De een is er gevoeliger voor dan de ander: een winterdip. Persoonlijk heb ik er wel een beetje last van, maar niet enorm. Naast het neerslachtige gevoel dat sommige mensen krijgen van de donkere dagen, vind ik het ook juist wel weer iets gezelligs hebben. Sinterklaas weer in het land, met warme chocomel voor de open haard. Verscholen in je dikke winterjas of sjaal de sneeuw trotseren. Het heeft toch wel wat. Een soortgelijk drama dat zich jaarlijks opnieuw afspeelt in diezelfde periode, is iets waar ik ook lastig van kan zeggen hoe ik me erover voel. Het verschijnen van een vrachtwagenlading aan nieuwe games./
Het is iets waar ik eigenlijk ieder jaar weer bij terugkom. Ik kan niet alle games spelen die ik wil. Ten eerste omdat er simpelweg te veel games uitkomen, ten tweede omdat ik tegenwoordig minder tijd aan gamen kan besteden dan ik zou willen. Twee nadelen, althans twee dingen die voor mij voelen als nadeel. Over het punt dat er te veel games uit zouden komen, kan je echter discussiëren.
Ik herinner me nog heel goed dat ik bij het begin van deze consolegeneratie, wat in ons geval de lancering van de PlayStation 4 was, zei dat ik nog maar één console wilde hebben. De vorige generatie spelcomputers had ik zowel een Xbox 360 als een PS3 als een Wii onder mijn tv staan, en ik merkte dat het er in de praktijk op neerkwam dat ik eigenlijk alleen mijn Xbox 360 gebruikte. De Wii U was ik sowieso al snel op uitgekeken en de PlayStation 3 was gewoon niet mijn console. Geen fijne controller, moeilijk gedoe met games die allemaal lang moesten installeren op de harde schijf. Geen zin in. Eeuwig zonde vond ik het. Niet eens perse van het geld, maar gewoon omdat ik twee consoles verwaarloosde. Ze niet de liefde gaf of kon geven die ze verdienden.
Inmiddels zijn we bijna vier jaar ‘onderweg’ in deze generatie spelcomputers, en heb ik gewoon weer een PlayStation 4, Xbox One en Nintendo Switch onder mijn televisie staan. Niet helemaal hoe ik het voor ogen had dus, maar het is me wel gelukt om de aandacht tussen mijn consoles te verdelen. Waar ik de vorige generatie alle third party titels voor de Xbox 360 aanschafte, doe ik het nu een beetje om en om. Deels omdat ik de PS4 controller wél prima vind spelen, ook omdat vanuit technisch oogpunt de games voor Sony’s console vaak net wat beter in elkaar steken. En natuurlijk sinds de Switch erbij is gekomen, doet die ook vrolijk mee (met name op gebied van indiegames of games die ik graag in de trein wil spelen).
Echter, nu komen we bij het begin van het huidige gamesnajaar. Normaal gesproken verschijnt er al een shitload aan titels, maar manoeuvreer ik me er redelijk doorheen. Af en toe duikel ik een game gratis op wanneer ik er een review van schrijf en de rest die ik graag wil hebben koop ik gewoon in de winkel. Mijn plan was om dat dit jaar precies op eenzelfde manier aan te gaan pakken, maar er zijn gewoon te veel games. Of anders gezegd: te veel goede games die ik ook daadwerkelijk wil hebben. Ten opzichte van vorig jaar heb ik er een console bij, wat natuurlijk een verschil maakt, maar ook zonder komst van de Switch had ik het bijzonder lastig gehad.
Het allerergste is dat ik niet eens puur de games die ik heb gekregen ter review zo veel kan spelen als ik wil. Wolfenstein 2 heb ik nog lang niet zoveel uur in gestoken als ik wil, hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld Piczle Lines DX, DOOM en Skyrim voor de Switch. Zodoende heb ik, op Super Mario Odyssey na, dan ook nog geen enkele game gekocht dit najaar. Ik heb er gewoon de tijd niet voor om alles te spelen. Voordeel is gelukkig wel dat wanneer ik die tijd wél heb een aantal van de titels die ik wil spelen mogelijk al afgeprijsd is, maar dit is wel een ‘drama’ dat ik nog nooit in deze mate mee heb gemaakt.
Gelukkig is het jaar ook nog niet voorbij. We hebben nog een goede maand te gaan, een maand waarin ik misschien wel onverwacht de tijd vind om ineens drie games achter elkaar uit te spelen waardoor ik toch nog het nodige geld naar de winkel mag dragen. Ergens hoop ik het, ergens ook niet. Niet vanuit mijn portemonnee gedacht overigens, maar puur om langer over een game te doen. Er de tijd voor te nemen, ervan te genieten. Want dat is gelukkig wel hetzelfde als voorgaande jaren: iedere seconde gamen is genieten. Heerlijk.
