Ik denk dat alle hoop op een sequel voor Alan Wake deze week finaal naar de bodem van de oceaan is verdwenen. Het nieuws dat Alan Wake vanaf nu niet langer meer te koop is via de geijkte kanalen is dan ook behoorlijk dubbel. Enerzijds vind ik het verre van een leuke gedachte dat nieuwe spelers niet langer de kans zullen krijgen dit pareltje te ontdekken (hoewel de kans op veel nieuwe zieltjes na zeven jaar uiteraard gering is), maar voor mij vormt het anderzijds ook een leuke stimulans om toch nog eens in de duistere wereld van Bright Falls te duiken.
Laat ik voor de vijf onwetende lezers onder jullie toch maar nog even samenvatten waar Alan Wake om gaat, in een notendop. Alan Wake, onze hoofdfiguur, is een schrijver van horrorverhalen die in een creatief slop beland is en steeds verder en verder verzinkt in een depressie. Klinkt niet bepaald als een hoofdpersonage voor een videogame zul je zeggen? Klopt volledig, ware het niet dat de monsters uit de verhalen van Wake tot leven beginnen te komen rond hem en de grens tussen de nachtmerries van de man en de echte wereld steeds verder begint te vervagen. Het verhaal begint meteen vaag en breit daar gaandeweg plot na plot aan vast. Initieel is er hoegenaamd nauwelijks een touw aan vast te knopen, maar relax, dat is de bedoeling. Alan Wake is een man die zwaar in de war is en dat is iets dat de game op jou als speler ook probeert over te brengen. Gaandeweg komen er wel degelijk antwoorden die het kluwen aan vragen ontwarren. Net het feit dat je als speler er echter erg lang het raden naar hebt wat er net aan de hand is met Alan en het dorpje Bright Falls is wat ik zo tof vind aan de game. Je kampt met enge schaduwmonsters die je in het donker willen grijpen, maar waar komen die vandaan? In dat opzicht steekt Alan Wake op verhalend vlak zijn inspiratiebronnen niet onder stoelen of banken. Al in de eerste minuut van de game wordt de naam van auteur Stephen King gedropt, en spelenderwijs merk je wel degelijk de invloed van het oeuvre van die schrijver op het verhaal en de sfeer van Alan Wake. Het levert een atmosferische horror-game op die het meer van exploratie en verhaal moet hebben, dan groteske horror.
Nou is de game zeker niet perfect, verre van. Zo is Alan Wake als hoofdpersonage toch ietwat van een lul. Tot op zekere hoogte is het realistisch dat een personage niet persé de grote held hoeft te zijn, maar Wake voelt vaak toch echt wel als een arrogante lul die zich graag in een “why me” slachtoffer rol wentelt. Ook de actie-gameplay, hoewel spannend, is repetitief. Het komt er op neer dat je de schaduwmonsters niet gewoon wat kogels in hun lijf kan pompen, maar eerst de duisternis die hen omhult moet wegbranden. Het komt er dus op neer om eerst met je zaklamp op hen te schijnen voor je hen het hoekje om kan helpen, wat best wel wat tijd vergt. Zeker naar het einde toe wanneer je veel vijanden op je pad krijgt weeg het repetitieve karakter van de combat wat door.
Die minpunten wegen voor mij echter niet zo erg op tegen wat de game wel erg tof doet. Zo vind ik het nog steeds enorm indrukwekkend om te zien wat voor consistente spelwereld ontwikkelaar Remedy gemaakt heeft. Bright Falls voelt als een levend stadje vol rare inwoners en intriges en roep constant herinneringen op aan de tv-serie Twin Peaks. Het stadje is ook erg geloofwaardig ontworpen zodat je plekken die je later bezoekt kan situeren omdat je ze eerder al uit de verte gezien hebt. Op die manier is de dam geen losstaand videogamelevel, maar gewoon de dam die je al een aantal keer eerder hebt zien liggen. De game is ook erg lineair, maar weet dat behoorlijk goed te maskeren. Je wordt organisch over het pad gestuurd dat de ontwikkelaars in gedachten hebben omdat je als speler gewoon niet van dat pad durft af wijken. Je kan gerust dieper de bossen in trekken, maar dan begint de wind enger te waaien, verdwijnt het licht om je heen en wil je niets liever dan terug hollen richting de relatieve veiligheid van het pad. Op die manier loop je als speler nooit tegen de onzichtbare muren op die de spelwereld onderuit kunnen halen, de weg er naartoe voelt gewoon vijandig namelijk, alsof de omgeving je duidelijk maakt dat je er niks te zoeken hebt. Het zijn die dingen die Alan Wake anno 2017 nog steeds zo meeslepend maken.
Het is uiteindelijk niet de episodische structuur die elk hoofdstuk weergeeft als een aflevering van een tv-show of het sterke gebruik van licht en duisternis dat de game zelfs nu nog memorabel maakt, maar de intrigerende sfeer en ontzettend sterk uitgewerkte setting. Als je Alan Wake in je collectie hebt is het een game om te koesteren.
