lot van het universum wederom op de Mjolnir-schouders van de supersoldaat, al was de dreiging nog nooit zo groot geweest als deze keer. Het redden van de mensheid was niet het enige dat de Master Chief moest doen, de persoonlijke beweegredenen van het karakter waren dit keer duidelijker dan ooit. Hij moest Cortana redden van haarzelf. Cortana, de AI, bestond acht jaar. Dit terwijl een AI een levensspanne heeft van zeven. Na dit moment worden de AI’s te slim en denken ze zichzelf dood. Cortana draaide door, maar probeerde met haar laatste digitale adem het leven van de Chief te redden. De Chief zette echter alles op alles om Cortana niet te laten sterven. Het maaktte van Halo 4 een game welke persoonlijker was dan elke voorganger. Het verhaal draaide niet alleen om de nieuwe aanvallen, het draaide om de relatie tussen een soldaat en zijn AI. De manier waarop de nieuwe ontwikkelaar achter de franchise, 343 Industries, dit in beeld bracht, was op momenten subliem te noemen.
Al snel was duidelijk dat 343 Industries een heldere visie had voor de franchise. Het verhaal werd persoonlijker, emotioneler, zonder op actie en epische setpieces in te leveren. Nog steeds schoot jij je een weg door hordes vijanden. Dit keer echter niet alleen de Covenant zoals we uit de eerdere titels gewend waren, maar ook de Prometheans. Nieuwe, slimme tegenstanders welke een andere tactiek behoefden ten opzichte van de bekende Covenant. Ze vielen aan, zochten cover, werkten samen en probeerden je te flanken. Ze benutten je zwakke plekken en wisten wanneer ze terug moesten trekken. Een groot voordeel van een nieuwe tegenstander, een nieuw buitenaards ras, was het feit dat ze nieuwe wapens met zich mee brachten. De toevoeging van deze nieuwe wapens, bovenop de wapens die je al kende, zorgde voor een leuke, frisse afwisseling.
Al snel stortte je neer op de planeet Requiem. Om je heen lagen brandende onderdelen van een schip, achter je een prachtige vallei. Het was een introductie in een nieuwe Halo-sage van de nieuwe ontwikkelaar. De schaal van de game was enorm. Vergezichten leken kilometers ver te gaan en het verhaal voelde gelijk vanaf het begin als een nieuwe start, zonder het voorgaande te vergeten. Daarnaast gaf de game je vaker dan eens de keuze hoe jij het level ging halen. Ging je te voet en bleef je vanuit cover je vijanden bestoken of pakte je de Scorpion Tank voor snelle, doeltreffende actie. Misschien pakte je wel een Ghost, een snel vervoersmiddel met krachtige schoten maar waarin je wel open en bloot zat. Ook bracht Halo 4 een nieuw voertuig met zich mee: de Mantis. Als een heuse mech kon de Chief in dit operationele robotpak stappen en magazijnen aan kogels en raketten op zijn vijanden afvuren. Je voelde je oppermachtig wanneer je in het gevaarte stapte. Daarnaast mocht je voor het eerst in de Halo-franchise achter het stuur kruipen van een Pelican.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Natuurlijk, hoe goed een verhaal van een Halo ook is, de game is niet interessant wanneer de multiplayer niet tot in perfectie is uitgewerkt. Daar had Bungie een flink hoge lat neer gelegd voor 343, maar snel bleek dat ook de meerspelerstand in Halo 4 een hele sterke was. De druk bij 343 moet enorm zijn geweest om dit gedeelte van de game net zo goed, zo niet beter dan Reach te maken. En dat is precies wat gelukt is. De ontwikkelaar wist al het goede uit Reach mee te nemen en het meer diepgang te geven. Zo keerden de rood-tegen-blauw gevechten terug in de vorm van trainingsmissies van nieuwe Spartans op de UNSC Infinity. Tijdens deze ‘War Games’ namen nieuwe Spartans het tegen elkaar op in diverse speelstijlen. Denk aan Big Team Battle, welke op grote maps uitgevochten werden met flink wat voertuigen. Of Team Slayer, waarin de standaard red vs. blue gevechten uitgevochten werden. Natuurlijk was alles voorzien van de vertrouwde matchmaking waardoor je binnen een minuut genoeg tegenstanders had gevonden en een nieuwe game was gestart.
De grootste vernieuwing die Halo 4 bracht in zijn online mogelijkheden, was Spartan Ops. Episodische content die de wekelijks uitgebreid werd met nieuwe missies. Elke week vijf nieuwe avonturen welke je in je eentje, of uiteraard met mensen online af kon werken. Samen vertelden ze een nieuw verhaal. Met een totaal van 50 aanvullende missies wist ontwikkelaar 343 de game lange tijd vernieuwend te houden. Het was dan stiekem ook jammer dat er na het eerste seizoen niets meer gedaan is met Spartan Ops. In mijn ogen kon het verhaal nog stukken verder gaan, misschien zelfs als betaalde DLC. Het is dan ook een mode die ik graag terug ga zien in Halo 5: Guardians. Mocht dat niet zo zijn, dan weten we in ieder geval dat Spartan Ops vanaf december aanwezig is in The Master Chief Collection…
