Soms is er nieuwe technologie waar je ontzettend benieuwd naar bent maar waar je, ook al heb je er veel filmpjes over gezien, nog eigenlijk weinig van weet. VR is zo’n technologie. Persoonlijk heb ik talloze filmpjes over de PS VR, de Oculus en de Vive gezien, maar je krijgt natuurlijk niet de beleving die de mensen hebben met de daadwerkelijke headset op. Laatst kreeg ik de kans om PS VR te testen en deze kans greep ik natuurlijk met beide handen aan, want wat is nu dat VR waar iedereen het over heeft? Waarom vindt iedereen het zo geweldig? Hoe zit het met de immersie? Wat zijn de nadelen? Met ontzettend veel zin en talloze vragen ging ik naar Amsterdam om de headset van Sony te testen!
Aangekomen in onze hoofdstad liep ik snel naar Pistache Studio. Een studio waar ik dagelijks voorbij rijd, waardoor ik het redelijk snel wist te vinden. Ik werd welkom geheten door allerlei leuke mensen en zag al een aantal journalisten met een headset op gamen. Ik keek naar mijn horloge en zag dat ik een beetje aan de vroege kant was, geen probleem, want er was genoeg om te zien. In de ruimte stonden namelijk een aantal erg comfortabel uitziende stoelen en op elke stoel zat iemand met een headset op. Voor deze mensen stond een grote tv, zodat toeschouwers konden kijken waar ze mee bezig waren. Een aantal keer schoot ik in de lach om de mensen met de headsets op. Sommigen gingen zo in de game op die ze speelden dat ze compleet vergaten waar ze daadwerkelijk waren. Ik nam mijzelf al direct voor dat ik hiervoor zou waken, want ik wil niet als een complete idioot op die stoel zitten. Hoe had ik op dit moment kunnen weten dat ik mezelf zojuist een ontzettend grote leugen had verteld?
Met een kleine club journalisten kregen wij een korte uitleg over de PS VR. Deze liet ons zien hoe de headset gedragen dient te worden, met welke games de headset gebruikt gaat worden en natuurlijk de prijs. De prijs is 400 euro, wat het de goedkoopste VR headset tot nu toe maakt. Er zit echter wel een addertje onder het gras: je hebt een PlayStation Camera nodig. Deze camera is 50 euro, wat de prijs al direct enigszins opschroeft. Daarnaast zijn voor sommige games ook nog de Move Controllers nodig. Deze zijn bij sommige games totaal niet nodig en bij andere games optioneel. Nu zijn Move Controllers 20 euro per stuk en je hebt er twee nodig. Dit schroeft de prijs nog eens omhoog. In totaal kom je op bijna 500 euro uit voor de headset inclusief accessoires. In Amerika komt er een bundel van 500 dollar met alle voorgenoemde items, inclusief de disc VR Worlds. Een disc met allerlei games erop. Deze bundel lijkt niet naar Europa te komen, wat ik persoonlijk erg jammer vind. Desalniettemin blijft de PS VR de goedkoopste headset die er is, zelfs met alle voorgenoemde items erbij. Is het het geld alleen waard? Dat is wat ik mij afvroeg ten tijde van de presentatie. Gelukkig zou mijn vraag spoedig beantwoord worden.
De presentatie was na vijf minuten afgelopen en wij mochten allemaal een eigen stoel pakken. Ik kreeg de headset te zien en er werd mij nog eens verteld hoe ik deze op mijn hoofd diende te zetten. Er zit namelijk een band achter de headset die met een druk op de knop gemakkelijk naar voren en naar achter te verstellen is. Daarnaast zit er nog een knop op de voorkant van de headset, zodat je de bril zelf goed op je hoofd kunt zetten. Het viel mij direct op dat de headset erg gemakkelijk op te zetten was en daarnaast ook nog eens comfortabel op mijn hoofd zat. Zowel voor als achter op de headset zitten er verzachtende kussens, vergelijkbaar met een goede headset voor muziek, en het gewicht werd goed verdeeld over mijn hoofd. Ik weet nog dat ik bij mijzelf dacht: so far, so good.
Mijn VR-beleving begon met Into the Deep. Ik kon niets besturen of doen, ik kon slechts om mij heen kijken. Besef goed: dit was mijn allereerste VR-ervaring, dus om mij heen kijken deed ik. Ik zat als een wilde alle kanten op te kijken, om maar te bekijken wat er allemaal om mij heen gebeurde. In het begin om te testen hoe de immersie was, maar na verloop van tijd wegens verwondering. Daar waar ik in het begin nog de pixels zag voor mijn ogen, lette ik hier halverwege de demo helemaal niet meer op en daar waar ik in het begin wilde kijken hoe realistisch de VR was, keek ik op het einde alleen nog maar naar de nieuwe wereld om mij heen. Ik was vergeten dat ik in een leren stoel zat; ik dacht oprecht dat ik in een duikerskooi zat. Dit vond ik in het begin helemaal niet onprettig, want ik zag overal de onderzeese flora en fauna, maar toen er een haai mijn kooi aanviel, voelde ik oprechte, lichte paniek. Mijn kooi was na een aantal aanvallen van de gigantische haai namelijk geen kooi meer en het moment dat de haai voor mij zwom, was ik er oprecht van overtuigd dat het beest mij zou verorberen. Ik wist dat het fictief was, maar toch bekroop een lichte paniekaanval mij. Ik had ook geen uitweg, ik kon niet van het beeld wegkijken of het scherm uitzetten, ik kon slechts mijn ogen dichtdoen en hopen dat het beest mij niet daadwerkelijk zou opvreten. Dit gebeurde gelukkig niet en ik werd boven water gehaald.
Ik deed mijn bril af en was zwaar onder de indruk. Ik moest even mijn enthousiasme ventileren, waardoor ik erg druk en luidruchtig over mijn ervaring vertelde tegen een ieder die maar wilde luisteren. Zodra dit klaar was, zette ik de bril weer op om Head Master te spelen, een game waarin je ballen in het doel moet koppen. Klinkt misschien suf, maar was het totaal niet. Sterker nog: het was ontzettend leuk, er zat humor in de game, ontploffende ballen en uitdaging. Met erg veel plezier schudde ik mijn hoofd heen en weer alsof ik daadwerkelijk ballen aan het koppen was. Wat zou ik er idioot hebben uitgezien. Ik heb er later op de dag echter nog idioter uitgezien en dat was op het moment dat ik Until Dawn: Rush of Blood ging spelen.
Until Dawn: Rush of Blood wordt een on-rails shooter. Niet zomaar een on-rails shooter, maar een horror on-rails shooter. In de game zit je in een karretje en ga je met dit karretje door een horrorhuis. Je krijgt twee pistolen en daarmee mag je op alles schieten wat je tegenkomt. In het begin vond ik het niet zo bijzonder. Ik moest namelijk op ballonnen en kraaien schieten. Dit was leuk, maar allesbehalve eng. Even later kwamen er mannen met maskers op mij af met een assortiment aan wapens. Hier ging mijn hartslag merkbaar omhoog. Op het moment dat ik hieraan begon te wennen kwam er een monster op mij af. Dit monster kwam niet normaal op mij af, maar kwam uit het niets vlak voor mij te staan. Niet op een beeldscherm in de woonkamer, niet vanaf mijn beeldscherm van mijn laptop, maar echt voor mij. Nog nooit ben ik zo geschrokken. Het moment dat het monster voor mij verscheen, schreeuwde ik dan ook keihard: “Jezus!” Ik ben al lang al blij dat ik het relatief netjes hield, aangezien ik het uit reactie schreeuwde. Vanaf dat moment heb ik de hele game op een ontzettend hoog stressniveau gespeeld. Het moment dat de demo was afgelopen en ik de headset mocht afzetten, voelde ik dat de headset nat was geworden van het angstzweet. Ik heb het nog nooit zo leuk gevonden om zo bang te zijn.
Daarnaast mocht ik aan de slag met een aantal andere games, zoals The London Heist. Dit waren ook allemaal leuke games en ik ging helemaal in de games op. Ik keek om mij heen om de wereld te zien, ik pakte objecten op alsof ze voor mij lagen en ik vocht voor mijn leven, alsof ik dat moest doen. Mijn hands-on sessie met de PS VR heeft mij ervan overtuigd dat dit de volgende stap is in gaming en dat het een grote stap voorwaarts is. Ik heb mij nog nooit zo verwonderd tijdens games en ik ben tegelijkertijd nooit zo bang geweest tijdens het gamen. De PS VR heb ik in bestelling gedaan na deze geweldige ervaring. Ik kan niet zien hoe dit ooit zou vervelen. Als mensen mij gefilmd zouden hebben met die headset op, zou ik een YouTube-hit geweest zijn. Tot zover het er niet uitzien als een complete idioot.
