Vaak is een game reviewen een erg zwart-wit gegeven. Een game is ofwel goed of niet, een leuk tijdverdrijf of tijdverlies. Klaar. Vaak is de kwaliteit van een spel gewoon terug te brengen op het talent van het verantwoordelijke team en het beschikbare budget. Games met een budget van zestig miljoen dollar krijgen zelden het predicaat wangedrocht opgekleefd, simpelweg omdat je dat soort geld en verantwoordelijkheid gewoon niet aan het eerste de beste groepje lulhannesen geeft. En toch, toch gaat het af en toe eens gruwelijk mis met zo’n verwachte blockbuster-game en wordt de review plots een wel erg grijs gegeven.
Homefront, die game uit 2011 rond een invasie van Noord Korea in de VS, was één van die zeldzame triple A mislukkingen. Een game met een leuk uitgangspunt, tonnen potentieel en heel wat budget achter zich die verwacht werd als grote topper van dat jaar uit de bus te komen. Tot uitgever THQ dus besloot de boel te verkloten. Het ding met die eerste Homefront is dat de uitgever zoveel geld tegen de exuberante promotiecampagne gegooid had, dat uitstel toen de ontwikkeling haar deadline leek te missen geen optie was. De game moest en zou op tijd voor het einde van het fiscale jaar in de rekken liggen, afgewerkt of niet. Dat de verhaallijn van het spel na een dikke vier uur erg abrupt tot een halt kwam was heus niet het plan van ontwikkelaar Kaos, maar louter het gevolg van de beslissing van THQ om het project onafgewerkt af te ronden. Hele levels bleven achter op het kapblok. De gevolgen waren uiteraard overduidelijk met gamers die zich bekocht voelden en Homefront dat een bezoedelde naam werd. En toen werd er een sequel aangekondigd…
Dat de ontwikkeling van die sequel ook nu weer uiterst problematisch verliep is een understatement van heb ik je daar. THQ ging uiteraard op de fles, maar het project werd gered door Crytek waardoor iedereen plots terug potentieel in deze nieuwe versie van Homefront zag. De Duitsers achter Crysis zouden toch wel iets erg vets kunnen aanvangen met het hele gegeven achter Homefront? Toch? Misschien wel, ware het niet dat ook Crytek er ei zo na het bijltje bij neerlegde en de rechten op Homefront uiteindelijk bij Koch Media terecht kwamen. Kunnen jullie nog volgen? Dit is dus een game die drie keer van uitgever verwisseld is en diverse keren werd herwerkt nog voor het in de handen van uiteindelijke ontwikkelaar Dambusters kwam die voor een volledige reboot van de game moest zorgen. Helemaal terug van nul. Qua getroebleerd productieproces kan dat wel tellen, en het is dan ook iets waar je wel rekening mee moet houden als je dit gaat spelen. Als een game het pad aflegt van idee tot afgewerkt product dat Homefront: The Revolution heeft afgelegd komt het er gewoon niet ongehavend uit.
Wat je de game in elk geval al niet kan aanwrijven dit keer is een gebrekkige speelduur. Dit is een uitgebreide game waar je een stevig aantal uurtjes in kan verzeilen. Mocht je dat willen. En laat daar nou net het schoentje wat wringen. Het is niet zo dat Homefront: The Revolution een barslechte game is, het is gewoon een erg middelmatige. De naam van je verzetsheld die de boosaardige Koreanen in Philadelphia het vuur aan de schenen wil leggen is Ethan Bradey. Een generische naam voor een generische held in een generisch aanvoelende game die dolgraag Far Cry in een stedelijke setting zou willen zijn. Yup, dit is een Ubisoft-game die niet door Ubisoft gemaakt werd, wat dus in de praktijk betekent dat vooral de slechte karakteristieken overgenomen worden. Maak je maar klaar voor een overdaad aan icoontjes en opdrachten jongens en meisjes! Je hebt je missies waarbij je een item moet gaan ophalen of ergens heen moet om wat mannetjes te vermoorden, zij-missies waarbij je ergens heen moet om computers te hacken of delen van de stad te veroveren door wat mannetjes te vermoorden. Vaak komt het er gewoon op neer om mannetjes te vermoorden eigenlijk. Nou weet ik ook wel dat het obligate vermoorden van mannetjes al jaren de crux van vele games vormt, maar zelden voelde het repetitiever aan dan in Homefront: The Revolution. Het mist gewoon de nodige verbeelding en variatie om te boeien.
Even lijkt het oprecht dat Homefront: The Revolution toch wat slimme ideetjes onder zijn mouw verstopt heeft wanneer blijkt dat je in de gele zones op de map het volk voor je moet zien te winnen, maar zodra je merkt dat het er vooral op neer komt om geld uit te delen aan daklozen wordt het gewoon vaag. Wanneer je als revolutionair de bevolking al moet omkopen om achter je te staan, dan ben je maar een Ché Guevara van de Aldi wat mij betreft. Misschien ligt het aan het feit dat het verzet in deze game stiekem bestaat uit een bende clichématige klootzakken die zich vaak van hun meest onsympathieke kant laten zien? Het dingetje met dit verzet is dat er eigenlijk geen enkele hoop in te vinden is. Er is geen masterplan om de bezetter te verdrijven, waardoor alles wat je neerkomt gewoon neer komt op een wraakoefening waarbij onschuldige burgerslachtoffers van geen belang zijn. Dat is allemaal behoorlijke zonde, want het schieten in The Revolution voelt behoorlijk adequaat aan met een erg slim uitgewerkt customizing-systeem als absolute uitschieter. Je kan je guns aanpassen naargelang de situatie het vereist met een geluidsdemper of scope en dies meer. Een gewoon machinegeweer vorm je op die manier vlot om tot bijvoorbeeld een granaatwerper en dat on the fly. Geen gedoe met zoeken in een menuutje, gewoon even omlaag kijken naar je wapen en het juiste stukje gereedschap er vlot op klikken. Het is een erg slim systeem dat je in de flow van de gevechten houdt en je toch wat dat gevoel bezorgd een verzetstrijder in een stadsoorlog te zijn. Zonde dat ze rond die robuuste spelmechanismen verder geen interessantere game wisten te bouwen. Verder dient het vermeld te worden dat op moment van schrijven de game op de PlayStation 4 nog steeds erg hard geplaagd wordt door bugs en framerateproblemen, hoewel deze binnenkort via een patch verholpen zullen worden aldus de ontwikkelaar.
Het grote probleem van deze Homefront is dat het moeilijke productieproces en de vele herstarten hun sporen hebben nagelaten. The Revolution is geen rampzalige game geworden, gewoon een erg middelmatige die op de meest generische wijze een checklist van clichés volgt. Met de gameplay op zich is weinig mis, alleen is de hele game die er rond gebouwd werd te oninteressant qua uitwerking om te boeien. Dit verzet heeft het kruitvat in huis, maar mist de vonken om een explosief resultaat neer te zetten.
