Sinds Halo: Combat Evolved is de Halo-franchise mijn meest favoriete serie qua videogames. De verhalen, de diepe betekenissen en de puike gameplay zorgde er keer op keer voor dat ik me onder liet dompelen in de wereld van de Master Chief. Ook met het originele Halo Wars wist ik me acht jaar geleden enorm te vermaken. Sterker nog, tot op de dag van vandaag start ik de game nog steeds af en toe op. Echter, Halo 5: Guardians heeft me een vieze nasmaak gegeven waardoor ik even klaar was met alles wat Halo in de naam had. Mijn hoop lag dan ook bij Halo Wars 2 om de liefde voor die franchise terug te brengen.
Met de release van de originele Halo Wars werd er veel gesproken over twee aspecten van de game. Ten eerste was het geen snelle shooter zoals we van de serie gewend waren en ten tweede was het een strategische game die bestuurde zonder muis en toetsenbord. Ontwikkelaar Ensemble Studios bewees echter dat een RTS goed speelbaar was met een controller door het wat simpeler te maken, zonder in te leveren op gameplay ervaringen. Halo Wars was op momenten lekker groots en wist veel gamers te verbazen. Toch deed de game het net niet goed genoeg en werd de ontwikkelaar meteen na de release gesloten. Eeuwige zonde, volgens de vele fans. Nu, jaren later, is het aan ontwikkelaar Creative Assembly om opnieuw te bewijzen dat Halo, Real Time Strategy en een besturing met controller wel degelijk interessant kunnen zijn in deze tijd.
Halo Wars 2 speelt zich meer dan twintig jaar later na het origineel af. De mensen aan boord van de Spirit of Fire hebben zichzelf ingevroren en hebben al slapend een gigantische reis gemaakt. Nu stuiten ze op de Ark. Een naam die veel fans van de serie meteen bekend in de oren moet klinken. Jawel, het is diezelfde Ark als die we kennen uit Halo 3 alwaar Master Chief zijn (in mijn ogen) beste avontuur mocht beleven. Het is de Ark die gebruikt werd om Halo-ringen te creëren. De Ark is overgenomen door een factie van de Covenant die zichzelf ‘The Banished’ noemen en het is aan Captain Cutter om hun plannen te achterhalen en daar een einde te brengen die hun leider, de kwaadaardige Atriox, aan het smeden is.
Waar ik meteen hulde uit wil spreken voor de ontwikkelaars achter Halo Wars 2 is het verhaal. Halo draait om het verhaal, het is juist dat aspect wat me altijd zo bezig heeft weten te houden. Het verhaal van Halo Wars was tof, maar niet briljant. De verhaalvertellingen in dit tweede deel zijn van een hoger niveau; het einde zal me bijvoorbeeld nog wel even bij blijven. Niet elk gedeelte van het verhaal weet briljant te zijn, begrijp me niet verkeerd. Er zijn momenten waarop ik me daadwerkelijk af zat te vragen waarom een bepaald voorval gebeurde. Maar dat is te vergeven omdat er zoveel sterke stukken tegenover staan tijdens het lange verhaal van Halo Wars 2. Wat ik dan wel weer jammer vond is dat de dialogen (vooral van de Spartans) soms een beetje tergend zijn. De dingen die ze op momenten zeggen voelen niet aan als dingen die Spartans zouden zeggen. En ik kan het weten, ik heb de vele boeken ook gelezen, naast het spelen van de games. Ik ben een fan, wist je nog?
Dat Halo Wars 2 een echte RTS is in hart en nieren valt niet te ontkennen. Echter, op momenten voelde het alsof ik een top-down actie spel aan het spelen was. Noem het een soort Diablo met vele units onder de knoppen. Ja, je bouwt je basis en je leger uit, bent op zoek naar resources om verder te komen en probeert zoveel mogelijk voertuigen te krijgen, maar het actievolle aspect ligt er gigantisch bovenop. Halo Wars 2 komt meer over als een actiegame die zich toevallig als een RTS laat besturen, dan als een RTS die actie bevat. Het is geen StarCraft II, bijvoorbeeld. Want hoewel je je tijdens een goede pot StarCraft af en toe het zweet van je voorhoofd zit te vegen wegens de complete chaos op je scherm, geeft Halo Wars 2 vaker van dit soort momenten. Ik juich het toe. De ontwikkelaar weet duidelijk dat gamers op een Xbox One een andere doelgroep zijn dan de puristen die RTS spelen op de PC. Ik vraag me dan ook oprecht af hoe hun ervaringen zijn met de game. Halo Wars 2 is namelijk ook op PC verschenen.
Waar een RTS een lang leven weet te krijgen door multiplayer, wil ik toch echt benadrukken dat je de singleplayer niet over mag slaan. Niet alleen brengen de diverse levels je op toffe plekken en brengt het het verhaal voort, maar ook trakteert het je op momenten die een Halo-fan al sinds Combat Evolved hebben willen beleven. Ik wil niets verklappen, maar een bepaald voertuig is eindelijk door jou te besturen. Daarnaast zijn de vele tussenfilmpjes, net zoals in de eerste Halo Wars, afkomstig van Blur. En mensen, wat zijn ze weer prachtig. Een lust voor het oog. Wanneer besluit Microsoft nu eens dat Blur gewoon een Halo-film in deze stijl moet gaan maken? Dat is wat we willen!
Maar wat is een RTS zonder een sterke multiplayer? Juist, om die reden heeft de ontwikkelaar op de meerspelerstand totaal niet stilgezeten. Deze kant van de game is opgesplitst in twee onderdelen: de standaard matches tegen andere spelers en Blitz. Het mooie aan dit is dat elke soort gamer op zijn wenken bediend gaat worden. Want wanneer jij iemand bent die geen zin of tijd heeft om een uur te spenderen aan één enkele online match (wat in dit genre normaal is), is Blitz de uitkomst. Het is een sterke aanvulling op het pakket en, voor iemand die best wel wat RTS’en heeft gespeeld zoals ikzelf, een hele waardevolle aanvulling op het genre. Ja, dat lees je goed. Het genre.
Blitz brengt het RTS-genre samen met het spelen met kaarten. Je moet het juiste kaartendeck in je handen hebben om een match te winnen. Het deed me een beetje denken aan de opzet van Gwent (die kaartgame uit The Witcher 3), maar het gaat net wat dieper doordat je de units die op je kaarten staan daadwerkelijk onder controle krijgt. Het doel is simpel; zorg ervoor dat je meer punten verzamelt dan je tegenstander door zones op de map over te nemen of basissen te vernietigen. Waar je normaal eerst een basis bouwt en van daaruit je leger creëert, speel je nu de juiste kaarten op het juiste moment. Heb je infanterie nodig? Leg je infanterie kaart. Behoefte aan een tank? Speel de kaart met een tank er op. Niets bouwen, gewoon spelen en knallen.
Nu klinkt dit gigantisch simpel en helemaal niet interessant, maar de kracht van Blitz is dat het juist zeer diepgaand, strategisch en spannend kan zijn. Een potje Blitz is namelijk onvoorspelbaar. Waar je in een normale pot je basis bouwt en daarna je leger creëert, en je tegenstander hetzelfde doet, lijkt Blitz meer op een spel poker. Zet jij je kaarten in of bluf je je een weg naar de overwinning? En omdat je niet weet wat voor kaarten je tegenstander in zijn handen heeft, kun je niet voorspellen wat hij zo naar je toe stuurt. Er is geen barrack nodig om infanterie te trainen. Er is geen visueel middel om jou een beetje klaar te maken voor dat wat komen gaat. En omdat je niet zomaar elke kaart meteen kunt spelen (je blijft resources nodig hebben om bepaalde kaarten te kunnen spelen), moet jouw beslissing tot het leggen van de kaart goed en doordacht zijn. En dat soms in een tijdspanne van drie seconden.
Waar je tijdens de campagne alleen met de UNSC speelt, de menselijke kant, is het in de multiplayer (ook in Blitz dus) mogelijk om met The Banished te spelen. Wederom, net zoals in de eerste Halo Wars, zijn de units sterk in balans door een ‘papier-steen-schaar’-tactiek toe te passen. Unit A is sterk tegen unit B, maar legt het af tegen unit C. Zelfs de sterkste units hebben zwakheden en het is aan jou om er achter te komen welke dat zijn. Ik heb enkele online matches gespeeld en nergens had ik het idee dat ik of mijn tegenstander een voordeel had door de keuze van ras. De balans is sterk aanwezig en zorgt ervoor dat de game altijd eerlijk aan blijft voelen.
Met een sterke visuele kracht, een heerlijke ‘typische Halo soundtrack’ en gevuld met toffe lore bewijst Halo Wars 2 ons dat dit universum vol met verhalen zit die verteld moeten worden. Het is daarom des te vreemder dat Halo 5: Guardians het zo af liet weten op het gebied van verhaal. Het brengt niet alleen een goede Halo-game naar de spelers, maar ook een verdomd goede RTS waarbij Blitz alleen al een aanschaf waardig is. Met een flinke herspeelbaarheid tijdens de campagne (vind Skulls, Phoenix Logs en behaal secundaire objectieven, alsook de mogelijkheid om op hoge moeilijkheidsgraden de game opnieuw te spelen) en een prachtige multiplayer is Halo Wars 2 de game geworden die mij opnieuw verliefd heeft gekregen op deze franchise. Het is goed om Halo Wars weer terug te hebben.
